بیست و دو کارآزمایی شامل 4287 بیمار وارد شدند. درمان پیشگیرانه یا تجربی با آمفوتریسین B مورتالیتی کل را به‌طور قابل‌توجهی کاهش داد (خطر نسبی (RR): 0.69؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50 تا 0.96)، در حالی که RRهای برآورد شده برای فلوکونازول، کتوکونازول، میکونازول، و ایتراکونازول نزدیک به 1.00 بودند. هیچ کارآزمایی واجد شرایطی با وریکونازول یافت نشد. آمفوتریسین B و فلوکونازول میزان مورتالیتی ناشی از عفونت قارچی را کاهش دادند (به ترتیب، RR: 0.45؛ 95% CI؛ 0.26 تا 0.76 و RR: 0.42؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.73). بروز عفونت قارچی مهاجم با تجویز آمفوتریسین B (RR: 0.41؛ 95% CI؛ 0.24 تا 0.73)، فلوکونازول (RR: 0.39؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.57) و ایتراکونازول (RR: 0.53؛ 95% CI؛ 0.29 تا 0.97) به‌طور قابل‌توجهی کاهش یافت، اما نه با کتوکونازول یا میکونازول. تخمین اثرگذاری مداخله برای آن 13 کارآزمایی که پنهان‏‌سازی تخصیص (allocation concealment) کافی داشتند و کورسازی شده بودند، مشابه هم گزارش شد. نحوه ارائه گزارش از آسیب‌های ناشی از مداخله از یک کارآزمایی به کارآزمایی دیگر بسیار متغیر بود، به طوری که امکان بررسی اجمالی معنی‌دار فراهم نشد. برای به‌روزرسانی‌های 2011 و 2014، هیچ کارآزمایی بیشتری برای گنجاندن شناسایی نشد.