تخمین زده می‌شود که هر سال 350,000 زن در بریتانیا و میلیون‌ها زن دیگر در سراسر جهان به دلیل پارگی طبیعی ناشی از زایمان یا برش جراحی (اپیزیوتومی (episiotomy))، بخیه‌های پرینه را دریافت می‌کنند. گاهی اوقات زخم پرینه پاره می‌شود (باز می‌شود). این اتفاق ممکن است ناشی از عفونت زخم باشد که می‌تواند منجر به عفونت سیستمیک و سپسیس شود. شیوه مدیریت بالینی فعلی زخم‌های بازشده ناحیه پرینه، میان پزشکان و بیمارستان‌ها بسیار متفاوت است. در اکثر زنان، زخم بازشده ناحیه پرینه به حال خود رها می‌شود تا به‌طور طبیعی بهبود یابد (مدیریت انتظاری (managed expectantly)). این فرایند کند است و ممکن است چندین هفته طول بکشد تا زخم به‌طور کامل بهبود یابد و در نتیجه، منجر به درد و ناراحتی مداوم در محل زخم پرینه، همچنین مشکلات احتمالی احتباس ادرار و دفع مدفوع می‌شود. روش جایگزین، بخیه‌ زدن مجدد زخم است. به دلیل کمبود شواهد پژوهشی، ما بهترین روش را برای درمان این نوع عارضه نمی‌شناسیم. این مرور کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در مورد بخیه مجدد زخم‌های بازشده در مقایسه با بخیه نزدن، بررسی کرد. دو مطالعه کوچک شناسایی شدند. یک مطالعه، شامل 17 زن، نشان داد در گروهی که زخم آن‌ها مجددا بخیه شده بود، تمایل اندکی به بهبودی بیشتر وجود داشت، بااین‌حال، این شواهد قطعی نبود. در مطالعه دیگری که شامل 35 زن بود، تعداد زنان بیشتری در گروه بخیه مجدد، در دو ماه رابطه جنسی را از سر گرفتند. از آنجایی که این مطالعات کوچک و از کیفیت پائینی برخوردار بودند، نمی‌توان نتیجه‌گیری قطعی را در مورد بهترین روش برای مدیریت پارگی زخم پس‌از زایمان ارائه داد. بنابراین، انجام مطالعات بیشتر برای مقایسه کامل مزایا و خطرات هر دو روش درمانی ضروری است.