ما 14 مطالعه (16 گزارش) را شناسایی کردیم که معیارهای ورود را به این مطالعه مروری داشته و در مجموع شامل 3077 شرکت‌کننده تصادفی‌سازی شده بودند. اکثر این مطالعات یک نمونه مختلط را از شرکت‌کنندگان انتخاب کردند؛ برای زیر-مجموعه مناسب برای این مطالعه مروری (تشخیص سرطان غیر-قابل درمان و دریافت درمان سرطان) از محققان 12 مطالعه داده‌هایی را به دست آوردیم، که در آن‌ها 535 شرکت‌کننده را برای متاآنالیز زیر-مجموعه درباره خستگی پس از مداخله وارد کردیم. محققان طیف وسیعی را از مداخلات روانی‌اجتماعی با مداخله‌هایی با اهداف و مدت زمان‌های مختلف مورد بررسی قرار دادند. منابع بالقوه سوگیری را شناسایی کردیم، از جمله فقدان توصیف روش‌های کورسازی و پنهان‌سازی تخصیص و گنجاندن حجم نمونه کوچک.

یافته‌های حاصل از متاآنالیز ما از اثربخشی مداخلات روانی‌اجتماعی برای کاهش خستگی پس از مداخلات حمایت نکرد (تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.25-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.50- تا 0.00؛ معنی‌دار نبود؛ 535 شرکت‌کننده؛ 12 مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). اولین یافته‌های حاصل از پیگیری در مورد خستگی، منفعتی را برای شرکت‌کنندگان اختصاص داده شده به مداخله روانی‌اجتماعی در مقایسه با کنترل نشان داد (SMD: -0.66؛ 95% CI؛ 1.00- تا 0.32-؛ 147 شرکت‌کننده؛ چهار مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، که این یافته‌ها در پیگیری دوم ثابت باقی نماندند (SMD: -0.41؛ 95% CI؛ 1.12- تا 0.30؛ معنی‌دار نبود؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین).

نتایج پیامدهای ثانویه ما شواهدی را با کیفیت پائین درباره اثربخشی مداخلات روانی‌اجتماعی در بهبود عملکرد فیزیکی پس از مداخله نشان دادند (SMD: 0.32؛ 95% CI؛ 0.01 تا 0.63؛ معنی‌دار نبود؛ 307 شرکت‌کننده؛ هفت مطالعه) این یافته‌ها در اولین پیگیری ثابت باقی نماندند (SMD: 0.37؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.94؛ معنی‌دار نبود؛ 122 شرکت‌کننده؛ دو مطالعه؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). یافته‌های به دست آمده از اثربخشی مداخلات روانی‌اجتماعی بر بهبود عملکرد اجتماعی (تفاوت میانگین (MD): 4.16؛ 95% CI؛ 11.20- تا 19.53؛ معنی‌دار نبود؛ 141 شرکت‌کننده؛ چهار مطالعه)، عملکرد نقش (MD: 3.49؛ 95% CI؛ 12.78- تا 19.76؛ معنی‌دار نبود؛ 143 شرکت‌کننده؛ چهار مطالعه)، عملکرد عاطفی (SMD: -0.11؛ 95% CI؛ 0.56- تا 0.35؛ معنی‌دار نبود؛ 115 شرکت‌کننده؛ سه مطالعه)، یا عملکرد شناختی (MD: -2.23؛ 95% CI؛ 12.52- تا 8.06؛ معنی‌دار نبود؛ 86 شرکت‌کننده؛ دو مطالعه) پس از مداخله حمایت نکردند. فقط سه مطالعه عوارض جانبی را مورد ارزیابی قرار دادند. این مطالعات هیچ تفاوتی را بین تعداد عوارض جانبی میان شرکت‌کنندگان در گروه مداخله و کنترل نیافتند.

با استفاده از GRADE، کیفیت کلی شواهد را برای پیامدهای اولیه و ثانویه خود بسیار پائین در نظر گرفتیم. بنابراین، اطمینان بسیار کمی به تخمین اثرگذاری مداخله داریم، و اثر واقعی احتمالا تفاوت قابل توجهی با برآورد اثر دارد. محدودیت‌های کیفیت مطالعه و عدم-دقت به علت داده‌های اندک، منجر به کاهش کیفیت داده‌ها شد. علاوه بر این، اکثر مطالعات به دلیل حجم نمونه کوچک آن‌ها برای زیر-مجموعه‌ای از بیماران مبتلا به سرطان غیر-قابل درمان (کمتر از 50 شرکت‌کننده در هر بازو)، که منجر به عدم-قطعیت در مورد برآوردهای اثر شد، در معرض خطر بالای سوگیری قرار داشتند.