استفاده از داروی ضددرد برای AAP، یافتههای بالینی را پنهان نمیکند و تشخیص را نیز به تاخیر نمیاندازد.
جراحان در طول فرایند تشخیص و ارزیابی بالینی بیماران مبتلا به AAP که ممکن است نیاز به مداخله جراحی داشته باشند، تمایلی به استفاده از داروهای ضددرد ندارند. بهطور کلی، ترس از این است که این داروها میتوانند یافتههای بالینی را بپوشانند و باعث تاخیر در تشخیص شوند. برخی گزارشها حاکی از آن است که استفاده از داروهای ضددرد اوپیوئیدی در بیماران مبتلا به AAP با پوشاندن تصویر بالینی یا تاخیر در تشخیص همراه نیست.
از این رو، سوال پژوهشی مرور این است: آیا شواهد موجود از مصرف داروهای ضددرد اوپیوئیدی در بیماران مبتلا به AAP در طول فرایند تشخیص پشتیبانی میکند؟
هدف مرور، تعیین این موضوع است که شواهد موجود، استفاده از داروهای ضددرد اوپیوئیدی را در بیماران مبتلا به AAP در طول فرایند تشخیص حمایت میکند یا خیر.
کارآزماییهای بالینی انجام شدند، که در آنها استفاده از هرگونه رژیم دارویی ضددرد حاوی اوپیوئیدها با دارونمای (placebo) تجویزشده در فرایند تشخیص پیشاز تصمیمگیری در بزرگسالان مبتلا به AAP مقایسه شد، و هیچ محدودیتی از نظر جنسیت بیماران وجود نداشت. پیامدهای مورد ارزیابی عبارت بودند از: تغییر در شدت درد، تغییر در سطح راحتی بیمار، زمان لازم تا تدوین تشخیص، زمان لازم تا جراحی (در موارد مربوطه)، میزان تصمیمگیری صحیح، میزان خطا در درمان انجامشده، مدت بستری در بیمارستان و عوارض.
مطالعه چکیده کامل
برای دههها، اندیکاسیون تجویز داروهای ضددرد در بیماران مبتلا به درد حاد شکم (Acute Abdominal Pain; AAP) تا زمان تشخیص قطعی به تعویق افتاده است، زیرا ترس از پنهان کردن نشانهها، ایجاد تغییر در معاینه فیزیکی یا مانع شدن از تشخیص بیماری که نیاز به درمان جراحی دارد، وجود دارد. این استراتژی توسط برخی مطالعات که نشان دادهاند استفاده از داروهای ضددرد در ارزیابی اولیه بیماران مبتلا به AAP منجر به کاهش قابل توجه درد بدون تاثیر بر صحت (accuracy) تشخیصی میشود، مورد تردید قرار گرفته است.
اهداف
تعیین اینکه شواهد موجود از استفاده از داروهای ضددرد اوپیوئیدی در فرایند تشخیص بیماران مبتلا به AAP پشتیبانی میکند یا خیر.
روشهای جستوجو
کارآزماییها از طریق جستوجو در پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL) (کتابخانه کاکرین، شماره 2، سال 2009)؛ MEDLINE (1966 تا 2009) و EMBASE (1980 تا 2009) شناسایی شدند. یک فیلتر کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشده (RCT) برای جستوجوی MEDLINE (با اصلاحات مناسب برای جستوجوی EMBASE) اعمال شد. کارآزماییها از طریق «مقالات مرتبط» نیز شناسایی شدند. جستوجو بر اساس زبان نگارش یا وضعیت انتشار محدود نشد.
معیارهای انتخاب
تمام RCTهای منتشرشده که شامل بیماران بزرگسال مبتلا به AAP، بدون محدودیت جنسیتی، بودند و هرگونه رژیم دارویی ضددرد اوپیوئیدی را با عدم استفاده از آنها پیشاز هرگونه مداخله و مستقل از نتایج، مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو محقق مستقل، مطالعات شناساییشده را از طریق جستوجوی الکترونیکی، ارزیابی کردند. مقالات مرتبط و مربوط به اهداف مطالعه برای ورود انتخاب شدند و نسخههای متن کامل آنها برای ارزیابی کورسازی شده بعدی جمعآوری شدند. پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) بهطور خاص بهعنوان گزینهای برای کاهش سوگیریها (bias) در نظر گرفته شد.
دادههای گردآوریشده از مطالعات، بهصورت کمّی و کیفی، با استفاده از نرمافزار آماری سازمان همکاری کاکرین .5.0 RevMan مرور شدند. پساز انجام متاآنالیز، تست chi-squared برای بررسی ناهمگونی اعمال شد. در صورت وجود ناهمگونی (heterogeneity) بالینی قابل توجه، آنالیزهای آماری روی مجموعه نتایج انجام نشدند. در این شرایط، از مدل تاثیر تصادفی (random effect model) برای انجام متاآنالیز نتایج استفاده شد. همچنین بر اساس ارزیابی کیفیت روششناسی (methodology) مطالعات اولیه، آنالیز حساسیت (sensitivity) صورت گرفت.
نتایج اصلی
هشت مطالعه با معیارهای ورود مطابقت داشتند. تفاوتها در مصرف داروهای ضددرد اوپیوئیدی در متغیرهای زیر تائید شدند: تغییر در شدت درد، تغییر در سطح راحتی بیمار.
نتیجهگیریهای نویسندگان
استفاده از داروهای ضددرد اوپیوئیدی در تشخیص درمانی بیماران مبتلا به AAP، خطر خطای تشخیص یا خطر خطا در تصمیمگیری را در مورد درمان افزایش نمیدهد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
