لخته‌های خون در وریدها (ترومبوآمبولی وریدی (VTE)) می‌توانند به صورت خودبه‌خودی یا پس از جراحی یا استراحت در بستر ایجاد شوند. اگر لخته‌ها به ریه‌ها بروند، ترومبوآمبولی وریدی می‌تواند تهدید کننده زندگی باشد. از داروهای رقیق کننده خون مانند هپارین برای حل کردن لخته‌ها استفاده می‌شود. هپارین با وزن مولکولی پائین (LMWH) را می‌توان تزریق کرد تا افراد قادر به ترک بیمارستان شوند. درمان معمول دو تزریق در روز است، اما یک بار در روز راحت‌تر است. این مرور شامل پنج مطالعه با مجموع 1508 شرکت‌کننده بود. داده‌های ترکیبی، تفاوت معنی‌داری را از نظر آماری در VTE راجعه میان رژیم‌های درمانی یک بار در روز و دو بار در روز نشان ندادند. مقایسه رویدادهای خونریزی‌دهنده شدید، بهبود اندازه لخته خون و مرگ‌ومیر نیز تفاوت آماری معنی‌داری را بین دو رژیم درمانی نشان ندادند. هیچ یک از پنج مطالعه واردشده، اطلاعاتی را در مورد سندرم پس از ترومبوز (تورم مداوم پای آسیب‌دیده، درد و تغییرات پوستی) گزارش نکردند. بنابراین یک تزریق روزانه با LMWH به اندازه تزریق دو بار در روز موثر و بی‌خطر است.
درمان یک بار در روز با LMWH به اندازه درمان دو بار در روز با LMWH موثر و بی‌خطر است.
در درمان اولیه ترومبوآمبولی وریدی (venous thromboembolism; VTE)، هپارین با وزن مولکولی پائین (low molecular weight heparin; LMWH) یک یا دو بار در روز تجویز می‌شود. اتخاذ رژیم درمانی یک بار در روز برای بیمار راحت‌تر است و ممکن است درمان در منزل را مطلوب سازد. با این حال، مشخص نیست که رژیم درمانی یک بار در روز به اندازه یک رژیم درمانی دو بار در روز بی‌خطر و موثر است یا خیر. این دومین نسخه به‌روز شده از مروری است که نخستین‌بار در سال 2003 منتشر شد.
مقایسه اثربخشی و بی‌خطری (safety) تجویز یک بار در روز با دو بار در روز LMWH.
برای این نسخه به‌روز شده، هماهنگ‌کننده جست‌وجو در کارآزمایی‌های گروه بیماری‌های عروقی محیطی در کاکرین به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی (آخرین جست‌وجو در می‌سال 2013) و CENTRAL (شماره 4؛ سال 2013) پرداخت.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده که در آنها تجویز یک بار در روز با دو بار در روز LMWH برای درمان اولیه VTE مقایسه شد.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را برای ورود انتخاب کرده و داده‌های مرتبط را استخراج کردند.
پنج مطالعه با مجموع 1508 شرکت‌کننده وارد شدند. داده‌های تجمیع‌شده تفاوت معنی‌داری را از نظر آماری در VTE راجعه میان دو رژیم درمانی نشان ندادند (OR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.49 تا 1.39؛ P = 0.47). مقایسه رویدادهای خونریزی دهنده عمده (OR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.40 تا 1.45؛ P = 0.41)، بهبودی در اندازه ترومبوز (OR: 1.41؛ 95% CI؛ 0.66 تا 3.01؛ P = 0.38) و مرگ‌ومیر (OR: 1.14؛ 95% CI؛ 0.62 تا 2.08؛ P = 0.68) نیز تفاوت معنی‌داری را از نظر آماری میان دو رژیم درمانی نشان نداد. هیچ یک از پنج مطالعه واردشده داده‌های مربوط به سندرم پس از ترومبوز (post-thrombotic syndrome) را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.