موضوع چیست؟
از دست رفتن زودرس بارداری، که تحت عنوان سقط جنین نیز شناخته می‌شود، عموما در سه ماهه اول بارداری رخ می‌دهد. برای برخی از زنان و شرکای آنها، سقط جنین‌ها می‌توانند چندین بار رخ دهند، که تحت عنوان سقط مکرر شناخته می‌شوند. در حالی که گاهی اوقات دلایلی برای سقط جنین وجود دارند که پیدا می‌شوند، اغلب هیچ دلایل روشنی را نمی‌توان برای آن یافت. هورمونی به نام پروژسترون، رحم (uterus) را برای دریافت و حمایت از تخم تازه بارورشده در طول بخش ابتدایی بارداری آماده می‌کند. پیشنهاد شده برخی از زنانی که سقط جنین دارند، ممکن است در اوایل بارداری پروژسترون را به اندازه کافی نداشته باشند. مکمل‌یاری این زنان با داروهایی که مانند پروژسترون عمل می‌کنند (اینها پروژستوژن (progestogen) نامیده می‌شوند) به عنوان یک راه احتمالی برای پیشگیری از سقط مکرر پیشنهاد شده است.
از زمان انتشار بهروزرسانی این مرور در سال 2018، به ما توصیه شد که یک مطالعه (توسط Ismail 2017) در حال حاضر در Journal of Maternal-Fetal & Neonatal Medicine تحت بررسی است. ما این مطالعه را از «مطالعات وارد شده» به «ویژگی‌های مطالعات در انتظار طبقه‌بندی» منتقل کردیم تا پیامد تحقیقات آن مشخص شود.
چرا این موضوع مهم است؟
سقط جنین می‌تواند مشکلات جسمانی و روحی برای زنان و شرکای آنها داشته باشد. یافتن یک درمان برای کمک به کاهش سقط مکرر می‌تواند به جلوگیری از سقط جنین و داشتن یک کودک زنده کمک کند.
ما چه شواهدی را پیدا کردیم؟
ما در 6 جولای 2017 برای یافتن شواهد جست‌وجو کردیم و در مجموع 13 کارآزمایی را شناسایی کردیم که 2556 زن را با سابقه سقط مکرر وارد کرده بودند. این کارآزماییها دریافتند که تجویز داروی پروژستوژن به زنان مبتلا به سقط مکرر در اوایل دوران بارداری‌شان، ممکن است به کاهش میزان سقط جنین در آن بارداری از 27.5% تا 20.1% کمک کند. ما معتقدیم که این یافته‌ها بر اساس شواهدی فقط با کیفیت متوسط بنا شده‌اند، بنابراین ما نمی‌توانیم در مورد نتایج مطمئن باشیم. ما درنیافتیم که روش‌های تجویز داروی پروژستوژن به صورت خوراکی، به صورت یک شات (تزریق)، یا در واژن، هر یک بهتر از روش دیگر است. ما همچنین دریافتیم که کارآزماییها نشان دادند تجویز پروژستوژن به زنان مبتلا به سقط مکرر قبلی، شانس داشتن یک نوزاد زنده را در حاملگی فعلی کمی بالاتر می‌برد. ما در مورد تاثیر آن بر نرخ زایمان زودرس مطمئن نیستیم، چرا که شواهد، کیفیت بسیار پائینی دارند. ما شواهدی را از بهبود در پیامدهای دیگر مانند مرگ‌ومیر نوزادان، مرده‌زایی، وزن کم موقع تولد، یا نواقص موقع تولد نوزاد برای زنانی که پروژستوژن دریافت کردند، پیدا نکردیم.
این به چه معنا است؟
ما شواهدی را از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده به دست آوردیم که تجویز داروی پروژستوژن ممکن است از سقط جنین برای زنان مبتلا به سقط جنین مکرر قبلی پیشگیری کند.
برای زنان مبتلا به سقط مکرر غیرقابل توضیح، مکمل‌یاری با پروژستوژن درمانی ممکن است میزان سقط جنین را در حاملگی‌های بعدی کاهش دهد.
پروژسترون، یک هورمون جنسی زنانه، باعث القای تغییرات ترشحی در مخاط پوششی رحم می‌شود که برای موفقیت در لانه‌گزینی تخم بارورشده ضروری هستند. پیشنهاد شده که عامل مسبب در بسیاری از موارد سقط جنین ممکن است ترشح ناکافی پروژسترون باشد. بنابراین، پزشکان از پروژستوژن‌ها (progestogens) (داروهایی که با گیرنده‌های پروژسترون تعامل دارند) در ابتدای سه ماهه اول بارداری، در تلاش برای پیشگیری از سقط خودبه‌خودی، استفاده می‌کنند. این یک بهروزرسانی از مرور منتشر شده در سال 2013 است.
از زمان انتشار بهروزرسانی این مرور در سال 2018، به ما توصیه شد که یک مطالعه (توسط Ismail 2017) در حال حاضر در Journal of Maternal-Fetal & Neonatal Medicine تحت بررسی است. ما این مطالعه را از «مطالعات وارد شده» به «ویژگی‌های مطالعات در انتظار طبقه‌بندی» منتقل کردیم تا پیامد تحقیقات آن مشخص شود.
ارزیابی اثربخشی و ایمنی پروژستوژن‌ها به عنوان یک درمان پیشگیرانه در برابر سقط مکرر.
برای این بهروزرسانی، ما پایگاه ثبت کارآزمایی‌های گروه بارداری و زایمان در کاکرین، ClinicalTrials.gov، پلت‌فرم بین‌المللی ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت (ICTRP) (6 جولای 2017) و فهرست منابع مقالات مرتبط را جست‌وجو کردیم و با نویسندگان کارآزمایی در صورت لزوم، و کارشناسان در این زمینه برای کارهای منتشر نشده تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و شبه - تصادفی‌سازی و کنترل شده که به مقایسه پروژستوژن با دارونما (placebo) یا عدم درمان، در تلاش برای پیشگیری از سقط جنین، پرداخته بودند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزماییها را برای ورود و خطر سوگیری (bias) ارزیابی کردند، داده‌ها را استخراج و آنها را برای دقت (accuracy) بررسی کردند. ما نویسنده مرور کیفیت شواهد را با استفاده از رویکرد GRADE ارزیابی کردند.
دوازده کارآزمایی (1856 زن) با معیارهای ورود همخوانی داشتند. هشت مورد از کارآزمایی‌های وارد شده، درمان را با دارونما و چهار کارآزمایی باقی‌مانده، تجویز پروژستوژن را با عدم درمان مقایسه کردند. کارآزماییها ترکیبی از کارآزمایی‌های چند مرکزی و تک مرکزی بودند، که در هند، اردن، انگلستان و ایالات متحده آمریکا انجام شدند. در پنج کارآزمایی، زنان سه سقط متوالی یا بیشتر و در هفت کارآزمایی، زنان دو سقط متوالی یا بیشتر داشتند. مسیرهای تجویز، مقدار مصرف و مدت زمان درمان با پروژستوژن در سراسر کارآزماییها مختلف بودند. اکثر کارآزماییها در معرض خطر پائین سوگیری برای اکثر حوزه‌ها بودند. ده کارآزمایی (1684 زن) داده‌هایی را برای تجزیه‌وتحلیل‌ها فراهم آوردند.
متا آناليز همه زنان، نشان می‌دهد که ممکن است کاهشی در تعداد سقط جنین‌ها برای زنان دریافت کننده مکمل پروژستوژن در مقایسه با دارونما/کنترل وجود داشته باشد (متوسط خطر نسبی (RR): 0.73؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.54 تا 1.00؛ 10 کارآزمایی، 1684 زن، شواهد با کیفیت متوسط). تجزیه‌وتحلیل زیرگروهی که به مقایسه کارآزمایی‌های کنترل شده با دارونما در مقابل کنترل شده با غیردارونما پرداختند، کارآزمایی‌هایی که به مقایسه زنان با سه یا بیشتر سقط جنین قبلی با زنانی با دو یا بیشتر سقط جنین پرداختند و مسیرهای مختلف تجویز دارو، نشان دادند هیچ تفاوت‌های روشنی بین زیرگروه‌ها برای سقط جنین وجود ندارد.
هیچ یک از کارآزماییها، پیامدهای ثانویه مادری را گزارش نکردند، از جمله شدت بیماری صبحگاهی، حوادث ترومبوآمبولیک، افسردگی، پذیرش در واحد مراقبت‌های ویژه، یا باروری بعدی.
احتمالا مزیت اندکی برای زنان دریافت کننده پروژستوژن در پیامد نرخ تولد زنده وجود داشت (RR: 1.07؛ 95% CI؛ 1.00 تا 1.13؛ 6 کارآزمایی؛ 1411 زن؛ شواهد با کیفیت متوسط). ما در مورد تاثیر آن بر نرخ زایمان زودرس مطمئن نیستیم، چرا که شواهد، کیفیت بسیار پائینی داشتند (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.53 تا 2.41؛ 4 کارآزمایی؛ 256 زن؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). هیچ تفاوت روشنی برای زنان دریافت کننده پروژستوژن برای پیامدهای ثانویه دیگر از جمله مرگ نوزادان، ناهنجاری‌های دستگاه تناسلی جنین یا مرده‌زایی دیده نشد. ممکن است تفاوت کم یا هیچ تفاوتی در میزان وزن کم موقع تولد وجود داشته باشد و کارآزماییها در مورد پیامدهای ثانویه کودک از نظر اثرات تراتوژنیک یا پذیرش در واحد مراقبت‌های ویژه گزارشی ارائه نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
