از 15,785 استناد، از جمله 7602 استناد منحصربه‌فرد، 16 RCT دارای معیارهای واجد شرایط بودند. این کارآزمایی‌ها 5167 فرد مبتلا به سرطان و VTE را وارد کردند.

هپارین‌ها با وزن مولکولی پائین در برابر آنتاگونیست‌های ویتامین K
هشت مطالعه با 2327 شرکت‌کننده به مقایسه LMWHها با VKAها پرداختند. متاآنالیز پنج مطالعه احتمالا اثر مفید یا مضر LMWHها را در مقایسه با VKAها بر مورتالیتی تا 12 ماه پس از پیگیری (خطر نسبی (RR): 1.00؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 1.13؛ تفاوت خطر (RD): 0 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 45 مورد کمتر تا 48 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت متوسط) رد نکرد. متاآنالیز چهار مطالعه احتمالا اثر مفید یا مضر LMWHها را در مقایسه با VKAها بر خونریزی ماژور (RR: 1.09؛ 95% CI؛ 0.55 تا 2.12؛ RD؛ 4 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 19 مورد کمتر تا 48 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت متوسط) یا خونریزی مینور (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.27؛ RD؛ 38 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 92 مورد کمتر تا 47 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) یا ترومبوسیتوپنی (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.52 تا 1.69) رد نکرد. متاآنالیز پنج مطالعه نشان داد که LMWHها می‌توانند باعث کاهش عود VTE در مقایسه با VKAها ‌شوند (RR: 0.58؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.77؛ RD؛ 53 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 29 مورد کمتر تا 72 مورد کمتر؛ شواهد با قطعیت متوسط).

آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی مستقیم در برابر آنتاگونیست‌های ویتامین K
پنج مطالعه با 982 شرکت‌کننده به مقایسه DOACها با VKAها پرداختند. متاآنالیز چهار مطالعه احتمالا تاثیر مفید یا مضر DOACها را در مقایسه با VKAها بر مورتالیتی (RR: 0.93؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.21؛ RD؛ 12 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 51 مورد کمتر تا 37 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین)، VTE راجعه (RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.31؛ RD؛ 14 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 27 مورد کمتر تا 12 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین)، خونریزی ماژور (RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.38 تا 1.57؛ RD؛ 8 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 22 مورد کمتر تا 20 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین)، یا خونریزی مینور (RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.22؛ RD؛ 21 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 54 مورد کمتر تا 28 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) رد نکرد. یک مطالعه که در مورد DOAC در مقابل VKA گزارش داد، به صورت چکیده منتشر شده بود، بنابراین در تجزیه‌و‌تحلیل اصلی وارد نشد.

آنتی‌کوآگولانت‌های خوراکی مستقیم در برابر هپارین‌ها با وزن مولکولی پائین
دو مطالعه با 1455 شرکت‌کننده DOACها را با LMWH مقایسه کردند. مطالعه‌ای که توسط Raskob انجام شد، تاثیر مفید یا مضر DOACها را در مقایسه با LMWH بر مورتالیتی تا 12 ماه پیگیری (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 0.92 تا 1.25؛ RD؛ 27 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 30 مورد کمتر تا 95 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) رد نکرد. داده‌ها هم‌چنین نشان دادند که DOACها ممکن است باعث کاهش احتمالی در VTE راجعه تا 12 ماه پیگیری در مقایسه با LMWH شوند (RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.47 تا 1.01؛ RD؛ 36 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 62 مورد کمتر تا 1 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین). DOACها ممکن است باعث افزایش خونریزی ماژور در 12 ماه پیگیری در مقایسه با LMWH (RR: 1.71؛ 95% CI؛ 1.01 تا 2.88؛ RD؛ 29 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 0 مورد کمتر تا 78 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) شده و ممکن است باعث افزایش خونریزی مینور تا 12 ماه پیگیری در مقایسه با LMWH شوند (RR: 1.31؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.80؛ RD؛ 35 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 6 مورد کمتر تا 92 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) شوند. یک مطالعه در مورد DOAC در برابر LMWH، به‌صورت چکیده منتشر شده و در تجزیه‌و‌تحلیل اصلی لحاظ نشد.

ایدراپارینوکس (idraparinux) در برابر آنتاگونیست‌های ویتامین K
یک RCT با 284 شرکت‌کننده به مقایسه تزریق زیرجلدی ایدراپارینوکس به صورت یک بار در هفته در مقابل درمان استاندارد (آنتی‌کوآگولاسیون تزریقی و به دنبال آن وارفارین یا آسنوکومارول (acenocoumarol)) به مدت سه یا شش ماه پرداخت. داده‌ها احتمالا تاثیر مفید یا مضر ایدراپارینوکس را در مقایسه با VKAها بر مورتالیتی در 6 ماه (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.59؛ RD؛ 31 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 62 مورد کمتر تا 167 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت متوسط)، VTE راجعه در 6 ماه (RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.16 تا 1.32؛ RD؛ 42 مورد کمتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 65 مورد کمتر تا 25 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) یا خونریزی ماژور (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.35 تا 3.56؛ RD؛ 4 مورد بیشتر در هر 1000 نفر؛ 95% CI؛ 25 مورد کمتر تا 98 مورد بیشتر؛ شواهد با قطعیت پائین) رد نکرد.