27 کارآزمایی را شامل مجموع 2099 شرکت‌کننده با تشخیص‌های مخلوط (mixed diagnoses) شناسایی کردیم که به مقایسه مداخلات مختلف با یکدیگر پرداخته بودند. هفده مطالعه استفاده از روش‌های تصادفی‌سازی شده مکفی را گزارش کرده بودند و هفت مطالعه پنهان‌سازی تخصیص مکفی را گزارش کرده بودند. روش‌های جمع‌آوری داده‌ها و زمان‌های پیگیری متنوع بودند.

چهار کارآزمایی شانت آبی (احمد (Ahmed) یا بارولت (Baerveldt)) را با ترابکولکتومی (trabeculectomy) مقایسه کرده بودند که از این تعداد، سه کارآزمایی پیامدهای یک ساله را گزارش کرده بودند. در یک سال، تفاوت درIOP بین گروه شانت آبی و ترابکولکتومی نامطمئن بود (تفاوت میانگین (MD): 2.55 میلی‌متر جیوه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.78- تا 5.87؛ 380 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). تفاوت در حدت بینایی logMAR نیز نامطمئن بود (MD: 0.12 واحد؛ 95% CI؛ 0.07- تا 0.31؛ 380 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). در دو کارآزمایی، تفاوت در نمره میدان دید (visual field score) نامطمئن بود (MD: -0.25؛ 95% CI؛ 1.91- تا 1.40؛ 196 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). میانگین تعداد داروهای آنتی‌گلوکوم (antiglaucoma) تجویز شده در گروه شانت آبی نسبت به گروه ترابکولکتومی در یک کارآزمایی بالاتر بود (MD: 0.80؛ 95% CI؛ 0.48 تا 1.12؛ 184 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). تاثیر شانت‌ها روی نیاز به جراحی گلوکوم اضافه بین گروه‌ها در دو کارآزمایی نامطمئن بود (خطر نسبی (RR): 0.24؛ 95% CI؛ 0.04 تا 1.36؛ 329 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). در یک کارآزمایی، مجموع تعداد حوادث جانبی کم‌تری در گروه شانت آبی نسبت به گروه ترابکولکتومی گزارش شد (RR: 0.59؛ 95% CI؛ 0.43 تا 0.81؛ 212 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). هیچ یک از کارآزمایی‌ها، پیامدهای مربوط به کیفیت زندگی را پس از یک دوره پیگیری یک ساله گزارش نکرده بودند.

دو کارآزمایی که به مقایسه ایمپلنت احمد با ایمپلنت بارولت برای درمان گلوکوم پرداخته بودند، دریافتند که پس از یک دوره پیگیری یک ساله، میانگین IOP در گروه احمد بالاتر بود (MD: 2.60 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 1.58 تا 3.62؛ 464 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). تفاوت در حدت بینایی logMAR بین گروه‌ها نامطمئن بود (MD: -0.07 واحد؛ 95% CI؛ 0.27- تا 0.13؛ 501 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعت پائین). تفاوت میانگین در تعداد داروهای آنتی‌گلوکوم بین گروه‌ها کم‌تر از یک (within one) بود (MD: 0.35؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.59؛ 464 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). بیش‌تر شرکت‌کنندگان در گروه احمد نسبت به گروه بارولت به جراحی گلوکوم اضافی نیاز داشتند (RR: 2.77؛ 95% CI؛ 1.02 تا 7.54؛ 514 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت متوسط). دو کارآزمایی حوادث جانبی خاصی را گزارش کرده بودند اما تعداد کل حوادث جانبی را گزارش نکرده بودند. هیچ یک از کارآزمایی‌ها پیامدهای مربوط به میدان دید یا کیفیت زندگی را در یک دوره پیگیری یک ساله گزارش نکرده بودند.

یک کارآزمایی ایمپلنت احمد را با ایمپلنت مولتنو (Molteno implant) برای درمان گلوکوم در یک دوره پیگیری بیش از دو سال مقایسه کرده بود. میانگین IOP در گروه احمد نسبت به گروه مولتنو بیش‌تر بود (MD: 1.64 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 0.85 تا 2.43؛ 57 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). تفاوت‌ها در حدت بینایی logMAR (MD: 0.08 واحد؛ 95% CI؛ 0.24- تا 0.40؛ 57 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) و انحراف میانگین در میدان دید(dB -0.18 :MD؛ 95% CI؛ 3.13- تا 2.77؛ 57 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) بین گروه‌ها نامطمئن بودند. میانگین تعداد داروهای آنتی‌گلوکوم نیز در بین گروه‌ها نامطمئن بود (MD: -0.38؛ 95% CI؛ 1.03- تا 0.27؛ 57 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). این کارآزمایی پیامدهای مربوط به مجموع حوادث جانبی، کیفیت زندگی یا نسبتی از افرادی را که نیازمند جراحی گلوکوم اضافی بودند، گزارش نکرده بود.

دو کارآزمایی به مقایسه ایمپلت مولتنو دو صفحه‌ای (double‐plate) با شانت شاکت (Schocket shunt) برای درمان گلوکوم پرداخته بودند؛ یک کارآزمایی فقط بعد از یک دوره پیگیری شش ماهه پیامدها را گزارش کرده بود و کارآزمایی دیگر طول دوره پیگیری را به طور خاص مشخص نکرده بود. پس از شش ماه، میانگین IOP در گروه مولتنو نسبت به گروه شاکت پائین‌تر بود (MD: -2.50 میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 4.60- تا 0.40-؛ 115 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت پائین). هیچ یک از کارآزمایی‌ها پیامدهای مربوط به مجموع حوادث جانبی، حدت بینایی، میدان دید، کیفیت زندگی یا نسبتی از افرادی را که نیازمند جراحی گلوکوم اضافی بودند، گزارش نکرده بودند.

18 کارآزمایی باقی‌مانده تعدیلات به عمل آمده را روی شانت‌های آبی شامل 14 کارآزمایی از ایمپلنت‌های احمد (ساپرسیون زودهنگام آبی (early aqueous suppression) در برابر رژیم دارویی استاندارد، 2 کارآزمایی؛ ضد-فاکتور رشد اندوتلیال عروقی در برابر عدم مداخله، 4 کارآزمایی؛ کورتیکواستروئیدها (corticosteroids) در برابر عدم مداخله، 2 کارآزمایی؛ تقویت شانت (shunt augmentation) در برابر عدم مداخله، 3 کارآزمایی؛ بستن نسبی لوله (partial tube ligation) در برابر عدم مداخله، 1 کارآزمایی؛ جایگذاری پارس پلانا (pars plana implantation) در برابر جایگذاری معمول (conventional implantation)، 1 کارآزمایی؛ و مدل M4 در برابر مدل S2؛ 1 کارآزمایی)؛ 1 کارآزمایی از 500 mm² بارولت در برابر 350 mm² بارولت و 3 کارآزمایی از ایمپلنت‌های مولتنو (تک‌صفحه‌ای با کورتیکواستروئیدهای خوراکی در برابر تک‌صفحه‌ای بدون کورتیکواستروئیدهای خوراکی، 1 کارآزمایی؛ دوصفحه‌ای در برابر تک‌صفحه‌ای، 1 کارآزمایی؛ و آستانه فشار (pressure‐ridge) در برابر دوصفحه‌ای با لیگیشن لوله (tube ligation)، 1 کارآزمایی) ارزیابی کرده بودند.