اضافه-وزن بدن به یک معضل سلامت در سرتاسر جهان بدل شده است. ابتلا به اضافه-وزن یا چاقی می‌تواند چگونگی عملکرد شیوه‌های کنترل موالید را در پیشگیری از بارداری تحت تاثیر قرار دهد. روش‌های هورمونی کنترل موالید عبارت‌اند از قرص‌ها، پچ پوستی، حلقه واژینال، ایمپلنت‌ها، تزریقی‌ها، و وسایل داخل-رحمی هورمونی پیشگیری از بارداری (IUC).
تا 4 آگوست 2016، برای یافتن مطالعات مربوط به روش‌های هورمونی کنترل موالید میان زنان دارای اضافه-وزن یا چاق، جست‌وجوی الکترونیکی را انجام دادیم. مطالعاتی را بررسی کردیم که زنان دچار اضافه-وزن یا چاق را با زنان دارای وزن یا شاخص توده بدنی (BMI) طبیعی مقایسه کردند. فرمول BMI، وزن (کیلوگرم)/قد (متر)2 است. مطالعات را با هر نوع طراحی برگزیدیم. برای مرور اصلی، با محققان تماس گرفتیم تا دیگر مطالعاتی را بیابیم که ممکن است از دست‌داده باشیم.
با 8 مطالعه افزوده‌شده در این به‌روزرسانی، 17 مطالعه را با مجموع 63,813 زن داشتیم. در اینجا بر 12 مطالعه‌ای تمرکز می‌کنیم که نتایجی را با کیفیت بالا، متوسط، یا پائین ارائه کردند. اکثر آنها بارداری بیشتری را برای زنان دارای اضافه-وزن یا چاق نشان ندادند. دو مورد از پنج مطالعه‌ای که از قرص‌های پیشگیری از بارداری استفاده کردند، تفاوت‌هایی را بین گروه‌های BMI نشان دادند. در یکی از آنها، زنان دارای اضافه-وزن در معرض خطر بارداری بیشتر قرار داشتند. مطالعه دیگر حاکی از نرخ بارداری کمتر برای زنان چاق در قیاس با زنان غیر-چاق بود. مطالعه دوم، یک پچ پوستی جدید را نیز آزمایش کرد. زنان چاق در گروه پچ، دارای نرخ بارداری بالاتر بودند. از پنج مطالعه ایمپلنت، دو مورد نشان‌دهنده تفاوت میان گروه‌های وزنی بودند. آنها ایمپلنت شش-کپسولی قدیمی‌تر را بررسی کردند. یک مطالعه بیانگر نرخ بارداری بیشتر در سال‌های 6 و 7، برای زنان دارای وزن 70 کیلوگرم یا بیشتر بود. دیگر مطالعات فقط در گروه‌های با وزن پائین‌تر، تفاوت بارداری را در سال 5 گزارش کردند. نتایج برای دیگر شیوه‌های کنترل موالید، نشان‌دهنده ارتباط اضافه-وزن یا چاقی با نرخ بارداری نبودند. این شیوه‌ها شامل داروهای تزریقی، IUC هورمونی، و ایمپلنت‌های دو-میله‌ای و تک-میله‌ای بودند.
به‌طور کلی این مطالعات حاکی از وجود رابطه‌ای میان BMI یا وزن با تاثیر روش‌های هورمونی نبودند. مطالعات اندکی را برای اکثر روش‌ها پیدا کردیم. مطالعاتی که از BMI به جای وزن استفاده کردند، می‌توانند نشان دهند که چربی بدن با میزان پیشگیری از بارداری توسط شیوه‌های کنترل موالید ارتباط دارد یا خیر. روش‌هایی که در اینجا مورد مطالعه قرار گرفتند، زمانی که طبق دستورالعمل‌ها استفاده شدند، عملکرد بسیار خوبی داشتند. کیفیت کلی مطالعات برای این مرور، به ویژه در گزارش‌های قدیمی‌تر، در سطح پائین بود. با این حال، بسیاری از مطالعات دارای کیفیت بالاتری برای هدف اصلی خود نسبت به مقایسه‌های این مرور بودند.
به‌طور کلی این شواهد نشان‌دهنده رابطه میان BMI یا وزن بیشتر و اثربخشی ضد-بارداری‌های هورمونی نبود. با این حال، مطالعات اندکی را برای اکثر شیوه‌های پیشگیری از بارداری یافتیم. مطالعاتی که از BMI، به‌جای وزن تنها استفاده کردند، اطلاعاتی را درباره ارتباط ترکیب بدن با کارایی ضد-بارداری‌ها فراهم آوردند. روش‌های ضد-بارداری که در این مطالعه بررسی شدند، طبق رژیم‌های توصیه‌شده در میان موثرترین‌ها قرار داشتند.
کیفیت کلی این شواهد را برای اهداف این مرور، در سطح پائین در نظر گرفتیم. گزارش‌های جدیدتر، شواهدی را با کیفیت متفاوت ارائه کردند، در شرایطی که کیفیت مطالعات قدیمی‌تر، عمدتا پائین بود. برای بسیاری از کارآزمایی‌ها، کیفیت برای هدف اصلی‌شان بالاتر از مقایسه‌های غیر-تصادفی‌سازی‌شده در اینجا است. محققان باید انجام تعدیل را برای مخدوش‌شدگی احتمالی مرتبط با BMI یا اثربخشی ضد-بارداری در نظر داشته باشند. مطالعات جدیدتر، شامل نسبت بزرگتری از زنان دارای اضافه-وزن یا چاق بودند، که به ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی ضد-بارداری‌های هورمونی در این گروه‌ها کمک می‌کنند.
چاقی در سراسر جهان به ابعاد اپیدمی رسیده است. اثربخشی ضد-بارداری‌های هورمونی ممکن است با تغییرات متابولیک در چاقی یا توده بدنی یا چربی بدنی بیشتر مرتبط باشد. ضد-بارداری‌های هورمونی شامل کنتراسپتیوهای خوراکی (OC)، قابل تزریق، ایمپلنت‌ها، ضد-بارداری‌های هورمونی داخل-رحمی (IUC)، پچ ترانس‌درمال، و حلقه واژینال هستند. با توجه به شیوع اضافه-وزن و چاقی، تاثیر سلامت عمومی هر اثری بر اثربخشی کنتراسپتیو می‌تواند قابل‌توجه باشد.
ارزیابی اثربخشی کنتراسپتیوهای هورمونی در پیشگیری از بارداری در زنان دارای اضافه-وزن یا زنان چاق، در مقابل زنانی که شاخص توده بدنی (BMI) یا وزن کمتری دارند.
تا 4 آگوست 2016 مطالعات مرتبط را در PubMed (MEDLINE)؛ CENTRAL؛ POPLINE؛ Web of Science؛ ClinicalTrials.gov و ICTRP جست‌وجو کردیم. فهرست منابع مقالات مرتبط را برای شناسایی مطالعات دیگر بررسی کردیم. برای مرور اولیه، با محققان تماس گرفتیم تا مطالعات منتشرشده یا منتشرنشده بیشتر را بیابیم.
تمام طراحی‌های مطالعه واجد شرایط بودند. مطالعه می‌توانست هر نوعی را از ضد-بارداری‌های هورمونی ارزیابی کرده باشد. گزارش‌ها باید شامل اطلاعاتی درباره شیوه‌های خاص ضد-بارداری مورد استفاده می‌بودند. پیامد اولیه، بارداری بود. زنان دارای اضافه-وزن یا چاق، به کمک آنالیز حد آستانه (cut off) برای وزن یا BMI (کیلوگرم/متر2) مشخص شدند.
دو نویسنده مستقل از هم داده‌ها را استخراج کردند. یکی داده‌ها را وارد RevMan کرده و دیگری دقت آنها را بررسی کرد. مقایسه‌های اصلی میان زنان دارای اضافه-وزن یا چاق و زنان با وزن یا BMI کمتر بود. کیفیت شواهد را با کمک مقیاس ارزیابی کیفیت نیوکاسل-اتاوا (Newcastle-Ottawa Quality Assessment Scale) ارزیابی کردیم. در صورت امکان، نرخ‌های جداول زندگی را وارد کردیم. هم‌چنین وقتی آنها تنها نتایج موجود بودند، از نرخ‌های بارداری، خطر نسبی (RR)، یا نسبت میزان (rate ratio) تعدیل نشده (unadjusted) استفاده کردیم. برای پیامدهای دو-حالتی، نسبت شانس را با 95% فاصله اطمینان (CI) محاسبه کردیم.
با 8 مطالعه افزوده‌شده در این به‌روزرسانی، 17 مطالعه با مجموع 63,813 زن معیارهای ورود را داشتند. بر 12 مطالعه تمرکز کردیم که شواهدی را با کیفیت بالا، متوسط یا پائین ارائه کردند. اغلب آنها، نشان‌دهنده خطر بالاتر بارداری بین زنان دارای اضافه-وزن یا چاق نبودند. از پنج مطالعه COC، دو مورد حاکی از ارتباط BMI با بارداری اما از جهات گوناگون بود. با OC حاوی نورتیندرون استات و اتینیل استرادیول (EE)، خطر بارداری برای زنان دارای اضافه-وزن، یعنی BMI ≥ 25 در مقابل زنانی با BMI < 25 بیشتر بود (نسبت خطر (relative risk) گزارش شده: 2.49، 95% CI؛ 1.01 تا 6.13). در مقابل، یک کارآزمایی که از OC با لوونورژسترول و EE استفاده کرد، حاکی از شاخص پرل (Pearl Index) 0 (صفر) برای زنان چاق (BMI ≥ 30) در برابر 5.59 برای زنان غیر-چاق (BMI < 30) بود. کارآزمایی مشابهی، پچ ترانس‌درمال حاوی لوونورژسترول و EE را آزمایش کرد. در گروه پچ، زنان چاق در زیر-گروه «مطابق با درمان» شاخص پرل گزارش شده بالاتری نسبت به زنان غیر-چاق داشتند (4.63 در مقابل 2.15). از پنج مطالعه ایمپلنت، دو مورد که ایمپلنت شش-کپسولی لوونورژسترول را بررسی کردند، بیانگر تفاوت‌هایی در بارداری بر اساس وزن زنان بودند. یک مطالعه نشان داد وزن بالاتر با نرخ بارداری بیشتر در ترکیب سال‌های 6 و 7 مرتبط است (P گزارش‌شده < 0.05). در مطالعه دیگر، نرخ بارداری در سال 5 فقط در گروه‌های با وزن کمتر تفاوت داشت (P گزارش‌شده < 0.01) و دربرگیرنده زنان با وزن 70 کیلوگرم یا بیشتر نبود.
آنالیز داده‌های حاصل از دیگر روش‌های پیشگیری از بارداری، حاکی از عدم-ارتباط بارداری با اضافه-وزن یا چاقی بود. آنها شامل دپو مدروکسی پروژسترون استات (زیر-جلدی)، لوونورژسترول IUC، ایمپلنت لوونورژسترول دو-میله‌ای (two-rod)، و ایمپلنت اتونوژسترل بودند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.