Nadzorowany trening wytrzymałościowy kończyn dolnych u chorych na POChP obejmuje jazdę na rowerze stacjonarnym, marsz na bieżni lub spacer. Intensywność treningu jest uważana za kluczowy element poprawy wydolności fizycznej. Aby zbadać, jaki poziom intensywności treningu jest korzystniejszy dla poprawy wydolności fizycznej, jakości życia oraz złagodzenia objawów u chorych na POChP przeanalizowaliśmy badania, w których porównywano większą i mniejszą intensywność treningu.

Trening wysiłkowy można zlecać w formie interwałowowej lub ciągłej. Trening interwałowy to krótkie okresy (od jednej do trzech minut) ćwiczeń o dużej intensywności, przeplatane krótkimi okresami odpoczynku, natomiast trening ciągły przeprowadza się bez przerw na odpoczynek. Porównaliśmy trening interwałowy z treningiem ciągłym, aby określić, który z nich był skuteczniejszy dla uzyskania poprawy wydolności fizycznej, jakości życia i łagodzenia objawów.

Wnioski

Znaleźliśmy 3 badania porównujące trening o większej i mniejszej intensywności. Ze względu na małą liczbę badań i uczestników, dane dotyczące oceny wpływu różnych poziomów intensywności treningu na wydolność fizyczną, jakość życia i występowanie duszności są ograniczone. Znaleźliśmy również 8 badań, w których porównywano trening ciągły z interwałowym. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy między treningiem ciągłym i interwałowym w zakresie poprawy wydolności fizycznej, jakości życia czy występowania duszności.