هدف از مرور حاضر، ارزیابی شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده برای بررسی کارآمدی و قابلیت پذیرش درمان ضدافسردگی در AN حاد بود. هفت مطالعه کوچک شناسایی شدند؛ چهار کارآزمایی کنترلشده با دارونما (placebo)، شواهدی را از کارآمدی داروهای ضدافسردگی در بهبود افزایش وزن، اختلال خوردن یا نشانههای مرتبط، همچنین تفاوت در میزان تکمیل کارآزماییها، به دست نیاوردند. متاآنالیز دادهها برای اکثر پیامدها امکانپذیر نبود. بااینحال، محدودیتهای عمده روششناسی این مطالعات (برای مثال، قدرت ناکافی برای تشخیص تفاوتها) از اتخاذ نتیجهگیریهای قطعی یا توصیههایی برای استفاده از داروهای ضدافسردگی در مدیریت درمانی AN حاد پیشگیری میکند. انجام مطالعات بیشتری برای بررسی داروهای ضدافسردگی بیخطرتر در کارآزماییهای بزرگتر و با طراحی خوب، برای هدایت شیوه بالینی مورد نیاز است.
مطالعه چکیده کامل
بیاشتهایی عصبی (anorexia nervosa; AN) نوعی بیماری است که با نگرانی شدید در مورد وزن و شکل بدن، کاهش وزن خود-خواسته شدید و اختلال عملکرد غدد درونریز مشخص میشود. علیرغم مورتالیتی، موربیدیتی و مزمن بودن بالای آن، مطالعات مداخلهای معدودی در مورد این موضوع وجود دارند.
اهداف
هدف از این مرور، ارزیابی کارآمدی و قابلیت پذیرش داروهای ضدافسردگی در درمان AN حاد بود.
روشهای جستوجو
این استراتژی شامل جستوجو در بانک اطلاعاتی پایگاه ثبت کارآزماییهای کنترلشده گروه افسردگی، اضطراب و اختلال روانی سازمان همکاری کاکرین (Cochrane Collaboration)؛ MEDLINE (1966 تا 28 اپریل 2005)؛ EMBASE (1980 تا هفته 36، سال 2004)؛ PsycINFO (1969 تا هفته 5 آگوست 2004)؛ جستوجوی دستی در International Journal of Eating Disorders و جستوجو در فهرست منابع تمام مقالات انتخابشده بود. نامههای شخصی برای پژوهشگران فعال در این زمینه ارسال شده و از آنها اطلاعاتی درباره کارآزماییهای منتشرنشده یا در حال انجام درخواست شد.
معیارهای انتخاب
تمام کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده در مورد درمان ضدافسردگی برای بیماران مبتلا به AN، طبق تعریف راهنمای تشخیصی و آماری، ویرایش چهارم (Diagnostic and Statistical Manual, fourth edition; DSM-IV) یا معیارهای بینالمللی مشابه، انتخاب شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
رتبهبندی کیفیت با در نظر گرفتن رابطه قوی میان پنهانسازی تخصیص (allocation concealment) و احتمال سوگیری (bias) در نتایج انجام شد؛ مطالعاتی که معیارهای A و B را داشتند، وارد این مرور شدند. کارآزماییهایی که نرخ تکمیل نشدن آنها بالای 50% بود، از مطالعه حذف شدند. برای مقایسه دادههای پیوسته (continuous data) و دادههای دوحالتی (dichotomous data)، بهترتیب، از تفاوت میانگین استانداردشده (standardised mean difference; SMD) و نسبت خطر (relative risk) استفاده شد. در جاییکه امکانپذیر بود، آنالیزها براساس روش قصد درمان (intention-to-treat; ITT) انجام شدند. ناهمگونی (heterogeneity) با آماره I-squared تست شد. تغییر وزن، پیامد اولیه بود. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از شدت اختلال خوردن، نشانههای افسردگی و اضطراب، و وضعیت بالینی کلی. قابلیت پذیرش درمان با در نظر گرفتن میزان تکمیل نشدن آن ارزیابی شد.
نتایج اصلی
فقط هفت مطالعه وارد این مرور شدند. محدودیتهای عمده روششناسی (methodology) مانند حجمنمونه کوچک کارآزمایی و فواصل اطمینان (CI) بزرگ، قدرت مطالعات را برای تشخیص تفاوت میان درمانها کاهش داد، و انجام متاآنالیز دادهها برای اکثر پیامدها امکانپذیر نبود. چهار کارآزمایی کنترلشده با دارونما (placebo)، شواهدی را مبنی بر اینکه داروهای ضدافسردگی باعث بهبود افزایش وزن، اختلال خوردن یا سایکوپاتولوژی مرتبط با آن میشوند، پیدا نکردند. یافتههای جداگانهای که به نفع آمینپتین (amineptine) و نورتریپتیلین (nortriptyline) بودند، از بررسی داروهای ضدافسردگی در مقایسه با داروهای ضدافسردگی به دست آمدند، اما با توجه به یافتههای حاصل از مقایسههای انجامشده با دارونما، نمیتوان آنها را بهعنوان شواهدی مبنی بر کارآمدی یک داروی خاص یا دستهای از داروهای ضدافسردگی در نظر گرفت. میزان تکمیل نشدن مطالعه میان گروههای مقایسهشده، مشابه بود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
فقدان اطلاعات کافی، ما را از نتیجهگیری یا توصیههای قطعی در مورد استفاده از داروهای ضدافسردگی برای مدیریت بالینی AN حاد باز میدارد. انجام مطالعات آتی که داروهای ضدافسردگی بیخطرتر و قابل تحملتری را در کارآزماییهای بزرگتر و با طراحی خوب بررسی کنند، برای ارائه راهنمایی در شیوه بالینی مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
