سوال مطالعه مروری: آیا استفاده از یک سوزن برای آسپیره کردن پنوموتوراکس در مقایسه با یک لوله بین-دنده‌ای (لوله کار گذاشته شده بین دنده‌ها)، مورتالیتی را در نوزادان کاهش می‌دهد؟
پیشینه: پنوموتوراکس به وجود هوا در فضای جنب یا پلورال (فضای بین ریه و دیواره قفسه سینه) اطلاق می‌شود. این یک وضعیت جدی در نوزاد است که ممکن است با استفاده از آسپیراسیون سوزنی یا قرار دادن لوله قفسه‌سینه‌ای (chest tube) درمان شود. روش اول، کم‌تر تهاجمی است و ممکن است نیاز به استفاده را از لوله قفسه‌سینه‌ای از بین ببرد، در نتیجه طول مدت بستری را در بیمارستان کاهش دهد. با این حال شکست آسپیراسیون سوزنی ممکن است متعاقبا منجر به نیاز به قرار دادن لوله قفسه‌سینه‌ای شود که یک پروسیجر تهاجمی اضافی است. این مرور سیستماتیک، شواهد موجود را درباره اثربخشی این دو تکنیک در درمان پنوموتوراکس در نوزادان ارزیابی می‌کند.
ویژگی‌های مطالعه: ما یک مطالعه (با حضور 70 نوزاد تازه متولد شده) را وارد کردیم که در آن آسپیراسیون سوزنی و به دنبال آن، برداشتن فوری آن، با جاگذاری لوله قفسه‌سینه‌ای برای درمان پنوموتوراکس مقایسه شده و یک مطالعه (72 نوزاد تازه متولد شده) که آسپیراسیون سوزنی را همراه با آنژیو-کاتتر باقی‌مانده در محل، با کارگذاری لوله قفسه‌سینه‌ای برای درمان پنوموتوراکس مقایسه کردند. شواهد تا جون 2018 به‌روز است.
نتایج کلیدی: استفاده از آسپیراسیون سوزنی در مقایسه با جاگذاری لوله قفسه‌سینه‌ای، مورتالیتی یا هر گونه عوارض مربوط به پروسیجر را کاهش نمی‌دهد. حدود 30% از نوزادان مبتلا به پنوموتوراکس که با آسپیراسیون سوزنی و به دنبال آن، درآوردن فوری آن درمان شدند، هرگز نیاز به قرار دادن لوله بین-دنده‌ای پیدا نکردند؛ هیچ‌یک از نوزادان مبتلا به پنوموتوراکس که با آسپیراسیون سوزنی باقی‌مانده در محل درمان شدند، نیاز به قرار دادن لوله بین-دنده‌ای پیدا نکردند. با این حال، عوامل چند-گانه‌ای ممکن است این یافته را توضیح دهند.
کیفیت شواهد: دو کارآزمایی کوچک که شناسایی شده‌اند اطلاعات کافی را برای تعیین اینکه کدام یک از این دو روش برای درمان پنوموتوراکس در نوزادان بهتر هستند، ارائه نمی‌کنند. با این حال به نظر می‌رسد که آسپیراسیون سوزنی می‌تواند نیاز به لوله بین-دنده‌ای را در نسبت مرتبطی از نوزادان تازه متولد شده کاهش دهد.
در حال حاضر شواهد کافی برای تعیین اثربخشی و ایمنی آسپیراسیون سوزنی و لوله درناژ بین-دنده‌ای در مدیریت پنوموتوراکس نوزادی وجود ندارد. دو کارآزمایی وارد شده هیچ تفاوتی را در مورتالیتی نشان ندادند؛ با این حال حجم اطلاعات اندک است. آسپیراسیون سوزنی نیاز به جاگذاری لوله درناژ بین-دنده‌ای را کاهش می‌دهد. شواهد محدودی در مورد سایر پیامدهای مرتبط از نظر بالینی موجود است یا هیچ شواهدی موجود نیست.
پنوموتوراکس (pneumothorax)، بیشتر در دوران نوزادی رخ می‌دهد تا در هر زمان دیگری از زندگی و با افزایش مورتالیتی و موربیدیتی همراه است. این بیماری ممکن است با آسپیراسیون با یک سرنگ (استفاده از سوزن یا یک آنژیو-کاتتر (angiocatheter)) یا یک لوله قفسه‌سینه‌ای (chest tube) که داخل فضای قدامی پلورال کار گذاشته شده و سپس، به دریچه هایملیخ (Heimlich) یا یک درزگیری زیرآبی (underwater seal) با ساکشن مداوم متصل می‌شود، درمان شود.
مقایسه اثربخشی و ایمنی آسپیراسیون سوزنی (با برداشت فوری سوزن یا باقی گذاشتن سوزن در محل) با لوله تخلیه بین-دنده‌ای در مدیریت پنوموتوراکس (pneumothorax; PTX) نوزادان.
ما از راهبرد جست‌وجوی استاندارد گروه نوزادان در کاکرین برای جست‌وجو در پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL؛ شماره 5، 2018)؛ MEDLINE via PubMed (از 1966 تا 4 جون 2018)؛ Embase (از 1980 تا 4 جون 2018) و CINAHL (از 1982 تا 4 جون 2018) استفاده کردیم. ما هم‌چنین بانک‌های اطلاعاتی کارآزمایی‌های بالینی، مجموعه مقالات کنفرانس و فهرست منابع مقالات بازیابی شده را برای شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی شده جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده، کارآزمایی‌های شبه-تصادفی‌سازی و کنترل شده و کارآزمایی‌های خوشه‌ای که در آن‌ها آسپیراسیون سوزنی (با سوزن یا کاتتر آنژیو که در محل باقی گذاشته شود یا بلافاصله بعد از آسپیراسیون برداشته شود) با لوله درناژ بین-دنده‌ای در نوزادان تازه متولد شده مبتلا به پنوموتوراکس، مقایسه شده باشد.
برای هر یک از کارآزمایی‌های وارد شده، دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج (برای مثال تعداد شرکت‌کنندگان، وزن هنگام تولد، سن بارداری، نوع سوزن و لوله قفسه‌سینه‌ای، انتخاب فضای بین دنده‌ای، فشار و دستگاه درناژ) و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند (به عنوان مثال کفایت تصادفی‌سازی، کورسازی، کامل بودن پیگیری). پیامدهای اولیه در این مرور مورتالیتی در دوره نوزادی و در طول دوره بستری در بیمارستان در نظر گرفته شد.
از رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE) برای ارزیابی کیفیت شواهد استفاده کردیم.
دو کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (142 نوزاد)، معیارهای ورود را به این مرور داشتند. ما هیچ تفاوتی را در میزان مورتالیتی، زمانی که سوزن بلافاصله پس از آسپیراسیون برداشته شد (خطر نسبی (RR): 3.92؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.88 تا 17.58؛ 70 شرکت‌کننده؛ 1 مطالعه) یا در محل باقی گذاشته شود (RR: 1.50؛ 95% CI؛ 0.27 تا 8.45؛ 72 شرکت‌کننده؛ 1 مطالعه) یا عوارض مربوط به پروسیجر نیافتیم. با برداشتن فوری سوزن به دنبال آسپیراسیون، 30% از نوزادان به جاگذاری یک لوله درناژ بین-دنده‌ای نیاز نداشتند. هیچ یک از 36 نوزاد درمان شده با آسپیراسیون سوزنی با آنژیو-کاتتر باقی‌مانده در محل، به جاگذاری لوله درناژ بین-دنده‌ای نیاز نداشتند. به طور کلی، سطح کیفیت شواهدی که از این یافته حمایت می‌کنند، بسیار پائین است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.