در حمله آسم، راههای هوایی در اثر اسپاسم عضلانی و تورم (التهاب) باریک میشوند که میتوانند باعث بروز مشکلات تنفسی، خسخس سینه و سرفه شوند. این حملات ممکن است کشنده باشند. میتوان از داروها (از طریق استنشاقی، خوراکی یا وریدی) برای برطرف کردن اسپاسم عضلات استفاده کرد. استروئیدها (کورتیکواستروئیدها) داروهای ضدالتهابی هستند که میتوانند تورم را کاهش دهند. این مرور نشان داد که شروع درمان با دوزهای پائینتر کورتیکواستروئیدها، زمانیکه فرد به دلیل حمله آسم در بیمارستان بستری میشود، به خوبی دوزهای بالاتر عمل میکنند.
مطالعه چکیده کامل
در حال حاضر کورتیکواستروئیدها بهطور معمول در مدیریت آسم حاد شدید استفاده میشوند. بهترین دوز و روش مصرف همچنان مورد بحث است. برخی از محققان، فواید بیشتری را از دوزهای بالاتر کورتیکواستروئیدها در مدیریت بالینی آسم شدید گزارش کردهاند، درحالیکه برخی دیگر چنین یافتهای را گزارش نکردهاند.
اهداف
تعیین اینکه دوزهای بالاتر کورتیکواستروئیدهای سیستمیک (خوراکی، داخل وریدی یا عضلانی) در مدیریت بالینی بیماران مبتلا به آسم حاد شدید که نیاز به بستری در بیمارستان دارند، موثرتر از دوزهای پائینتر هستند یا خیر.
روشهای جستوجو
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده از جستوجو در پایگاه ثبت آسم گروه راههای هوایی در کاکرین شناسایی شدند. علاوهبر این، برای شناسایی مطالعات واجد شرایط، با نویسندگان اصلی و متخصصان در این موضوع تماس گرفته شد. کتابشناختیها (bibliography) از مطالعات واردشده، مرورهای شناختهشده و کتب مرجع نیز جستوجو شدند.
معیارهای انتخاب
مطالعاتی برای ورود در این مرور انتخاب شدند که معیارهای گسترده ورود زیر را داشتند: به عنوان کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده توصیف شدند، شامل بیماران مبتلا به آسم حاد شدید باشند، دوزهای مختلف کورتیکواستروئیدها (از هر روشی) را در 2 یا چند بازوی درمانی مقایسه کردند، و حداقل دوره پیگیری 24 ساعته داشتند. دو نویسنده بهطور مستقل از هم مطالعات را برای ورود ارزیابی کردند و اختلافنظرات با قضاوت شخص ثالث، برطرف شدند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
در صورتیکه نویسندگان قادر به تائید روایی (validity) اطلاعات نبودند، دو نویسنده مرور دادهها را استخراج کردند. دادههای ازدسترفته از نویسندگان درخواست شد یا از دیگر دادههای ارائهشده در مقاله محاسبه شدند. دادهها به صورت تفاوت میانگین وزندهیشده (WMD) برای پیامدهای اولیه عملکرد ریوی با استفاده از مدل اثرات ثابت (fixed effects model) آنالیز شدند. برای اهداف این مرور، سه دسته کلی از دوز کورتیکواستروئید (دوز معادل متیلپردنیزولون در 24 ساعت) از قبل تعریف شدند: دوز پائین (< یا = 80 میلیگرم)، دوز متوسط (> 80 میلیگرم و < یا = 360 میلیگرم) و دوز بالا (> 360 میلیگرم). بنابراین، سه گروه اصلی برای مقایسه وجود داشتند: دوز پائین در مقابل دوز متوسط، دوز متوسط در مقابل دوز بالا و دوز پائین در مقابل دوز بالا.
نتایج اصلی
نه کارآزمایی وارد شدند؛ در مجموع 344 بیمار بزرگسال بررسی شدند (96 نفر با دوز پائین، 85 نفر با دوز متوسط و 163 نفر با دوز بالای کورتیکواستروئیدها). فقط 6 کارآزمایی دادههای کافی را برای متاآنالیز ارائه دادند. هیچ تفاوت بالینی یا آماری معنیداری در % FEV1 پیشبینیشده میان گروههای مقایسه پساز 24، 48 یا 72 ساعت مشاهده نشد. در 48 ساعت، تفاوت میانگین وزندهیشده برای مقایسه دوز پائین در مقابل دوز متوسط برابر با 3.3-% پیشبینیشده (95% فاصله اطمینان: 12.4- تا 5.8+)، برای مقایسه دوز متوسط در مقابل دوز بالا معادل 1.9-% پیشبینیشده (95% CI؛ 8.1- تا 4.3+) و برای مقایسه دوز پائین در مقابل دوز بالا برابر با 0.5+% پیشبینیشده (95% CI؛ 7.8- تا 8.8+) بودند. به نظر میرسید هیچ تفاوت معنیداری در عوارض جانبی یا میزان نارسایی تنفسی میان دوزهای مختلف کورتیکواستروئیدها وجود نداشت. جستوجوی بیشتر در سپتامبر 2002 انجام شد. هیچ کارآزمایی جدیدی شناسایی نشد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ تفاوتی میان دوزهای مختلف کورتیکواستروئیدها در مدیریت بالینی آسم حاد که نیاز به بستری در بیمارستان داشت، وجود نداشت. به نظر میرسد دوز پائین کورتیکواستروئیدها (< یا = 80 میلیگرم/روز متیلپردنیزولون یا < یا = 400 میلیگرم/روز هیدروکورتیزون) در مدیریت اولیه این بیماران بزرگسال کافی باشند. به نظر نمیرسد دوزهای بالاتر مزیت درمانی داشته باشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
