Pytanie badawcze: Chcieliśmy ocenić, czy trening chodzenia na bieżni z odciążeniem masy ciała za pomocą uprzęży – jako jedyna forma treningu lub w połączeniu z innymi jego rodzajami – może poprawić chodzenie w porównaniu z innymi metodami treningu chodzenia lub z niestosowaniem leczenia. Jest to aktualizacja przeglądu opublikowanego po raz pierwszy w 2003 roku, zaktualizowanego później w latach 2005 oraz 2014.

Wprowadzenie: Około 60% osób po przebytym udarze mózgu ma trudności z chodzeniem, a poprawa tej umiejętności jest jednym z głównych celów rehabilitacji. Trening na bieżni z odciążeniem masy ciała (ang. body weight support treadmill training, BWSTT) lub bez takiego odciążenia, wykorzystuje specjalistyczny sprzęt do wspomagania treningu chodzenia.

Charakterystyka badania: Do marca 2017 r. zidentyfikowaliśmy 56 istotnych badań klinicznych z udziałem 3105 uczestników. W 26 badaniach (1410 uczestników) BWSTT porównano z innym leczeniem fizjoterapeutycznym; w 20 badaniach (889 uczestników) trening na bieżni bez odciążenia masy ciała porównano z innym leczeniem fizjoterapeutycznym, niestosowaniem leczenia lub z leczeniem pozorowanym; w 2 badaniach (100 uczestników) BWSTT porównano z treningiem na bieżni bez odciążenia masy ciała; a w 4 badaniach (147 uczestników) nie określono, czy stosowano w nich odciążenie. Średni wiek uczestników wynosił 60 lat, a badania przeprowadzono zarówno w warunkach szpitalnych, jak i ambulatoryjnych.

Kluczowe wnioski: Wyniki tego przeglądu były częściowo niejednoznaczne. U osób po przebytym udarze mózgu trenujących na bieżni z odciążeniem masy ciała lub bez takiego odciążenia, nie stwierdzono większego prawdopodobieństwa poprawy zdolności do samodzielnego chodzenia. Jakość tych danych naukowych była jednak niska. Jednak trening na bieżni z odciążeniem masy ciała lub bez takiego odciążenia może poprawić szybkość chodzenia i wydolność chodu w porównaniu z niewykonywaniem treningu na bieżni. Jakość danych naukowych została oceniona jako umiarkowana. Mówiąc dokładniej, osoby po przebytym udarze, które są w stanie chodzić na początku terapii, wydają się odnosić największe korzyści z tego typu interwencji, ale osoby, które nie są w stanie chodzić samodzielnie na początku terapii, nie odnoszą korzyści. Przegląd ten wykazał, że poprawa szybkości chodzenia i wytrzymałości u osób, które mogą chodzić, nie ma trwałego pozytywnego wpływu. Niepożądane zdarzenia, takie jak upadki i przerwanie treningu, nie występowały częściej u osób korzystających z bieżni.

Dalsza analiza wykazała, że trening na bieżni w pierwszych 3 miesiącach po udarze przynosi jedynie niewielką poprawę szybkości i wytrzymałości chodu. W przypadku osób leczonych na późniejszym etapie (dłużej niż 6 miesięcy po przebytym udarze) efekty były mniejsze. Częstsze treningi na bieżni (na przykład 5 razy w tygodniu) wydają się mieć większy wpływ na szybkość chodzenia i wytrzymałość; nie było to jednak rozstrzygające. Krótkie okresy treningu na bieżni (trwające 4 tygodnie) zapewniły umiarkowaną poprawę prędkości chodzenia, ale nie na tyle, aby mieć znaczenie kliniczne.

W niniejszym przeglądzie nie badano wpływu wieku uczestników, ani rodzaju udaru mózgu.

W praktyce wydaje się, że osoby, które mogą chodzić po udarze, ale nie te, które nie mogą, mogą skorzystać z treningu na bieżni (z odciążeniem masy ciała lub bez niego), aby poprawić swoje zdolności chodzenia. Dalsze badania powinny w szczególności zbadać wpływ różnych częstotliwości, czasu trwania lub intensywności (pod względem przyrostów prędkości i nachylenia) treningu na bieżni, a także korzystania z poręczy. Przyszłe badania kliniczne powinny obejmować osoby, które mogą już chodzić, ale nie osoby niesamodzielne, które nie są w stanie chodzić samodzielnie. Przyszłe badania powinny analizować grupy wiekowe, płeć i rodzaj udaru mózgu, aby sprawdzić, kto może odnieść największe korzyści z tego leczenia.

Jakość danych naukowych
Jakość danych naukowych dotyczących treningu chodzenia na bieżni po udarze mózgu była niska do umiarkowanej. Była ona umiarkowana w odniesieniu do szybkości i wytrzymałości chodu pod koniec leczenia i niska w odniesieniu do poprawy zdolności do samodzielnego chodzenia.