هشت کارآزمایی در کل با مجموع 1090 شرکت‌کننده در این مرور وارد شدند. تمام مطالعات وارد شده از شریان فموروپوپلیتئال (femoropopliteal artery) استفاده کردند. ما هیچ مطالعه‌ای را شناسایی نکردیم که از شریان‌های ایلیاک (iliac arteries) استفاده کرده باشد. تمام مطالعات به مقایسه PTA با یا بدون استنت‌گذاری به همراه IVBT در مقابل PTA با یا بدون استنت‌گذاری به تنهایی پرداختند. هیچ کارآزمایی‌ای برای مقایسه IVBT با تکنولوژی‌هایی مانند استنت‌ها یا بالون‌های آغشته به دارو یا کرایوپلاستی (cryoplasty) یافت نشد. مدت زمان پیگیری از شش ماه تا پنج سال متغير بود. کیفیت کارآزمایی‌های وارد شده به دلیل نگرانی‌های ما در مورد دشواری کورسازی به دلیل ماهیت پروسیجرها و حجم نمونه کوچک برخی از مطالعات، متوسط بود. پیامدهای اولیه (باز شدن یا تنگی مجدد و نیاز به مداخله مجدد) در اکثر کارآزمایی‌ها گزارش شد، اما گزارش‌دهی در نقاط زمانی مختلف و استفاده از تعاریف متعدد پیامدها توسط مطالعات وارد شده به معنای در دسترس نبودن همه داده‌ها برای ترکیب آنها بود. پیامدهای ثانویه در بسیاری از مطالعات وارد شده گزارش نشدند.

برای براکی‌تراپی، میزان کارآیی تجمعی در 24 ماه بالاتر بود (نسبت شانس (OR): 2.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.36 تا 4.10؛ 222 = n؛ 0.002 = P). تفاوت آماری معنی‌داری برای تنگی مجدد در شش ماه (OR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.66؛ 562 = n؛ 0.004 = P)؛ 12 ماه (OR: 0.44؛ 95% CI؛ 0.28 تا 0.68؛ 375 = n؛ 0.0002 = P)، و 24 ماه (OR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.21 تا 0.78؛ 164 = n؛ 0.007 = P) به نفع IVBT مشاهده شد. پس از پنج سال هیچ تفاوتی یافت نشد، که این موضوع در یک مطالعه اندازه‌گیری شد. نیاز به مداخلات مجدد در شش مطالعه گزارش شد. واسکولاریزاسیون مجدد ضایعه هدف در شرکت‌کنندگان کارآزمایی که با IVBT درمان شدند در مقایسه با آنژیوپلاستی به تنهایی (OR: 0.51؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.97؛ 0.04 = P) در شش ماه پس از مداخله به شکل معنی‌داری کاهش یافت. تفاوت بین این پروسیجرها در نیاز به مداخله مجدد در 12 و 24 ماه بعد از پروسیجرها از نظر آماری معنی‌دار نبود.

در گروه کنترل، تعداد موارد انسداد کمتری در بیش از سه ماه وجود داشت که از نظر آماری معنی‌دار بود (OR: 11.46؛ 95% CI؛ 1.44 تا 90.96؛ 363 = n؛ 0.02 = P) اما تفاوت‌هایی نه در کمتر از یک ماه و نه در 12 ماه پس از این پروسیجرها‌ یافت نشد، که اهمیت بالینی را نامطمئن می‌کرد. شاخص مچ‌پایی - بازویی (ankle brachial index) به طور معنی‌داری از نظر آماری، برای IVBT در پیگیری 12 ماهه بهتر بود (تفاوت میانگین: 0.08؛ 95% CI؛ 0.02 تا 0.14؛ 100 = n؛ 0.02 = P)، اما تفاوتی که در 24 ساعت و شش ماه مشاهده شد، اهمیت آماری نداشت.

کیفیت زندگی، عوارض، از دست دادن اندام، مرگ‌ومیرهای قلبی‌عروقی، مورتالیتی به هر علتی، مسافت پیموده شده بدون درد و حداکثر مسافت پیموده شده روی تردمیل در دو بازوی کارآزمایی، بدون وجود تفاوتی که دارای اهمیت آماری باشد، بین گروه‌های درمان مشابه بود.