در حمله آسم، راههای هوایی در اثر اسپاسمهای عضلانی و تورم (التهاب) باریک میشوند. برای برطرف کردن اسپاسمها، میتوان از گشادکنندههای برونش (برونکودیلاتورها، داروهای استنشاقی تسکیندهنده برای باز کردن ریهها و مجاری هوایی) و برای درمان تورم از کورتیکواستروئیدها استفاده کرد. بااینحال، بسیاری از افرادی که پساز درمان حملات آسم از بخش اورژانس مرخص میشوند، ظرف 10 روز دچار عود بیماری میشوند. مرور شش کارآزمایی شامل 374 نفر نشان داد که یک دوره کوتاه از مصرف کورتیکواستروئیدها پساز ترخیص، احتمال عود بیماری را کاهش داده و نیاز به استفاده از اسپریهای استنشاقی تسکیندهنده را بدون عوارض جانبی عمده، کم میکند. این تاثیر مفید حدود سه هفته طول میکشد.
مطالعه چکیده کامل
آسم حاد سالانه عامل بسیاری از مراجعات را به بخش اورژانس (ED) تشکیل میدهد. بین 12% و 16%، ظرف دو هفته پساز ترخیص از ED، دچار عود بیماری میشوند که نیاز به مداخلات بیشتر دارد. درمان آسم حاد براساس برگشت سریع اسپاسم برونش و توقف التهاب راه هوایی است.
اهداف
تعیین فواید کورتیکواستروئیدها (خوراکی، عضلانی یا داخل وریدی) برای درمان بیماران مبتلا به آسم که پساز ارزیابی و درمان تشدید حاد آسم، از بخش مراقبتهای حاد (یعنی معمولا بخش اورژانس) ترخیص میشوند.
روشهای جستوجو
پایگاه ثبت تخصصی گروه راههای هوایی در کاکرین و فهرست منابع مقالات را جستوجو کردیم. علاوهبر این، با نویسندگان تمام مطالعات واردشده تماس گرفته شد تا مطالعات منتشرنشده پیدا شوند. آخرین جستوجو در اکتبر 2006 انجام شد.
معیارهای انتخاب
کارآزماییهای تصادفیسازی و کنترلشده که دو نوع کورتیکواستروئید (خوراکی، عضلانی یا استنشاقی) را با دارونما (placebo) برای درمان سرپایی تشدید آسم در بزرگسالان یا کودکان مقایسه کردند.
گردآوری و تجزیهوتحلیل دادهها
دو نویسنده مرور بهطور مستقل از هم کیفیت کارآزمایی را ارزیابی کرده و دادهها را استخراج کردند. برای دستیابی به اطلاعات بیشتر، با نویسندگان مطالعه تماس گرفته شد.
نتایج اصلی
شش کارآزمایی با مجموع 374 بیمار وارد شدند. یک مطالعه از کورتیکواستروئیدهای داخل عضلانی، و پنج مطالعه از کورتیکواستروئیدهای خوراکی استفاده کردند. این مطالعه به دو مرور تقسیم شد و اگرچه آخرین جستوجو، هیچ کارآزمایی کنترلشده با دارونما دیگری را نیافت، یک مطالعه IM دیگر نیز وارد شد.
تعداد بسیار کمتری از بیماران در گروه کورتیکواستروئید، در هفته نخست دچار عود بیماری شدند که نیاز به مراقبتهای بیشتر داشته باشد (نسبت خطر (relative risk; RR): 0.38؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.2 تا 0.74). این تاثیر مطلوب در طول 21 روز اول حفظ شد (RR: 0.47؛ 95% CI؛ 0.25 تا 0.89) و تعداد بستریهای بعدی کمتر شد (RR: 0.35؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.95). بیمارانی که کورتیکواستروئید دریافت کردند، نیاز کمتری به بتا
2
-آگونیست داشتند (تفاوت میانگین (MD): 3.3 مورد فعال شدن در روز؛ 95% CI؛ 5.6- تا 1.0-). تغییرات در تستهای عملکرد ریوی (SMD: 0.045؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.56) و عوارض جانبی (SMD: 0.03؛ 95% CI؛ 0.38- تا 0.44) در 7 تا 10 روز اول، اگرچه به ندرت گزارش شدند، هیچ تفاوت معنیداری را بین گروههای درمانی نشان ندادند. ناهمگونی (heterogeneity) آماری معنیداری برای نتایج عوارض جانبی شناسایی شد؛ تمام پیامدهای دیگر همگن بودند. براساس این نتایج، برای پیشگیری از عود بیماری و نیاز به مراقبتهای بیشتر پساز تشدید آسم، فقط ده بیمار نیاز به درمان دارند.
نتیجهگیریهای نویسندگان
مصرف یک دوره کوتاهمدت از کورتیکواستروئیدها پساز ارزیابی تشدید آسم، تعداد عودهایی را که نیاز به مراقبتهای بیشتر، بستری شدن در بیمارستان و استفاده از بتا 2 -آگونیست کوتاهاثر داشتند، بهطور قابل توجهی کاهش میدهد، بدون آنکه افزایش ظاهری در عوارض جانبی ایجاد کند. کورتیکواستروئیدهای عضلانی و خوراکی هر دو موثر هستند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.
