گرفتگی عضله یا کرامپ عبارت است از انقباض ناگهانی، غیرارادی و دردناک یک عضله. بسیاری از افراد مبتلا به اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (amyotrophic lateral sclerosis; ALS)، که به‌عنوان بیماری نورون حرکتی (motor neuron disease; MND) نیز شناخته می‌شود، در طول دوره بیماری دچار گرفتگی عضلات می‌شوند. این گرفتگی‌ها از گرفتگی‌های خفیف که بر فعالیت‌های روزانه و خواب تاثیری ندارند تا گرفتگی‌های بسیار شدید و دردناک، متغیر هستند. برخی از داروهایی که برای درمان گرفتگی عضلات در افرادی بدون بیماری خاص یا مبتلا به بیماری‌هایی غیر از ALS استفاده می‌شوند، در کارآزمایی‌های بالینی ALS تست شده‌اند. این داروها شامل ویتامین E، کراتین، کینیدین و گاباپنتین هستند. داروهای دیگری مانند سولفات کینین، منیزیم، لیورزال، دانترولن، کلونازپام، دی‌فنیل‌هیدانتوئین و گاباپنتین برای درمان گرفتگی عضلات در افراد مبتلا به ALS استفاده شده‌اند، اما اثربخشی آن‌ها مشخص نیست. در سال‌های 2006 و 2010، سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) هشدارهایی را در مورد استفاده از سولفات کینین صادر کرد، که قبلا رایج‌ترین داروی تجویزشده برای گرفتگی عضلات در ایالات متحده بود. این مرور به دنبال یافتن این موضوع بود که داروها و درمان‌های فیزیکی برای گرفتگی عضلات در افراد مبتلا به ALS چقدر موثر هستند. محققان، 20 کارآزمایی‌ تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را در افراد مبتلا به ALS شناسایی کردند که در مجموع شامل 4789 شرکت‌کننده بودند. فقط یک کارآزمایی، روی داروی تتراهیدروکانابینول (tetrahydrocannabinol; THC)، مستقیما اثربخشی یک مداخله را برای گرفتگی عضلات بررسی کرد. سیزده کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از ALS، گرفتگی عضلات را در کنار دیگر متغیرها، به‌عنوان عامل ثانویه بررسی کردند. این داروها شامل ویتامین E، باکلوفن (baclofen)، ریلوزول (riluzole)، ال-ترئونین (L-threonine)، زالیپرودن (xaliproden)، ایندیناویر (indinavir) و ممانتین (memantine) بودند. شش کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از ALS، گرفتگی عضلات را به‌عنوان عوارض جانبی بررسی کردند. این داروها شامل کراتین، گاباپنتین، دکسترومتورفان، کینیدین و لیتیوم بودند. هیچ‌یک از 20 مطالعه نتوانستند هیچ مزیتی را نشان دهند، اما مطالعات کوچک بودند. شواهد فعلی در مورد درمان گرفتگی عضلات در ALS کم است و انجام پژوهش بیشتری مورد نیاز است.