آسم را میتوان با داروهایی که هدفشان کاهش التهاب در مجاری هوایی است، درمان کرد. کورتیکواستروئیدهای استنشاقی اغلب استفاده میشوند، اما گاهی افراد برای کنترل کافی نشانههای خود، به استروئیدهای خوراکی نیاز دارند. بااینحال، استروئیدهای خوراکی اغلب با عوارض جانبی شدید همراه هستند. تجویز آزاتیوپرین (azathioprine) به عنوان یک درمان «کمکی» مفید برای استروئید خوراکی با هدف کاهش دوز مورد نیاز در چنین مواردی از آسم شدید، پیشنهاد شده است. این مرور دو مطالعه کوچک را یافت که شواهد کافی را در مورد اینکه میتوان آزاتیوپرین را برای کاهش دوز مصرفی استروئید خوراکی تجویز کرد یا خیر، ارائه ندادند. پیشاز ارائه توصیهها، نیاز به انجام کارآزماییهایی با طراحی خوب برای پرداختن به این سوال وجود دارد.
مطالعه چکیده کامل
برای اکثر مبتلایان به آسم مزمن، نشانهها با استفاده از استروئیدهای استنشاقی به بهترین شکل کنترل میشوند. بااینحال، برای گروه کوچکی از مبتلایان به آسم، نشانهها فقط با دوزهای بالای استروئیدهای خوراکی قابل کنترل است. مصرف مداوم استروئید خوراکی با عوارض جانبی شدید همراه است، اما پیشنهاد شده که آزاتیوپرین (azathioprine)، یک آنتیمتابولیت سرکوبکننده سیستم ایمنی که اغلب برای کاهش پاسخ ایمنی در هپاتیت مزمن فعال و آرتریت روماتوئید شدید استفاده میشود، میتواند به عنوان یک عامل کاهنده دوز مصرفی کورتیکواستروئید خوراکی مفید باشد. نیاز به ارزیابی سیستماتیک شواهد مربوط به استفاده از آن برای کاهش یا حذف مصرف کورتیکواستروئید خوراکی وجود دارد.
اهداف
هدف از این مرور، ارزیابی اثربخشی افزودن آزاتیوپرین به رژیم درمانی بیماران مبتلا به آسم پایدار است که به کورتیکواستروئیدهای خوراکی وابسته هستند، با هدف به حداقل رساندن یا حذف نهایی استفاده از این استروئیدها.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت تخصصی گروه راههای هوایی در کاکرین با اصطلاحات از پیش تعیینشده جستوجو، بررسی شد. جستوجوها تا آگوست 2010 بهروز بودند.
معیارهای انتخاب
فقط مطالعاتی با طراحی تصادفیسازیشده و کنترلشده با دارونما (placebo)، معیارهای ورود را به این مرور داشتند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم مطالعات را برای وارد شدن در مرور ارزیابی کردند. دادهها استخراج شده و وارد Review Manager شدند.
نتایج اصلی
دو کارآزمایی کوچک که 23 شرکتکننده را وارد کردند، معیارهای ورود به این مرور را داشتند. شرکتکنندگان ممکن بود از بیماری ریوی همراه رنج میبردند. اطلاعاتی در مورد موارد مصرف استروئید خوراکی ثبت نشدند. هیچ تفاوت معنیداری در مطالعات برای FEV 1 ؛ FVC؛ PaO 2 و نشانهها دیده نشد. یک مطالعه تفاوت آماری معنیداری را در SGaw گزارش کرد، اما اهمیت بالینی این موضوع نامشخص است. با توجه به نگرانیهای موجود در مورد حجم نمونه کوچک و نواقص روششناسی (methodology) از نظر دوره پاکشدگی (washout period) ناکافی در یک مطالعه، و روشهای مورد استفاده در ارزیابی پیامد برای هر دو مطالعه، یافتههای این مطالعات به موضوع کاهش تدریجی استروئید قابل تعمیم نیستند. یک جستوجوی بهروز شده که در آگوست 2010 انجام شد، هیچ مطالعه جدیدی را برای ورود در این مرور شناسایی نکرد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
در حال حاضر، شواهد کافی برای حمایت از استفاده از آزاتیوپرین در درمان آسم مزمن به عنوان یک عامل کاهنده دوز مصرفی کورتیکواستروئید وجود ندارد. پیشاز ارائه توصیههایی برای شیوه بالینی، انجام مطالعات بزرگ و طولانیمدت با پروتکلهای از پیش تعریفشده برای کاهش دوز مصرفی استروئید مورد نیاز است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
