سوال مطالعه مروری
برای بیشتر بیماران مبتلا به سرطان مری غیر-قابل برداشت یا غیر-قابل جراحی، تامین منافع بالینی با درمان تسکینی بسیار مطلوب است. با این حال، روش بهینه تسکینی برای بهبود دیسفاژی و ارتقای سطح کیفیت زندگی ثابت نشده است.
پیشینه
دیسفاژی (دشواری یا ناراحتی در بلع) در بیماران مبتلا به سرطان مری غیر-قابل برداشت یا غیر-قابل جراحی شایع است. پنج سطح از دیسفاژی وجود دارد، از توانایی در خوردن یک رژیم غذایی طبیعی تا برخی مواد جامد، نیمه-جامد، مایعات و تا دیسفاژی کامل.
ویژگی‌های مطالعه
این مرور شامل مطالعات تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای است که به مقایسه مداخلات مختلف برای بهبود دیسفاژی در بیماران مبتلا به سرطان مری اولیه غیر-قابل جراحی یا غیر-قابل برداشت پرداختند. جهت یافتن مطالعات جدید برای این به‌روزرسانی، در ژانویه 2014 و مطابق با مدل بیماری‌های دستگاه گوارش فوقانی و پانکراس کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین)، MEDLINE؛ EMBASE و CINAHL؛ و خلاصه مقالات کنفرانس‌های مهم (تا ژانویه 2014) را جست‌وجو کردیم.
نتایج کلیدی
این مرور نسخه قبلی را به‌روز می‌کند اما هنوز هم نمی‌تواند برتری آشکار یک روش را نسبت به روش دیگر بین انواع مختلف مداخلات ارائه دهد. استنت‌های فلزی خود-منبسط شونده در مقایسه با استنت‌های پلاستیکی غیر-قابل انعطاف، تسکین بی‌خطر و موثرتری را از دیسفاژی فراهم می‌کنند. سایر روش‌ها مانند پرتودرمانی یا براکی‌تراپی نیز گزینه‌های مناسبی بودند و ممکن است در بهبود کیفیت زندگی و طولانی شدن بقای بیمار مطلوب باشند. هنگام انتخاب نوع مداخله باید بر تفاوت‌های فردی تاکید کرد.
کیفیت شواهد
نیمی از مطالعات موجود در این مرور کیفیت بالایی داشتند. در اکثر مطالعات، روش‌های مورد استفاده برای جست‌وجو و ارائه گزارش از شواهد کیفیت زندگی و عوارض جانبی ذکر نشدند.
قرار دادن استنت فلزی خود-انبساطی در مقایسه با دیگر روش‌ها در تسکین دیسفاژی بی‌خطر، موثر و سریع‌تر است. با این حال، براکی‌تراپی داخل روده‌ای با دوز بالا یک جایگزین مناسب بوده و ممکن است مزیت بیشتری برای بقای بیمار همراه با کیفیت بهتر زندگی در پی داشته باشد. برخی از استنت‌های ضد-ریفلاکس و استنت‌های تازه طراحی شده منجر به بقای طولانی‌تر بیمار و بروز عوارض کمتر در مقایسه با استنت‌های مرسوم می‌شوند. به دلیل کاهش نیاز به انجام مداخلات مجدد، ترکیب براکی‌تراپی با قرار دادن استنت فلزی یا رادیوتراپی ترجیح داده می‌شوند. قرار دادن تیوب پلاستیکی غیر-قابل انعطاف، فقط اتساع دادن یا در ترکیب با سایر روش‌ها، و انجام فقط شیمی‌درمانی برای تسکین دیسفاژی به دلیل بروز بالای عوارض تاخیری و عود دیسفاژی توصیه نمی‌شوند.
بیشتر بیماران مبتلا به کارسینومای مری و معده-مری در مرحله پیشرفته تشخیص داده می‌شوند و نیاز به مداخله تسکینی دارند. اگرچه انواع مختلف مداخلات در این زمینه وجود دارد، روش مطلوب برای تسکین دیسفاژی نامشخص است. این مطالعه مروری نسخه قبلی را که در سال 2009 منتشر شد، به‌روز می‌کند.
هدف از این مرور تجزیهوتحلیل و خلاصه‌سازی سیستماتیک اثر مداخلات مختلف مورد استفاده در تسکین دیسفاژی در کارسینومای اولیه مری و معده-مری بود.
به منظور یافتن مطالعات جدید برای این به‌روزرسانی، در ژانویه 2014 و با توجه به مدل بیماری‌های دستگاه گوارش و پانکراس کاکرین، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین)، MEDLINE؛ EMBASE و CINAHL؛ و خلاصه مقالات کنفرانس‌های مهم (تا ژانویه 2014) را جست‌وجو کردیم.
فقط کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) وارد شدند که بیماران مبتلا به سرطان مری غیر-قابل جراحی یا سرطان مری غیر-قابل رزکسیون را تحت درمان تسکینی قرار دادند. مداخلات مختلفی مانند لوله‌گذاری پلاستیک غیر-قابل انعطاف، قرار دادن استنت فلزی خود-منبسط شونده (self-expanding metallic stent; SEMS)، براکی‌تراپی، رادیوتراپی با پرتوی خارجی، شیمی‌درمانی، جراحی بای‌پس مری، درمان ابلیشن شیمیایی و حرارتی، به صورت سر-به-سر یا به صورت ترکیبی، وارد شدند. پیامد اولیه بهبود دیسفاژی بود. پیامدهای ثانویه شامل عود دیسفاژی، موفقیت تکنیکال، مورتالیتی ناشی از پروسیجر، مورتالیتی 30-روزه، عوارض جانبی و کیفیت زندگی بودند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل داده‌ها مطابق با روش‌های گروه مرور بیماری‌های گوارشی فوقانی و پانکراس در کاکرین انجام شدند.
ما 3684 بیمار را از 53 مطالعه وارد کردیم. قرار دادن SEMS بی‌خطرتر و اثربخش‌تر از قرار دادن تیوب پلاستیکی بود. درمان ابلیشن حرارتی و شیمیایی، تسکین قابل مقایسه دیسفاژی را فراهم کرد اما خطر نیاز به انجام مجدد مداخلات و عوارض جانبی را افزایش داد. استنت‌های ضد-ریفلاکس منجر به تسکین قابل مقایسه دیسفاژی با استنت‌های فلزی معمولی شدند. برخی از استنت‌های ضد-ریفلاکس ممکن است ریفلاکس معده و مری و عوارض آن را کاهش دهند. استفاده از استنت‌های دو-لایه نیتینول (Niti-S) که به تازگی طراحی شده‌اند، به دلیل طولانی‌تر کردن بقای بیماران و عوارض کمتر در مقایسه با استنت‌های ساده Niti-S، ترجیح داده می‌شوند. براکی‌تراپی ممکن است یک جایگزین مناسب برای SEMS در افزایش بقای بیمار و احتمالا ارتقای سطح کیفیت زندگی وی باشد و در صورت ترکیب با کوآگولاسیون پلاسمای آرگون یا پرتودرمانی خارجی، نتایج بهتری را ارائه می‌دهد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.