คำถามของการทบทวนวรรณกรรม

การฝึกทักษะการสื่อสารสำหรับบุคลากรทางการแพทย์มีประโยชน์ต่อผู้ป่วยที่มีความเจ็บป่วยทางสุขภาพจิตอย่างรุนแรงหรือไม่

ความเป็นมา

ความเจ็บป่วยทางจิตขั้นรุนแรง (เช่นโรคจิตเภท หรือ schizoaffective disorder) เป็นความผิดปกติทางจิตใจ พฤติกรรมหรืออารมณ์ที่รบกวนการดำเนินอย่างรุนแรงหรือ จำกัดกิจกรรมในชีวิตของบุคคลเป็นเวลานาน (เช่น จากสองสามเดือนถึงสองสามปี)

ผู้ที่มีปัญหาสุขภาพจิตรุนแรงมักไม่ปฏิบัติตามแผนการรักษาของตน การสื่อสารที่มีประสิทธิภาพระหว่างผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพและผู้ป่วยเป็นส่วนสำคัญในการสร้างความมั่นใจว่าข้อมูลที่สำคัญเกี่ยวกับทางเลือกในการรักษาและการมารับการรักษาอย่างต่อเนื่องนั้นผู้ป่วยมีความเข้าใจและปฏิบัติตามแผนการรักษา การมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ป่วยที่มีปัญหาสุขภาพจิตรุนแรงและผู้ดูแล เป็นเรื่องท้าทายสำหรับบุคลากรทางการแพทย์ มีผลลัพธ์เชิงลบมากมายสำหรับผู้ป่วยที่มีปัญหาสุขภาพจิตขั้นรุนแรงที่มีประสบการณ์การสื่อสารที่ไม่มีประสิทธิภาพกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ ซึ่งรวมถึงการรู้สึกแปลกแยก การมีอาการรุนแรงเพิ่มขึ้น และโอกาสที่ต้องถูกบังคับให้เข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล มีความคิดว่าเมื่อผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพจิตใช้ทักษะการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพจะช่วยให้ผู้ป่วยมีความพึงพอใจและปฏิบัติตามแผนการรักษาของตนมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นสัมพันธภาพที่ดีระหว่างบุคลากรทางการแพทย์กับผู้ป่วยเป็นส่วนที่จำเป็นในการให้ความเชื่อมั่นต่อผู้ป่วยที่จะมีส่วนร่วมในการรักษา อย่างไรก็ตามไม่มีหลักฐานจากการทดลองแบบสุ่มที่มีกลุ่มควบคุม (RCTs) เพื่อเป็นแนวทางในการปฏิบัติในประเด็นการสื่อสาร กับผู้ที่มีอาการป่วยทางจิตขั้นรุนแรง

การสืบค้น

เราทำการสืบค้น RCT จากทะเบียนการทดลองของ Cochrane Schizophrenia วันที่ค้นหาล่าสุดคือเดือนกุมภาพันธ์ 2016 พบเพียง 5 การศึกษาที่มีความเป็นไปได้และจากการศึกษาเหล่านี้มีการศึกษานำร่องเพียงเรื่องเดียวเท่านั้นที่สามารถนำมาทบทวนได้ เป็นการศึกษาที่ประเมินผลลัพธ์ต่อผู้ป่วยในการฝึกทักษะการสื่อสารให้กับจิตแพทย์เพื่อให้จิตแพทย์สามารถระบุและทำความกระจ่างในกรณีที่ผู้ป่วยมีความเข้าใจผิดในระหว่างการสื่อสารกับผู้ป่วย

ผลการศึกษา

เราสนใจในการฝึกทักษะการสื่อสารที่มีผลต่อการปฏิบัติตามแผนการรักษา ความพึงพอใจ สภาพจิต การใช้บริการและคุณภาพชีวิตของผู้ป่วย เราสามารถใช้ข้อมูลที่รายงานผลความพึงพอใจของผู้ป่วยที่มีต่อการรักษา ต่อความสัมพันธ์ในการบำบัด และสภาพจิต (อาการทางจิตเวช) เท่านั้น หลังสิ้นสุดการทดลอง ในการประเมินผลที่ 5 เดือน ผู้ป่วยที่ได้รับการบำบัดโดยจิตแพทย์ที่ได้รับการฝึกอบรมด้านการสื่อสารมีความพึงพอใจต่อความสัมพันธ์ในการบำบัดเพิ่มขึ้นเล็กน้อยเมื่อเปรียบเทียบกับผู้ป่วยที่ได้รับการบำบัดโดยจิตแพทย์ที่ไม่ได้รับการฝึกอบรม ความพึงพอใจต่อการรักษาและสภาพจิตของผู้ป่วยมีความคล้ายคลึงกันระหว่าง 2 กลุ่มที่เปรียบเทียบกัน

สรุปผลการศึกษา

ผลลัพธ์เหล่านี้ขึ้นอยู่กับหลักฐานที่มีคุณภาพต่ำที่ไม่สามารถสรุปได้ หลักฐานที่มีอยู่นั้นมาจากการทดลองนำร่องขนาดเล็กซึ่งไม่เพียงพอที่จะสรุปข้อสรุปที่มีความหมายได้ การศึกษาในประเด็นนี้ต้องการการวิจัยที่มีคุณภาพสูงเพิ่มเติม