اگرچه جوامع تحت مداخله اغلب آگاهی قابل توجهی را از برنامه خود نشان دادند، این امر به ندرت منجر به افزایش نرخ ترک سیگار شد. بهطور مشابه، افزایش آگاهی از خطرات سیگار برای سلامت، تغییر در نگرش نسبت به سیگار کشیدن، افزایش تلاش برای ترک سیگار و حمایت بهتر محیطی و اجتماعی برای ترک سیگار با کاهش سطح سیگار کشیدن در جامعه همراه نبود. در بهترین کارآزماییهای طراحیشده، افراد سیگاری کممصرف تا متوسط کمی بهتر از افراد سیگاری قهار (مطالعه US COMMIT) و مردان کمی بهتر از زنان عمل کردند (مطالعه Australian CART)، اما میزان کلی سیگار کشیدن بین جوامع مداخله و کنترل، مشابه باقی ماند.
مطالعه چکیده کامل
از آنجاییکه رفتار سیگار کشیدن توسط بافت اجتماعی تعیین میشود، بهترین راه برای کاهش شیوع سیگار کشیدن میتواند استفاده از برنامههای گسترده در سطح جامعه باشد که از کانالهای متعددی برای ارائه تقویت، حمایت و هنجارهایی برای عدم سیگار کشیدن استفاده میکنند.
اهداف
ارزیابی اثربخشی مداخلات اجتماعی برای کاهش شیوع سیگار کشیدن.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه اعتیاد به دخانیات در کاکرین، MEDLINE (1966-ژانویه 2006) و EMBASE (1980-ژانویه 2006) و فهرست منابع مقالات را جستوجو کردیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای کنترلشده از مداخلات اجتماعی برای کاهش شیوع سیگار کشیدن در افراد سیگاری بزرگسال. پیامد اولیه، رفتار سیگار کشیدن بود.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دادهها توسط یک نویسنده استخراج شده و توسط نویسنده دوم بررسی شدند.
نتایج اصلی
سی و هفت مطالعه وارد شدند، که از این تعداد، 17 مورد فقط شامل یک مداخله و یک جامعه مقایسه بودند. فقط چهار مطالعه از تخصیص تصادفی جوامع به گروه مداخله یا گروه مقایسه استفاده کردند. جمعیت این جوامع از چند هزار نفر تا بیش از 100,000 نفر متغیر بودند. تغییر در شیوع سیگار کشیدن با استفاده از دادههای پیگیری مقطعی (cross-sectional) در 21 مطالعه اندازهگیری شد. برآورد کاهش خالص از 1.0-% تا 3.0+% برای مردان و زنان (11 مطالعه) متغیر بود. برای زنان، این کاهش از 0.2-% تا 3.5+% در سال (n=11)، و برای مردان از 0.4-% تا 1.6+% در سال (n=12) متغیر بود. میزان مصرف سیگار و ترک آن فقط در تعداد کمی از مطالعات گزارش شدند. دو مطالعه بسیار دقیق، شواهد محدودی را از تاثیر مداخله بر شیوع سیگار کشیدن نشان دادند. در مطالعه US COMMIT هیچ کاهش متفاوتی در شیوع سیگار کشیدن میان جوامع مداخله و کنترل وجود نداشت، و هیچ تفاوت معنیداری در میزان ترک سیگار در افراد سیگاری قهار که گروه مداخله هدف بودند، مشاهده نشد. در مطالعه CART استرالیا، میزان ترک سیگار برای مردان بهطور قابل توجهی بیشتر بود، اما این میزان برای زنان اینطور نبود.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شکست بزرگترین و بهترین مطالعات انجامشده در تشخیص تاثیر بر شیوع سیگار کشیدن، ناامیدکننده است. رویکرد جامعهمحور بخش مهمی از فعالیتهای ارتقای سلامت باقی خواهد ماند، اما طراحان برنامههای آینده باید این تاثیر محدود را در تعیین مقیاس پروژهها و منابع اختصاصیافته به آنها در نظر بگیرند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
