دیسکسیون (پارگی) شریان کاروتید (carotid artery dissection) به معنای پارگی در پوشش یکی از عروق خونی اصلی است که خون را به مغز میرساند. دیسکسیون میتواند در اثر آسیب به گردن ایجاد شود، اما گاهی بدون هیچ دلیل واضحی رخ میدهد. لختههای خون میتوانند در جایی که شریان پاره شده، تشکیل شوند. این لختههای خون شریان را مسدود کرده و باعث بروز سکته مغزی میشوند. داروهای رقیقکننده خون مانند آسپرین و داروهای ضدانعقاد ممکن است از تشکیل لخته و در نتیجه وقوع سکته مغزی در افراد مبتلا به دیسکسیون شریان کاروتید پیشگیری کنند. ما هیچ کارآزمایی تصادفیسازیشده تکمیلشدهای را پیدا نکردیم که این داروها را در افراد مبتلا به دیسکسیون شریان کاروتید بررسی کرده باشد. بااینحال، یک کارآزمایی در حال انجام است. ما فقط مطالعات تصادفیسازینشده را با کیفیت پائین یافتیم که داروهای ضدانعقاد را با آسپرین مقایسه کردند. هیچ شواهدی وجود نداشت مبنی بر اینکه داروهای ضدانعقاد خون بهتر از آسپرین بودند. آسپرین در چنین بیمارانی احتمالا به اندازه داروهای ضدانعقاد خون، موثر و بیخطر است. انجام پژوهشهای بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
مطالعه چکیده کامل
دیسکسیون شریان کاروتید داخلی خارج جمجمهای (extracranial internal carotid artery dissection; eICAD) یکی از علل اصلی وقوع سکته مغزی در بیماران جوانتر است.
اهداف
1. تعیین اینکه، در بیماران مبتلا به eICAD، درمان با داروهای ضدانعقاد یا آنتیکوآگولانت، داروهای ضدپلاکت یا گروه کنترل، با پیامد عملکردی بهتری همراه بود یا خیر.
2. مقایسه، میان بیمارانی که با داروهای ضدانعقاد یا ضدپلاکت درمان شدند، خطر وقوع سکتههای مغزی ایسکمیک و اپیزودهای خونریزی شدید.
روشهای جستوجو
ما پایگاه ثبت کارآزماییهای گروه سکته مغزی (stroke) در کاکرین را جستوجو کردیم (آخرین جستوجو در 3 اکتبر 2009). علاوهبر این، جستوجوهای جامعی را در پایگاه مرکزی ثبت کارآزماییهای کنترلشده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین شماره 2، 2009)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا نوامبر 2009) و EMBASE (ژانویه 1980 تا نوامبر 2009) انجام دادیم، تمام مقالات مرتبط را برای یافتن مطالعات واجد شرایط بیشتر بررسی کردیم، و با نویسندگان و محققان در این زمینه تماس گرفتیم.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده، کارآزماییهای بالینی کنترلشده و مطالعات تصادفیسازینشده (در صورتیکه پیامد طبقهبندیشده بر اساس درمان ضدانعقاد را گزارش کرده و حداقل شامل چهار بیمار باشند) در مورد داروهای ضدانعقاد یا ضدپلاکت برای درمان دیسکسیون شریان کاروتید داخلی خارج جمجمهای. دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم دادهها را استخراج کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
پیامدهای اولیه، مرگومیر (به هر دلیلی) و مرگومیر یا ناتوانی بیمار بودند. پیامدهای ثانویه عبارت بودند از سکته مغزی ایسکمیک، خونریزی داخل جمجمهای علامتدار، و خونریزی خارج جمجمهای شدید در طول دوره پیگیری گزارششده. اولین درمان انتخابی برای آنالیز انتخاب شد.
نتایج اصلی
ما هیچ کارآزمایی تصادفیسازیشده تکمیلشدهای را نیافتیم. در مقایسه میان داروهای ضدپلاکت و داروهای ضدانعقاد در 36 مطالعه مشاهدهای (1285 بیمار)، هیچ تفاوت معنیداری در احتمال مرگومیر (نسبت شانس پتو (Peto OR): 2.02؛ 95% CI؛ 0.62 تا 6.60)، یا وقوع سکته مغزی ایسکمیک (OR 0.63؛ 95% CI؛ 0.21 تا 1.86) (34 مطالعه، 1262 بیمار) وجود نداشت. برای پیامد مرگومیر یا ناتوانی، روند غیرمعنیداری به نفع داروهای ضدانعقاد وجود داشت (OR: 1.77؛ 95% CI؛ 0.98 تا 3.22؛ P = 0.06) (26 مطالعه، 463 بیمار). خونریزیهای داخل جمجمهای علامتدار (5/627؛ 0.8%) و خونریزیهای خارج جمجمهای شدید (7/425؛ 1.6%) فقط در گروه داروهای ضدانعقاد رخ دادند؛ بااینحال، برای هر دوی این پیامدها، تخمینها دقیق نبودند و هیچ تفاوت معنیداری را میان دو روش درمانی نشان ندادند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
هیچ کارآزمایی تصادفیسازیشدهای به دست نیامد که داروهای ضدانعقاد یا ضدپلاکت را با گروه کنترل مقایسه کرده باشد، بنابراین هیچ شواهدی برای حمایت از استفاده معمول از آنها برای درمان دیسکسیون شریان کاروتید داخلی خارج جمجمهای وجود ندارد. همچنین هیچ کارآزمایی تصادفیسازیشدهای وجود نداشت که مستقیما داروهای ضدانعقاد را با داروهای ضدپلاکت مقایسه کرده باشد و مطالعات تصادفیسازینشده هیچ شواهدی را از تفاوت معنیدار میان این دو نشان ندادند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
