استفاده همزمان از آمودیاکین و سولفادوکسین-پیریمتامین برای درمان مالاریای بدون عارضه به جای سولفادوکسین-پیریمتامین بهتنهایی ممکن است شکست درمان را کاهش دهد؛ افزودن کلروکین به سولفادوکسین-پیریمتامین ممکن است مفید نباشد.
کلروکین (chloroquine; CQ)، آمودیاکین (amodiaquine; AQ) و سولفادوکسین-پیریمتامین (sulfadoxine-pyrimethamine; SP) داروهای نسبتا ارزانقیمتی برای درمان مالاریا هستند. شکست درمان زمانی یک مشکل به حساب میآید که این داروها بهتنهایی استفاده شوند زیرا انگلهای مالاریا در برابر آنها مقاوم شدهاند. براساس شواهد حاصل از کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده، ترکیبی از آمودیاکین بههمراه سولفادوکسین-پیریمتامین ممکن است شکست درمان را در برخی مناطق کاهش دهد. به نظر میرسد احتمال کمتری وجود دارد که کلروکین بههمراه سولفادوکسین-پیریمتامین نسبت به سولفادوکسین-پیریمتامین بهتنهایی، مزیت درمانی داشته باشد.
مطالعه چکیده کامل
کلروکین (chloroquine; CQ)، آمودیاکین (amodiaquine; AQ) و سولفادوکسین-پیریمتامین (sulfadoxine-pyrimethamine; SP) داروهای ارزانقیمتی هستند، اما شکست درمان یک مشکل است. درمان ترکیبی ممکن است شکست درمان را کاهش دهد. CQ یا AQ بههمراه SP گزینههای مقرونبهصرفهای برای درمان ترکیبی هستند، اما در مورد اثربخشی آنها بحث وجود دارد.
اهداف
ارزیابی ترکیب CQ یا AQ بههمراه SP در مقایسه با SP بهتنهایی برای درمان خط اول مالاریای فالسیپاروم بدون عارضه.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماریهای عفونی در کاکرین (اپریل 2005)، CENTRAL ( کتابخانه کاکرین شماره 2، 2005)، MEDLINE (1966 تا اپریل 2005)، EMBASE (1974 تا اپریل 2005)، LILACS (1982 تا اپریل 2005)، Science Citation Index (1981 تا اپریل 2005)، African Index Medicus (1993 تا 1998) و فهرست منابع را جستوجو کردیم. ما همچنین با محققان در سازمانهای مربوطه و یک شرکت داروسازی تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده در بزرگسالان یا کودکان مبتلا به مالاریای پلاسمودیوم فالسیپاروم (Plasmodium falciparum) بدون عارضه، واجد شرایط ورود به مطالعه بودند. پیامدهای اصلی مورد نظر، شکست کلی و بالینی درمان در پیگیری روز 28 و عوارض جانبی جدی بودند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده بهطور مستقل از هم معیارهای ورود را اعمال کردند. یکی از نویسندگان دادهها را استخراج کرده و دیگری آنها را جداگانه بررسی کرد. از خطر نسبی (RR) و 95% فواصل اطمینان (CI) استفاده کردیم.
نتایج اصلی
دوازده کارآزمایی (2107 شرکتکننده) معیارهای ورود را داشتند. یک متاآنالیز از پنج کارآزمایی AQ (461 شرکتکننده) کاهش آماری معنیداری را در شکست کامل درمان در روز 28 با درمان ترکیبی (RR: 0.64؛ 95% CI؛ 0.46 تا 0.91)، و متاآنالیز سه کارآزمایی (384 شرکتکننده) کاهش معنیداری را در شکست بالینی درمان در روز 28 (RR: 0.23؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.49) نشان دادند. اهمیت آماری در آنالیز شکست کلی درمان، به تعداد بیماران ازدسترفته در دوره پیگیری، حساس بود. دادههای حاصل از دو کارآزمایی CQ هیچ مزیتی را برای شکست کامل درمان با درمان ترکیبی در روز 28 نشان ندادند. هیچ شواهدی از کارآزماییهای واردشده مبنی بر بروز عوارض جانبی جدی به دست نیامد.
نتیجهگیریهای نویسندگان
شواهد موجود به اندازه کافی قوی نیستند که بتوانند از نتیجهگیریهای قطعی پشتیبانی کنند. شواهد موجود نشان میدهد که AQ بههمراه SP میتواند منجر به شکست درمانی کمتری نسبت به SP شود، اما این ممکن است به سطوح مقاومت انگل به داروهای تکی بستگی داشته باشد.
Addendum؛ 2008: سازمان جهانی بهداشت (در سال 2006) توصیه کرد که نباید از تکدرمانی (monotherapy) برای درمان مالاریا استفاده شود. بنابراین نویسندگان قصد ندارند این مرور را بهروز کنند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
