سوال مطالعه مروری
شواهد موجود را برای بررسی تاثیر مصاحبه انگیزشی (MI)، که روشی برای ارائه مشاوره جهت خارج شدن از وضعیت مصرف الکل و تقویت دلایل این تغییر رفتار است، برای پیشگیری از سوءمصرف الکل در جوانان بررسی کردیم.
پیشینه
سوءمصرف الکل باعث بروز 3.3 میلیون مورد مرگ‌ومیر در سال در دنیا می‌شود. حدود 9% از این موارد که در افرادی بین سنین 15 و 29 سال رخ می‌دهند، مربوط به مصرف الکل، و اغلب مرتبط با تصادفات رانندگی، قتل (homicides)، خودکشی و غرق‌شدگی هستند.
ما می‌خواستیم بدانیم که MI تاثیری بر پیشگیری از سوءمصرف الکل و مشکلات مرتبط با آن در بزرگسالان جوان زیر 25 سال داشت یا خیر. اگر کسانی که درگیر مقابله با سوءمصرف الکل در جوانان هستند، در بالین از MI استفاده می‌کنند، باید شواهد روشن و مشخصی از کارشان حمایت کند.
تاریخ جست‌وجو : شواهد تا دسامبر 2015 به‌روز است.
ویژگی‌های مطالعه
در کل، 84 مطالعه تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعاتی که شرکت‌کنندگان را به‌طور تصادفی به یکی از دو یا چند گروه درمان/کنترل وارد می‌کنند) را یافتیم که به‌کار بردن MI را با عدم مداخله یا یک رویکرد دیگر مقایسه کردند. هفتاد مطالعه روی افراد یا موقعیت‌های پرخطر تمرکز داشتند. بیشتر به کارآزمایی‌هایی علاقه داشتیم که پیگیری‌های 4 ماه یا بیشتر داشته، و اغلب دوره‌های پیگیری، 12 ماه بودند. هم‌چنین کیفیت طراحی مطالعات و قابلیت کاربرد آنها را در تحقیقات خود ارزیابی کرده، و دریافتیم که این مطالعات شواهدی را با کیفیت متوسط تا پائین ارائه کردند.
در 66 کارآزمایی، MI در حد یک جلسه و به‌طور انفرادی برگزار شد. در 12 مطالعه، افراد جوان جلسات متعدد انفرادی یا جلسات ترکیبی داشتند که شامل جلسات انفرادی و گروهی می‌شدند. در شش کارآزمایی فقط از جلسات گروهی MI استفاده شد. طول مدت این جلسات هم مختلف بود، اما در 57 مطالعه مدت آن یک ساعت یا کمتر گزارش شد. کوتاه‌ترین مداخله MI حدود 10 تا 15 دقیقه بوده، و طولانی‌ترین آن پنج جلسه اختصاصی MI در یک دوره 19 ساعته داشت.
موقعیت کارآزمایی‌ها هم متفاوت بودند: 58 مورد از 84 مطالعه در کالج (عمدتا دانشگاه و هم‌چنین چهار مورد در مراکز فنی و حرفه‌ای) انجام شدند. مابقی کارآزمایی‌ها در مراکز ارائه مراقبت سلامت، مراکز مربوط به جوانان، کمپ‌های محلی، مراکز مرتبط با آموزش شغلی، ارتش، آژانس‌های دارویی در انگلیس و زندان‌های جوانان انجام شدند.
تعداد کل جوانان بزرگسال، 22,872 نفر بود که به‌طور متوسط، بین 15 و 24 سال سن داشتند. نسبت مردها در کارآزمایی‌هایی که از هر دو جنس مرد و زن استفاده کردند، از 22% تا 90% متغیر بود. نژاد بزرگسالان جوان معمولا مختلط بود، اما 52 مورد از 67 مطالعه که نژاد را گزارش کردند، عمدتا شامل افراد سفیدپوست بودند.
نتایج کلیدی
در پیگیری‌های چهار ماه و بیشتر، متوجه شدیم که تاثیرات بسیار کم و لب‌مرزی برای MI وجود داشت و MI در موارد ناچیزی موفق به کاهش کمّیت مصرف الکل، فراوانی مصرف آن، و مشکلات ناشی از آن و بیشترین غلظت الکل در خون (BAC) شد. هیچ تاثیری را برای نوشیدن زیاد الکل، میانگین BAC، رانندگی در حالت مستی یا دیگر رفتارهای پرخطر مرتبط با الکل، پیدا نکردیم. هیچ رابطه‌ای را میان طول MI و اثربخشی آن نیافتیم. هم‌چنین، زمانی که مقایسه بین انواع گروه‌ها (مثلا ارزیابی گروه کنترل یا ارزیابی یک مداخله خاص) انجام گرفت، یا زمانی که موقعیت‌های جداگانه بررسی شدند (کالج در برابر موقعیت‌های دیگر) یا زمانی که گروه‌بندی از نظر خطر انجام شد (گروه‌های پرخطر در مقابل کم خطر)، تفاوت‌های زیر گروه در مورد تاثیر MI وجود نداشت.
هیچ‌کدام از مطالعات، بروز آسیبی را که ناشی از MI باشد، گزارش نکردند.
اگرچه تاثیرات قابل‌توجهی را برای MI پیدا کردیم، برداشت ما آن است که قدرت تاثیرات مداخله ناچیز بود و بنابراین بعید به نظر می‌رسد در بالین مزیتی داشته باشد.
کیفیت شواهد
در کل، فقط شواهدی با کیفیت پائین یا متوسط برای تاثیرات بررسی شده، موجود بود. بسیاری از مطالعات به اندازه کافی مشخص نکردند که جوانان چگونه در گروه‌های مختلف مطالعه قرار داده شده یا این تخصیص در گروه، از شرکت‌کنندگان و پرسنل پنهان نگاه داشته شد. خروج از مطالعه نیز در بسیاری از مطالعات وجود داشت. این مشکلات در کیفیت مطالعه می‌تواند منجر به تخمین‌های بیشتری از تاثیرات MI شوند، بنابراین نمی‌توانیم این احتمال را رد کنیم که اثرات جزئی مشاهده شده در این مرور اغراق‌آمیز باشند.
موسسه ملی سلامت آمریکا بودجه نیمی (42 از 84) از مطالعات این مطالعه مروری را پرداخت کرد. بیست و نه مطالعه هیچ اطلاعاتی را در مورد بودجه خود ارائه نکردند و فقط هشت مقاله بیانیه تضاد منافع واضحی داشتند.
نتایج این مرور نشان می‌دهد که هیچ مزیت قابل‌توجه و معنی‌داری از مداخلات MI برای پیشگیری از مصرف الکل، سوءمصرف یا مشکلات مربوط به الکل وجود ندارد. اگر چه برخی از تاثیرات آماری معنی‌دار را یافتیم، با توجه به مقیاس‌های اندازه‌گیری مورد استفاده در مطالعات وارد شده، اندازه تاثیرگذاری برای ارتباط با سیاست یا بالین بسیار کوچک بود. علاوه بر این، معناداری از نظر آماری برای همه معیارهای سوءمصرف صدق نمی‌کند، و کیفیت شواهد بالا نیست، بنابراین نشان داده شدن هر تاثیری ممکن است به علت خطر بالای سوگیری باشد.
استفاده و سوء‌استفاده از الکل میان جوانان یکی از پرخطرترین رفتارهایی است که باعث مورتالیتی و موربیدیتی می‌شود. مصاحبه انگیزشی (motivational interviewing; MI) یک تکنیک محبوب برای بررسی نوشیدن بیش از حد در بزرگسالان جوان است.
ارزیابی تاثیرات مداخله مصاحبه انگیزشی (MI) بر پیشگیری از سوءمصرف الکل و ایجاد مشکلات ناشی از آن در بزرگسالان جوان.
شواهد مرتبط را از پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (شماره 12؛ 2015)؛ MEDLINE (ژانویه 1966 تا جولای 2015)، EMBASE (ژانویه 1988 تا جولای 2015)، و PsycINFO (1985 تا جولای 2015) جست‌وجو کردیم. هم‌چنین در پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی جست‌وجو کرده و منابع مقالات سیستماتیک را که با موضوع مرتبط بودند، به صورت دستی جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای را وارد کردیم که در آنها بزرگسالان جوان تا 25 سال را در نظر گرفته و مداخله MI را برای پیشگیری از سوءمصرف الکل و مشکلات ناشی از آن، با عدم مداخله، فقط ارزیابی یا مداخلات جایگزین مقایسه کردند.
از روش‌های استاندارد روش‌شناسی (methodology) مورد نظر کاکرین تبعیت کردیم.
در کل، 84 کارآزمایی (22,872 شرکت‌کننده) را وارد کردیم، که 70/84 مطالعه، نتایج مداخلات را در اشخاص یا شرایطی با خطر بالاتر گزارش کردند. مطالعاتی با دوره‌های پیگیری حداقل چهار ماه در ارزیابی پایداری تاثیرات مداخله بیشتر مورد توجه قرار گرفتند و هم‌چنین کمتر در معرض خطر سوگیری انتشار (publication bias) یا گزارش‌دهی در کوتاه‌مدت بودند. در کل، ارزیابی خطر سوگیری نشان داد که شواهد این مطالعات، کیفیت متوسط یا پائین داشتند.
در پیگیری‌های چهار ماه یا طولانی‌تر، MI تاثیراتی را به نفع کاهش مقدار مصرف الکل (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.11-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.15- تا 0.06-؛ یا کاهش از 13.7 بار نوشیدن در هفته به 12.5 بار نوشیدن در هفته، شواهد با کیفیت متوسط)؛ کاهش فراوانی مصرف الکل (SMD: -0.14؛ 95% CI؛ 0.21- تا 0.07-؛ یا کاهش تعداد روزهای مصرف در هفته از 2.74 روز در هفته به 2.52 روز در هفته؛ شواهد با کیفیت متوسط)؛ و کاهش حداکثر غلظت الکل در خون یا BAC (SMD: -0.12؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.05 یا کاهش از 0.144% به 0.131%؛ شواهد با کیفیت متوسط) نشان داد.
یک تاثیر حاشیه‌ای را به نفع MI برای مشکلات الکل پیدا کردیم (SMD: -0.08؛ 95% CI؛ 0.17- تا 0.00 یا کاهش در نمره مقیاس مشکلات الکل از 8.91 به 8.18؛ شواهد با کیفیت پائین) و هیچ تاثیری برای پُرنوشی (SMD: -0.04؛ 95% CI؛ 0.09- تا 0.02، شواهد با کیفیت متوسط) یا برای میانگین BAC (SMD: -0.05؛ 95% CI؛ 0.18- تا 0.08؛ شواهد با کیفیت متوسط) به دست نیامد. هم‌چنین دیگر پیامدهای رفتاری مرتبط با الکل را در نظر گرفتیم، و در دوره پیگیری چهار ماه یا بیشتر، هیچ تاثیری را بر رانندگی در حالت مستی (SMD: -0.13؛ 95% CI؛ 0.36- تا 0.10؛ شواهد با کیفیت متوسط) یا دیگر رفتار پرخطر مرتبط با الکل (SMD: -0.15؛ 95% CI؛ 0.31- تا 0.01؛ شواهد با کیفیت متوسط) پیدا نکردیم.
آنالیزهای بیشتر نشان دادند که رابطه واضحی میان مدت زمان مداخله MI (در مقیاس دقیقه) و اندازه تاثیرگذاری (effect size) آن وجود نداشت. آنالیزهای زیر گروه هیچ تاثیر واضحی را برای پیامدهای طولانی‌‌مدت‌تر (چهار ماه یا بیشتر) برای گروه فقط ارزیابی در مقابل کنترل‌های مداخله جایگزین؛ برای دانشگاه/کالج در مقابل دیگر شرایط؛ یا برای شرکت‌کنندگان با خطر بالاتر در مقابل همه شرکت‌کنندگان/شرکت‌کنندگان با خطر پائین، نشان ندادند.
هیچ‌کدام از مطالعات، بروز آسیبی را که ناشی از MI باشد، گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.