تعداد 13 کارآزمایی (1960 بیمار) وارد شدند. آمفوتریسین B مبتنی بر لیپید بر مورتالیتی موثرتر از آمفوتریسین B متداول نبود (نسبت خطر (relative risk): 0.5؛ 95% CI؛ 0.64 تا 1.14) اما عفونت قارچی مهاجم (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.44 تا 0.97)، سمیّت کلیوی که با افزایش 100% در کراتینین سرم تعریف شد (RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.37 تا 0.54) و تعداد موارد خارج شده از مطالعه (RR: 0.78؛ 95% CI: 0.62 تا 0.97) را کاهش داد.

برای داروی مورد استفاده در اکثر بیماران، AmBisome (4 کارآزمایی، 1214 بیمار)، نسبت به آمفوتریسین B متداول، تفاوت معنی‌داری در مورتالیتی وجود نداشت (RR: 0.77؛ 95% CI؛ 0.54 تا 1.10) در حالی که در عفونت قارچی مهاجم موثرتر بود (RR: 0.63؛ 95% CI؛ 0.39 تا 1.01، P: 0.053).

AmBisome، آمفوتریسین B در Intralipid (6 کارآزمایی، 379 بیمار)، آمفوتریسین B با پراکندگی کلوئیدی (amphotericin B colloidal dispersion; ABCD) (2 کارآزمایی، 262 بیمار)، و آمفوتریسین B با کمپلکس لیپیدی (amphotericin B lipid complex; ABLC) (1 کارآزمایی، 105 بیمار) همگی باعث کاهش وقوع سمیّت کلیوی شدند، اما آمفوتریسین B متداول به ندرت تحت شرایط مطلوب تجویز شد.