سوال مطالعه مروری
ما شواهد مربوط به برنامه‌های مختلف دوزبندی آنتراسیکلین (anthracycline) را مرور کردیم که باعث ایجاد آسیب به قلب در افراد مبتلا به سرطان در تمام سنین می‌شود که شیمی‌درمانی آنتراسیکلین دریافت می‌کنند. ما همچنین به پاسخ تومور، بقای شرکت‌کنندگان، عوارض جانبی غیر از آسیب قلبی، و کیفیت زندگی پرداختیم.
پیشینه
آنتراسیکلین‌ها یکی از مؤثرترین روش‌های درمانی برای انواع مختلف سرطان به شمار می‌آیند. متاسفانه، بسته به دوز كلی كه بیمار دریافت كرده، خطر آسیب قلبی وجود دارد. به منظور پیشگیری از آسیب قلبی، از برنامه‌های مختلف دوزبندی آنتراسیکلین مانند مدت زمان مختلف تزریق یا دوزهای حداکثری مختلف برای هر فرد (حداکثر دوز دریافتی در یک هفته) استفاده می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه
شواهد تا دسامبر 2015 به‌روز است.
ما 11 مطالعه را پیدا کردیم: 7 مورد مدت زمان مختلف تزریق (803 شرکت‌کننده)، و 4 مورد حداکثر دوزهای مختلف (5280 شرکت‌کننده) را ارزیابی کردند. شرکت‌کنندگان انواع مختلف سرطان داشتند.
نتایج کلیدی
برای استفاده از مدت زمان‌های مختلف اینفیوژن آنتراسیکلین، نویسندگان دریافتند که تزریق آنتراسیکلین در مدت شش ساعت یا بیشتر خطر نارسایی قلبی بالینی را کاهش داده (به عنوان مثال تنگی نفس یا ادم پا)، و به نظر می‌رسد خطر نارسایی قلبی تحت-بالینی را کم کند (فرمی از آسیب قلبی که به عنوان مثال توسط اکوکاردیوگرافی در افراد بدون نشانه تشخیص داده می‌شود). فقط داده‌های اندکی برای کودکان و افراد مبتلا به سرطان خون در دسترس بود، زیرا بیشتر مطالعات به ارزیابی مدت زمان‌های مختلف تزریق آنتراسیکلین در بزرگسالان مبتلا به تومورهای توپُر (solid tumour) پرداختند.
بر اساس شواهد موجود، قادر به تشخیص ارجحیت هر یک از دو دوز حداکثری دوکسوروبیسین (doxorubicin) کمتر از 60 میلی‌گرم/متر2 یا 60 میلی‌گرم/متر2 یا بیشتر نبوديم. برای استفاده از سایر دوزهای حداکثری آنتراسیکلین، شواهدی با کیفیت بالا و به مقدار کافی موجود نبود تا بتوانیم نتیجه‌گیری کنیم. هیچ اطلاعاتی برای کودکان و افراد مبتلا به سرطان خون در دسترس نبود.
انجام پژوهش‌های با کیفیت بالای بیشتری مورد نیاز است.
کیفیت شواهد
تمامی مطالعات، مشکلاتی را در رابطه با کیفیت شواهد خود داشتند.
مدت زمان اینفیوژن آنتراسیکلین به میزان شش ساعت یا بیشتر خطر نارسایی قلبی بالینی را کاهش می‌دهد، و به نظر می‌رسد منجر به کاهش خطر آسیب قلبی تحت-بالینی می‌شود. از آنجا که داده‌های اندکی برای کودکان وجود دارد و داده‌های به دست آمده را در بزرگسالان نمی‌توان به کودکان تعمیم داد، باید مدت زمان‌های مختلف اینفیوژن آنتراسیکلین در کودکان، بیشتر ارزیابی شود.
ما تفاوت معنی‌داری را در بروز نارسایی قلبی بالینی در شرکت‌کنندگان تحت درمان با حداکثر دوز دوکسوروبیسین کمتر از 60 میلی‌گرم/متر2 یا 60 میلی‌گرم/متر2 یا بیشتر پیدا نکردیم. فقط یک RCT برای سایر دوزهای حداکثری مشخص شده در دسترس بود، بنابراین نمی‌توان نتیجه‌گیری قطعی در مورد وقوع سمیت قلبی انجام داد. چه در کودکان و بزرگسالان و چه در سرطان خون و تومورهای توپُر، انجام تحقیقات با کیفیت بیشتری لازم است.
این به‌روزرسانی مرور توسط هر دو گروه سرطان دوران کودکی و سرطان زنان، نوروانکولوژی و داروهای اورفان در کاکرین مدیریت شده است.
استفاده از شیمی‌درمانی آنتراسیکلین (anthracycline) با وقوع سمیت قلبی محدود می‌شود. برای پیشگیری از بروز این وضعیت، برنامه‌های مختلف دوزبندی آنتراسیکلین مطالعه شده است.
تعیین وقوع مسمومیت قلبی با استفاده از برنامه‌های مختلف دوزبندی آنتراسیکلین (حداکثر دوزها و مدت زمان اینفیوژن) در افراد مبتلا به سرطان.
ما پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، شماره 11، 2015)؛ MEDLINE (1966 تا دسامبر 2015)، و Embase (1980 تا ژانویه 2015) را جست‌وجو کردیم. همچنین فهرست منابع مقالات مرتبط، مجموعه مقالات کنفرانس، متخصصين این حوزه، و بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های در حال انجام را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) که در آن‌ها برنامه‌های مختلف دوزبندی آنتراسیکلین در افراد مبتلا به سرطان (کودکان و بزرگسالان) مقایسه شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم انتخاب مطالعه، ارزیابی خطر سوگیری (bias)، و استخراج داده‌ها را انجام دادند. تجزیه‌وتحلیل‌ها را براساس دستورالعمل‌های کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات انجام دادیم.
ما 11 مطالعه را شناسایی کردیم: 7 مورد مدت زمان مختلف تزریق (803 شرکت‌کننده)، و 4 مورد حداکثر دوزهای مختلف (5280 شرکت‌کننده) را ارزیابی کردند. هفت مطالعه RCT بودند که به مقايسه مدت زمان‌های مختلف اینفیوژن آنتراسیکلین پرداختند؛ داده‌های پیگیری طولانی‌مدت را برای یکی از کارآزمایی‌ها در این به‌روزرسانی شناسایی کردیم. متاآنالیز نشان داد که از نظر آماری میزان قابل توجهی از نارسایی قلبی بالینی با مدت زمان تزریق شش ساعت یا بیشتر در مقایسه با مدت زمان تزریق کوتاه‌تر کاهش می‌یابد (خطر نسبی (RR): 0.27؛ 95% فاصله اطمینان (CI)؛ 0.09 تا 0.81؛ 5 مطالعه؛ 557 شرکت‌کننده). اکثر شرکت‌کنندگان در این مطالعات بزرگسالان با تومورهای مختلف توپُر (solid) بودند. برای دوزهای مختلف حداکثری آنتراسیکلین، دو کارآزمایی بالینی تصادفی‌سازی شده را شناسایی کردیم که به مقايسه دوز حداکثری دوکسوروبیسین (doxorubicin) معادل کمتر از 60 میلی‌گرم/متر2 در برابر 60 میلی‌گرم/متر2 یا بیشتر پرداختند، یک RCT دوز حداکثری لیپوزومال دوکسوروبیسین را معادل 25 میلی‌گرم/متر2 در مقابل 50 میلی‌گرم/متر2 بررسی کرد و یک RCT به مقايسه دوز حداکثری اپیروبیسین (epirubicin) معادل 83 میلی‌گرم/متر2 در برابر 110 میلی‌گرم/متر2 پرداخت. در هیچ یک از مطالعات تفاوت معنی‌داری در وقوع نارسایی قلبی بالینی مشاهده نشد. شرکت‌کنندگان در این مطالعات بزرگسالان مبتلا به تومورهای توپُر مختلف بودند. «خطر سوگیری» بالا یا نامشخص در همه مطالعات وجود داشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.