Wprowadzenie

Szumy uszne to subiektywne wrażenia słuchowe przypominające dzwonienie, szelest lub syczenie, które chory słyszy mimo braku zewnętrznego bodźca, który byłby źródłem rzeczywistych dźwięków. Od 5% do 43% ludzi uskarża się na ten objaw, a dla niektórych ma on znaczący negatywny wpływ na jakość życia. Leczenie polega na wyjaśnieniu pacjentowi specyfiki zaburzenia oraz udzieleniu informacji na temat radzenia sobie z objawami, korzystaniu z przepisanych przez lekarza urządzeń wzmacniających głośność słyszanych dźwięków (np. implantów ślimakowych lub aparatów słuchowych – przyp. tłum.) lub ogólnodostępnych urządzeń generujących dźwięki w tle (głośniejsze tło akustyczne otoczenia sprawia, że szumy stają się mniej słyszalne dla chorego i są przez to mniej uciążliwe – przyp. tłum.), a także poddaniu się terapii psychologicznej i relaksacyjnej. W łagodzeniu objawów towarzyszących szumom usznym, takich jak problemy ze snem, stany lękowe czy depresja, stosuje się farmakoterapię. Żaden lek nie potrafi jednak zwalczyć samych szumów usznych. Mimo to pacjentom często przepisuje się betahistynę. Celem niniejszego przeglądu była ocena danych naukowych pochodzących z badań klinicznych o wysokiej jakości, aby określić rolę betahistyny w leczeniu szumów usznych u ludzi. Autorów szczególnie interesował wpływ stosowania betahistyny na stopniem głośności szumów usznych oraz działania niepożądane związane z przyjmowaniem histyny.

Charakterystyka badań

W ramach przeglądu zidentyfikowano pięć badań z randomizacją, w których łącznie uczestniczyło od 303 do 305 osób cierpiących na szumy uszne. W badaniach tych porównano grupy uczestników przyjmujących betahistynę oraz placebo. W czterech badaniach osoby badane przypisano do dwóch grup, otrzymujących równolegle różne interwencje. W jednym z badań uczestnicy wyrazili zgodę na przyjmowanie wszystkich leków w ustalonej kolejności. Oceniono efekty zdrowotne, które odnosiły się do stopnia głośności i natarczywości szumów doświadczanych przez pacjentów, objawów związanych z ich występowaniem oraz działań niepożądanych.

Główne wyniki

W badaniach włączonych do przeglądu nie wykazano różnic pod względem głośności szumów, nasilenia objawów związanych z ich występowaniem oraz działań niepożądanych między grupami pacjentów przyjmujących betahistynę i placebo . Nie zaobserwowano żadnych znaczących działań niepożądanych. Zamierzano przeanalizować wyniki badań pod kątem różnic między grupami pod względem natarczywości szumów, występowania depresji i stanów lękowych, a także poziomu jakości życia, ale żaden z tych efektów nie był oceniany we wspomnianych badaniach. Wyniki badań sugerują, że betahistyna jest ogólnie dobrze tolerowana, a ryzyko wystąpienia działań niepożądanych przy jej stosowaniu jest podobne jak w wyniku stosowania placebo.

Jakość danych naukowych

Jakość uwzględnionych danych wahała się od umiarkowanej do bardzo niskiej. Nie wiadomo, jakie jest ryzyko, że badania były obciążone błędem systematycznym. W zależności od ocenianego efektu zdrowotnego analizą objęto wyniki tylko jednego badania lub dwóch. W przypadku niektórych badań, uczestnicy nie reprezentowali w pełni całej populacji osób uskarżających się na szumy uszne, przez co nie możemy wyciągać na podstawie tych badań uogólnionych wniosków.