پیشینه
کودکانی که نارس متولد می‌شوند، در معرض خطر ابتلا به نوعی بیماری مزمن ریوی هستند که به صورت نیاز مداوم به اکسیژن از زمان رسیدن به سن بارداری اصلاح شده 36 هفته تعریف شده است. از آنجایی که تجمع مایعات در ریه، یکی از فرآیندهای دخیل در مراحل اولیه بیماری مزمن ریوی در کودکان نارس است، دریافت کم مایعات ممکن است پیشرفت این آسیب را متوقف کرده و باعث شود نرخ بیماری مزمن ریوی در نوزادان پره‌ترم پائین‌تر بیاید.
ویژگی‌های مطالعه
جست‌وجوی ما، فقط یک مطالعه را شناسایی کرده بود که در آن مطالعه دو حجم از دریافت مایعات در نوزادان پره‌ترم با علائم اولیه بیماری مزمن ریوی مقایسه شده بود. متاسفانه این مطالعه، پیشرفت به سمت بیماری مزمن ریوی تثبیت شده را گزارش نکرده بود. از این رو، هیچ نوزادی قادر به ورود به این تجزیه‌وتحلیل نبود.
پیامدهای دیگر شامل روزهایی که کودک نیازمند اکسیژن اضافی بوده، نسبت نوزادان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، روزهای نیاز به ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری در بیمارستان، وزن‌گیری و آپنه جدی، تحت تاثیر حجم مایعات دریافتی قرار نگرفته بودند (از شواهدی که دارای کیفیت پائین ارزیابی شدند). شواهد تا فوریه 2016 به‌روز است.
نتایج کلیدی
هیچ مطالعه‌ای وجود نداشت که دریافت مایعات کم تا زیاد را در جمعیتی از کودکان نارس مبتلا به علائم اولیه بیماری مزمن تنفسی برای پیشگیری از پیشرفت به سمت بیماری مزمن ریوی پیشرفته یا مرگ‌ومیر مقایسه کرده باشد. سایر پیامدها به وسیله محدودیت مایعات بهبود نیافته بودند.
کیفیت شواهد
قابل استفاده نبود.
هیچ شواهدی برای تایید عملکرد محدودیت مایعات در نوزادان مبتلا به BPD اولیه یا تثبیت شده وجود ندارد.
محدودیت مایعات (fluid restriction)، اغلب به عنوان بخشی از مدیریت نوزادان مبتلا به دیس‌پلازی برونکوپولمونری (bronchopulmonary dysplasia; BPD) اولیه یا تثبیت شده (established) توصیه می‌شود.
تعیین اینکه محدودیت مایعات به عنوان بخشی از مداخله درمانی برای BPD اولیه یا تثبیت شده، پیامدهای بالینی را بهبود می‌بخشد یا خیر.
برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 1؛ 2016)؛ در کتابخانه کاکرین (جست‌وجو شده در 16 فوریه 2016)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 16 فوریه 2016)؛ Embase (از 1980 تا 16 فوریه 2016) و CINAHL (از 1982 تا 16 فوریه 2016)، از استراتژی جست‌وجوی استاندارد گروه مرور نوزادان در کاکرین استفاده کردیم. هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده آینده‌نگر که دو حجم از محدودیت مایعات را در نوزادان پره‌ترم مبتلا به BPD اولیه یا تثبیت شده مقایسه کرده بودند.
از روش‌های استاندارد گروه نوزادان در کاکرین استفاده کردیم. برای کارآزمایی وارد شده، داده‌ها را استخراج و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردیم و از روش‌های درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت شواهد بهره بردیم. پیامدهای در نظر گرفته شده در این مرور عبارتند از: تاثیرات بر مورتالیتی یا نیاز به اکسیژن در سن جنینی 36 هفتگی (postmenstrual age) (معیار پیامد اولیه)، مدت اکسیژن‌درمانی کمکی، نسبت کودکان مرخص شده از بیمارستان با اکسیژن، مدت استفاده از ونتیلاسیون کمکی، مدت بستری شدن، وزن‌گیری، تحمل غذایی، آپنه، انتروکولیت نکروزان (necrotizing enterocolitis)، اختلال کلیوی یا نفروکلسینوز (nephrocalcinosis)، حرکات ریه (lung mechanics) و استفاده از درمان با دیورتیک (diuretic therapy) (معیارهای پیامد ثانویه).
یک کارآزمایی شامل 60 نوزاد پره‌ترم در سن 28 روز با نیاز مداوم به اکسیژن یافت شد. نوزادان به دو فرمول استاندارد 180 میلی‌لیتر/کیلوگرم/روز یا فرمول تغلیظ شده (concentrated) 145 میلی‌لیتر/کیلوگرم/روز تصادفی‌سازی شده بودند. این تک مطالعه، داده‌های مربوط به پیامد اولیه ما را ارائه نکرده بود. تاثیری از این مداخله درباره هیچ کدام از پیامدهای ثانویه ما مشاهده نشد. کیفیت شواهد این مطالعه، پائین ارزیابی شد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.