پیشینه
مداخلاتی که هزینه‌های داروی ترک سیگار و حمایت رفتاری را کاهش می‌دهند یا آنها را پوشش می‌دهند می‌توانند به ترک سیگار افراد سیگاری کمک کنند. ما شواهد مربوط به تاثیرات مداخلات مالی ارائه شده را به افراد سیگاری و ارائه دهندگان مراقبت سلامت در مورد استفاده از دارو، تلاش برای ترک و ترک موفقیت‌آمیز مرور کردیم.
ویژگی‌های مطالعه
تمام مطالعات مرتبط را که شامل مداخلات مالی ارائه شده به افراد سیگاری و ارائه دهندگان مراقبت سلامت بود، جست‌وجو کردیم. هدف مداخلات تامین مالی مراقبت سلامت برای افراد سیگاری، باید تشویق به استفاده از درمان ترک سیگار یا تلاش‌های موفقیت‌آمیز برای ترک سیگار باشد. برای مداخلات ارائه شده به ارائه دهندگان مراقبت سلامت، مداخله باید شامل تشویق ارائه دهنده مراقبت سلامت برای کمک به افراد برای ترک سیگار باشد، برای مثال از طریق تجویز درمان ترک سیگار.
نتایج کلیدی
برای به‌روز کردن این مرور، مطالعات مربوط به تاثیر مداخلات مالی بر درمان و موفقیت ترک سیگار را در سپتامبر 2016 جست‌وجو کردیم. شش مطالعه مرتبط جدید را که در مجموع 17 مطالعه شد، یافتیم.
15 مطالعه انجام شده را در مورد افرادی سیگاری یافتیم. پوشش تمام هزینه‌های درمان ترک سیگار برای افراد سیگاری (درمان رایگان) در مقایسه با عدم ارائه مزیت مالی تعداد افراد سیگاری را که سعی در ترک سیگار داشتند (4 مطالعه، 9065 شرکت‌کننده)، از درمان ترک سیگار استفاده کردند (7 مطالعه، 9455 شرکت‌کننده)، و موفق به ترک سیگار شدند (6 مطالعه، 9333 شرکت‌کننده) را افزایش داد.
ما سه مطالعه انجام شده را در مورد ارائه دهندگان مراقبت سلامت یافتیم. دو مطالعه که تاثیر یک مداخله مالی را بر موفقیت ترک بررسی کرد (2311 شرکت‌کننده) افزایش نرخ ترک را به وضوح نشان نداد. مداخلات مالی ارائه شده در مورد ارائه دهندگان مراقبت سلامت تاثیری بر استفاده از داروی ترک سیگار نیز نداشت (2 مطالعه، 2311 شرکت‌کننده). با این حال، مداخلات مالی تعداد افراد سیگاری را که از مشاوره برای ترک سیگار استفاده کردند، افزایش داد (3 مطالعه، 25,820 شرکت‌کننده).
اطلاعات مربوط به هزینه‌های مداخله در هشت مطالعه موجود بود (33,488 شرکت‌کننده). ارزیابی اقتصادی مطالعات مجزا نشان داد که هرچند تفاوت‌های مطلق مربوط به ترک کوچک بودند، هزینه‌های ترک موفقیت‌آمیز هر فرد پائین یا متوسط بود.
کیفیت شواهد
ما نتیجه گرفتیم که مداخلات مالی ارائه شده روی افراد سیگاری نسبت افراد سیگاری را که سعی در ترک سیگار دارند، از درمان‌های ترک سیگار استفاده می‌کنند، و در ترک سیگار موفق بودند، افزایش می‌دهد. بین انگیزه‌های مالی ارائه شده به ارائه دهندگان مراقبت سلامت تاثیر واضحی از ترک سیگار نیافتیم. این مرور دارای محدودیت‌هایی است که بر اطمینان ما به این نتیجه‌گیری‌ها تاثیر می‌گذارد. مطالعات وارد شده از نظر کیفیت و روش‌ها و طراحی به طور قابل ملاحظه‌ای متفاوت بودند، که این امر مقایسه نتایج را دشوار می‌سازد.
مداخلات مالی کامل ارائه شده برای افراد سیگاری در مقایسه با عدم مداخله مالی، نسبت افراد سیگاری را که سعی در ترک دارند، یا از درمان‌های ترک سیگار استفاده می‌کنند و در ترک موفق هستند، افزایش می‌دهد. شواهد واضح و هم‌سو و سازگار درباره تاثیر منابع مالی ارائه شده توسط ارائه دهندگان مراقبت سلامت بر ترک سیگار وجود نداشت. ما نسبت به تخمین اثرگذاری فقط اطمینان متوسطی داریم، زیرا به دلیل فقدان کورسازی شرکت‌کنندگان و محققان، و اطلاعات ناکافی در مورد نرخ ریزش، خطر سوگیری پائین بود.
مصرف دخانیات یکی از علل قابل پیشگیری مرگ‌ومیر در سراسر جهان است، که این موضوع تشویق برای ترک سیگار را ضروری می‌سازد. هزینه‌های مالی برای درمان برای ترک سیگار می‌تواند مانعی برای افرادی باشد که دنبال حمایت هستند. ما فرض کردیم که ارائه کمک مالی برای افرادی که سعی در ترک سیگار دارند، یا بازپرداخت آن به ارائه دهندگان مراقبت از آنها، می‌تواند منجر به افزایش نرخ تلاش‌های موفقیت‌آمیز ترک سیگار شود. این یک نسخه به‌روز از مرور اصلی در سال 2005 است.
هدف اولیه این مرور ارزیابی تاثیر کاهش هزینه‌های مصرف کنندگان دخانیات یا ارائه دهندگان مراقبت سلامت برای استفاده یا ارائه درمان ترک مصرف سیگار از طریق مداخلات تامین مالی مراقبت سلامت بر پرهیز از استعمال سیگار بود. اهداف ثانویه بررسی تاثیرات سطوح مختلف حمایت مالی از استفاده یا تجویز درمان ترک سیگار، یا هر دو، و تعداد افراد سیگاری بود که اقدام به ترک کردند (ترک سیگار به مدت حداقل 24 ساعت). هم‌چنین تاثیر هزینه بر مداخلات مالی مختلف را ارزیابی کردیم، و هزینه‌ها را به ازای یک ترک کننده اضافی، یا مربوط به کیفیت تعدیل شده زندگی در هر سال (quality-adjusted life year; QALY) به دست آمده تجزیهوتحلیل کردیم.
پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین را در سپتامبر 2016 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs)، کارآزمایی‌های کنترل شده و مطالعات سری زمانی منقطع را که شامل مداخلات مفید مالی برای افراد سیگاری یا ارائه دهنده مراقبت سلامت، یا هر دو بود، مورد بررسی قرار دادیم.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج و کیفیت مطالعات وارد شده را ارزیابی کردند. خطرات نسبی (RR) را برای مطالعات مجزا بر مبنای قصد درمان (intention-to-treat) محاسبه کردیم و با استفاده از مدل اثرات-تصادفی، متاآنالیز (meta-analysis) را انجام دادیم.
در نسخه به‌روز شده فعلی، ما شش مطالعه جدید مرتبط را اضافه کردیم، که در مجموع منجر به انتخاب 17 مطالعه، شامل مداخلات مالی شد که برای افراد سیگاری یا ارائه دهندگان مراقبت سلامت، یا هر دوی آنها، در این مرور انجام شد.
مداخلات مالی کاملی که برای افراد سیگاری انجام شد در مقایسه با عدم مداخله تاثیر مطلوبی بر پرهیز از مصرف سیگار (abstinence) در شش ماه یا بیشتر داشتند (RR: 1.77؛ 95% CI؛ 1.37 تا 2.28؛ I² = 33%؛ 9333 شرکت‌کننده). هیچ شواهدی وجود نداشت که نشان دهد مداخلات با پوشش کامل موجب افزایش پرهیز از سیگار کشیدن در مقایسه با مداخلات با پوشش جزئی شد (RR: 1.02؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.48؛ I² = 64%؛ 5914 شرکت‌کننده)؛ اما مداخلات با پوشش جزئی در افزایش پرهیز از سیگار کشیدن موثرتر از عدم مداخله نبودند (RR: 1.27؛ 95% CI؛ 1.02 تا 1.59؛ I² = 21%؛ 7108 شرکت‌کننده). ارزیابی اقتصادی نشان داد که برای مقایسه پوشش کامل با پوشش جزئی یا عدم پوشش‌دهی، هزینه‌های هر ترک کننده اضافی بین 97 USD تا 7646 USD بوده است.
زمانی که دو کارآزمایی مربوط به منابع مالی ارائه شده را برای ارائه دهندگان مراقبت سلامت تجمیع کردیم، شواهد واضحی از تاثیر بر ترک سیگار وجود نداشت (RR: 1.16؛ CI؛ 0.98 تا 1.37؛ I² = 0%؛ 2311 شرکت‌کننده).
مداخلات مالی کامل در مقایسه با عدم مداخله، تعداد شرکت‌کنندگانی را که برای ترک تلاش می‌کردند، افزایش داد (RR: 1.11؛ 95% CI؛ 1.04 تا 1.17؛ I² = 15%؛ 9065 شرکت‌کننده). شواهد کافی برای نشان دادن اینکه مداخلات مالی جزئی در مقایسه با عدم مداخله تلاش برای ترک را افزایش داده یا خیر، وجود نداشت (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.31؛ I² = 88%؛ 6944 شرکت‌کننده).
مداخلات مالی کامل در مقایسه با عدم مداخله، استفاده از درمان ترک سیگار را با توجه به درمان‌های مختلف فارماکولوژیکی و رفتاری افزایش داد: (درمان جایگزین نیکوتین (nicotine replacement therapy; NRT): RR: 1.79؛ 95% CI؛ 1.54 تا 2.09؛ I² = 35%؛ 9455 شرکت‌کننده؛ بوپروپیون (bupropion): RR: 3.22؛ 95% CI؛ 1.41 تا 7.34؛ I² = 71%؛ 6321 شرکت‌کننده؛ رفتاردرمانی: RR: 1.77؛ 95% CI؛ 1.19 تا 2.65؛ I² = 75%؛ 9215 شرکت‌کننده).
شواهدی وجود داشت که نشان داد پوشش جزئی در مقایسه با عدم پوشش‌دهی تاثیر مثبت کمی را برای استفاده از بوپروپیون گزارش کرد (RR: 1.15؛ 95% CI؛ 1.03 تا 1.29؛ I² = 0%؛ 6765 شرکت‌کننده). مداخلات ارائه شده برای ارائه دهندگان مراقبت سلامت، استفاده از رفتاردرمانی را افزایش داد (RR: 1.69؛ 95% CI؛ 1.01 تا 2.86؛ I² = 85%؛ 25820 شرکت‌کننده)، اما استفاده از NRT و/یا بوپروپیون را افزایش نداد (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.18؛ I² = 6%؛ 2311 شرکت‌کننده).
کیفیت شواهد را برای پیامد اصلی، یعنی پرهیز از مصرف سیگار، متوسط ارزیابی کردیم. در اغلب مطالعات شرکت‌کنندگان نسبت به بازوهای مختلف مطالعه و محققان نسبت به مداخلات تخصیص داده شده کورسازی نشدند. علاوه بر این، اطلاعات کافی درباره نرخ ریزش معمولا وجود نداشت. عدم-دقت کمی را تشخیص دادیم اما آن را در نتایج جزئی مربوط به پیامدهای این مطالعه قضاوت کردیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.