این مرور سیستماتیک، شواهد مربوط به کارآمدی و قابلیت پذیرش تیاگابین (tiagabine) را در مقایسه با دارونما (placebo) و دیگر عوامل دارویی در درمان حاد اختلال دوقطبی (bipolar disorder) بررسی کرد. هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشدهای یافت نشد. در حال حاضر، شواهد کافی برای ارائه هرگونه توصیه در مورد استفاده از تیاگابین در درمان حاد بیماری دوقطبی، بهعنوان یک درمان واحد یا بهعنوان یک درمان کمکی، وجود ندارد. بخش قابل توجهی از بیماران دچار اپیزودهایی از سنکوپ (syncope) یا تشنج (seizure) شدند. پساز روشن شدن ماهیت این اپیزودها، نیاز به انجام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده برای بررسی کارآمدی و قابلیت پذیرش تیاگابین در درمان حاد اختلال دوقطبی وجود دارد.
مطالعه چکیده کامل
اختلال دوقطبی (bipolar disorder) یک بیماری شایع، عودکننده و بسیار مزمن است. با وجود استفاده از داروهای اثباتشده مانند لیتیوم (lithium) و والپروات (valproate)، مقاومت به درمان همچنان ادامه دارد. برای درمان موارد مقاوم به درمان، داروهای جدیدی مورد نیاز است. برخی از گزارشهای برچسب-باز (open-label) پیشنهاد کردهاند که تیاگابین ضدتشنج (anticonvulsant tiagabine) ممکن است در مقابله با اختلال دوقطبی موثر باشد. نیاز به شفافسازی شواهد موجود، در قالب کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده، برای استفاده از آن در درمان اپیزودهای حاد خلقی (affective episodes) در اختلال دوقطبی وجود دارد.
اهداف
مرور شواهد مربوط به کارآمدی و قابلیت پذیرش تیاگابین در درمان اپیزودهای حاد خلقوخو در اختلال دوقطبی.
روشهای جستوجو
در این نسخه بهروز شده، پایگاه ثبت تخصصی گروه افسردگی، اضطراب و اختلال روانی در کاکرین (CCDANCTR-Studies و CCDANCTR-References) را تا اکتبر 2012 جستوجو کردیم. این پایگاه ثبت شامل کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مرتبط از موارد زیر است: کتابخانه کاکرین (تمامی سالها)، EMBASE (1974 تا به امروز)، MEDLINE (1950 تا به امروز) و PsycINFO (1967 تا به امروز). فهرست منابع مقالات مرتبط و کتب مرجع اصلی را در زمینه اختلالات خلقی مورد بررسی قرار دادیم. برای آگاهی از کارآزماییهای مناسب منتشرشده یا منتشرنشده، با نویسندگان، کارشناسان دیگر در این زمینه و شرکتهای داروسازی تماس گرفتیم. مجلات تخصصی و خلاصهمقالات کنفرانسها را بهصورت دستی جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشدهای که اثربخشی تیاگابین را با دارونما (placebo) یا با ترکیبات فعال در درمان هرگونه اپیزود حاد خلقوخو در اختلال دوقطبی در بزرگسالان، مرد و زن، در سنین 18 تا 74 سال، مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم به استخراج دادهها و ارزیابی کیفیت روششناسی (methodology) مطالعات پرداختند. برای انجام آنالیز، قصد داشتیم از خطر نسبی برای پیامدهای اثربخشی دوحالتی و از تفاوت میانگین یا تفاوت میانگین استانداردشده برای پیامدهای توزیعشده بهطور پیوسته استفاده کنیم.
نتایج اصلی
در این مرور بهروزشده، هیچ مطالعهای را پیدا نکردیم که با معیارهای کاکرین برای کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده مطابقت داشته باشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ کارآزمایی تصادفیسازی و کنترلشدهای را درباره استفاده از تیاگابین در درمان اپیزودهای حاد اختلال دوقطبی نیافتیم. بااینحال، گزارشهایی وجود دارند مبنی بر اینکه تعدادی از بیماران دچار اپیزودهایی از سنکوپ (syncope) یا تشنج (seizure) شدند. انجام تحقیقات بیشتر در مورد بررسی کارآمدی و قابلیت پذیرش تیاگابین در درمان اپیزودهای حاد خلقی در اختلال دوقطبی باید منتظر روشن شدن ماهیت اپیزودهای گزارششده از سنکوپ و فعالیت شبهتشنج و بررسی میزان خطر مرتبط با آن باشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
