زنان همیشه نمیتوانند پساز زایمان به نوزاد خود شیر بدهند. دلایل آن ممکن است فوت نوزاد یا به فرزندی پذیرفته شدن او، یا بیماری شدید مادر، یا برای رفاه حال مادر یا نوزاد باشد. مادران مبتلا به HIV، بهویژه آنهایی که در دوران بارداری داروهای ضدرتروویروسی مصرف نمیکنند، برای کاهش خطر انتقال ویروس به نوزادان خود، از شیردهی خودداری میکنند. بعضی از مادران به دلایل شخصی یا اجتماعی از شیر دادن اجتناب میورزند. بدون مکیدن نوزاد، تولید شیر (شیردهی) در نهایت خودبهخود متوقف میشود. در این میان، زنان میتوانند دچار تورم پستان، نشت شیر، ناراحتی و درد شوند. پزشکان ممکن است درمانی را برای سرکوب شیردهی و کاهش این نشانهها ارائه دهند. بستن پستانها یا پوشیدن سوتین تنگ، استفاده از لامپ مادون قرمز، محدودیت مصرف مایعات و رژیم غذایی، استفاده موضعی از گل یاس و کمپرس یخ، از جمله روشهای غیردارویی امتحانشده هستند. درمانهای دارویی شامل استروژنها و بروموکریپتین هستند که سطح پرولاکتین را کاهش میدهد. بااینحال، افزایش خطر ترومبوآمبولی، سکته مغزی و انفارکتوس میوکارد با استفاده از آنها گزارش شده است.
شواهد برای حمایت از درمانهای پیشگیری از شیردهی محدود است. نویسندگان این مرور 62 کارآزمایی کنترلشده را شناسایی کردند که در مجموع 6428 مادر را بهطور تصادفی برای دریافت درمان تحت بررسی، عدم درمان یا درمان دیگر تقسیم کردند. بیست و دو کارآزمایی هیچ دادهای را برای متاآنالیز ارائه ندادند. این کارآزماییها عموما کیفیت محدودی داشتند و بیشتر آنها در بیمارستانهای کشورهای صنعتی پیشاز سال 1980 روی زنان سالمی انجام شدند که به دلایل شخصی تصمیم به شیردهی نگرفته بودند. نیمی از کارآزماییها شامل بروموکریپتین بودند. دو کارآزمایی (107 زن) گزارش دادند که مصرف بروموکریپتین در سرکوب شیردهی در هفته اول پساز زایمان، بهتر از عدم درمان بود. تعداد 11 کارآزمایی که از ترکیبات استروژن (دیاتیلاستیلبسترول، کوینسترول، کلروترانیزن، هگزسترول) استفاده کردند، سرکوب شیردهی را نیز نشان دادند. ترکیبی از فرآوردههای تستوسترون و استروژن در سه کارآزمایی (436 زن) در کاهش نشانهها تا حدودی مزیت خود را نشان داد. دیگر عوامل دارویی (کلومیفن، تاموکسیفن، پروستاگلاندینها، پیریدوکسین، اکسیتوسین، ال-دوپا و داروهای هومئوپاتی) در کارآزماییهای کوچک منفرد بررسی شدند. بهطور کلی، عوارض جانبی بهطور ضعیفی گزارش شدند و هیچ موردی از ترومبوآمبولی میان کارآزماییهایی که آن را بهعنوان یک پیامد نامطلوب درمانی در نظر گرفتند، ثبت نشد. بیشتر داروهای بررسیشده در حال حاضر برای سرکوب شیردهی در دسترس نیستند یا ثبت نشدهاند. هیچ کارآزماییای رویکردهای غیردارویی را با عدم درمان مقایسه نکرد و هیچ یک از کارآزماییهای واردشده دادههای قابل اعتمادی را در مورد رضایت زنان از درمان ارائه ندادند.
مطالعه چکیده کامل
مداخلات دارویی و غیردارویی مختلفی برای سرکوب شیردهی پساز زایمان و تسکین نشانههای مرتبط با آن استفاده شدهاند. علیرغم حجم زیاد متون علمی در این زمینه، در حال حاضر هیچ دستورالعمل بالینی جهانی در مورد مناسبترین رویکرد برای سرکوب شیردهی در زنان پساز زایمان وجود ندارد.
اهداف
ارزیابی اثربخشی و بیخطری (safety) مداخلات مورد استفاده برای سرکوب شیردهی در زنان پساز زایمان (که شیر خود را ندادهاند یا شیر خود را ندوشیدهاند) برای تعیین اینکه کدام رویکرد بیشترین مزایای نسبی را با کمترین خطر دارد.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه بارداری و زایمان در کاکرین (30 جون 2012) را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی شدهای که اثربخشی درمانهای مورد استفاده را برای سرکوب شیردهی پساز زایمان ارزیابی کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند.
نتایج اصلی
ما 62 کارآزمایی (6428 زن) را وارد کردیم. بیست و دو کارآزمایی هیچ دادهای را برای متاآنالیز ارائه ندادند. کارآزماییها عموما کوچک و با کیفیت محدود بودند. سه کارآزمایی (107 زن) نشان دادند که بروموکریپتین (bromocriptine) در مقایسه با عدم درمان در هفت روز پساز زایمان یا طی هفت روز، نسبت زنان شیرده را بهطور قابل توجهی کاهش داد (سه کارآزمایی، 107 زن؛ خطر نسبی (RR): 0.36؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.24 تا 0.54). هفت کارآزمایی شامل ترکیبات استروژن (دیاتیلاستیلبسترول (diethylstilbestrol)، کوئیناسترول (quinestrol)، کلروترانیزن (chlorotrianisene)، هگزاسترول (hexestrol)) نشان دادند که این ترکیبات در مقایسه با عدم درمان در هفت روز پساز زایمان یا طی هفت روز، نسبت زنان شیرده را بهطور قابل توجهی کاهش دادند (RR: 0.40؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.56). ما هیچ کارآزماییای را نیافتیم که روشهای غیردارویی را با عدم درمان مقایسه کرده باشد. کارآزماییهایی که بروموکریپتین را با دیگر عوامل دارویی مانند مترگولین (methergoline)، پروستاگلاندینها، پیریدوکسین (pyridoxine)، کاربگولین (carbegoline)، دیاتیلاستیلبسترول (diethylstilbestrol) و سیکلوفنیل (cyclofenil) مقایسه کردند، شباهت در اثربخشی آنها را نشان دادند. عوارض جانبی در کارآزماییها بهطور ضعیفی گزارش شدند و هیچ موردی از ترومبوآمبولی در چهار کارآزمایی که آن را بهعنوان یک پیامد گزارش کردند، ثبت نشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد ضعیفی وجود دارد که نشان میدهد برخی از درمانهای دارویی (که اکثر آنها در حال حاضر در دسترس عموم نیستند) برای سرکوب نشانههای شیردهی در هفته اول پساز زایمان، بهتر از عدم درمان هستند. در حال حاضر هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد رویکردهای غیردارویی موثرتر از عدم درمان هستند یا خیر. در حال حاضر، شواهد کافی برای بررسی عوارض جانبی روشهای مورد استفاده برای سرکوب شیردهی وجود ندارد. وقتی زنان تمایل به درمان دارند، بروموکریپتین میتواند در صورت استفاده برای سرکوب شیردهی در افرادی که مستعد عوارض جانبی عمده آن، که نگرانیهای عمومی را ایجاد میکند، نیستند، در نظر گرفته شود. بسیاری از کارآزماییها دادههایی را که بتوان در آنالیز وارد کرد، ارائه ندادند. برای مقایسه اثربخشی روشهای دارویی (بهویژه بروموکریپتین) و غیردارویی با عدم درمان، انجام کارآزماییهای تصادفیسازی شده بزرگی نیاز است. چنین کارآزماییهایی باید قابلیت پذیرش مداخله و نشانههای شیردهی مورد توجه زنان را در نظر بگیرند و به اندازه کافی بزرگ باشند تا تفاوتهای مهم از نظر بالینی را در عوارض جانبی عمده میان گروههای مقایسه تشخیص دهند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
