شش کارآزمایی انجام شده بین سال‌های 1987 و 2013 از تایلند (1)، بنین (3)، گابن (1)، تانزانیا (1)، موزامبیک (2) و کنیا (1) که 8192 زن باردار را دربرمی‌گرفتند، با معیارهای ورود مطابقت داشتند.

دو کارآزمایی (با 6350 زن باردار آلوده ‌نشده به HIV)، دو دوز IPTp را از مفلوکوئین با دو دوز IPTp از سولفادوکسین-پیریمتامین مقایسه کردند. دو کارآزمایی دیگر شامل 1363 زن آلوده به HIV، سه دوز IPTp از مفلوکوئین را به‌علاوه کوتریموکسازول با کوتریموکسازول به‌تنهایی مقایسه کردند. یک کارآزمایی میان 140 زن آلوده به HIV، سه دوز IPTp از مفلوکوئین را با کوتریموکسازول مقایسه کرد. در نهایت، یک کارآزمایی، که از 339 مورد ناشناخته از نظر ابتلا به HIV ثبت‌نام به عمل آورده بود، پروفیلاکسی مفلوکوئین را با دارونما مقایسه کرده بود.

شرکت‌کنندگان را در مطالعات، زنان در هر مرحله از بارداری و از تمامی سنین (چهار کارآزمایی) یا بیشتر از 18 سال (دو کارآزمایی) تشکیل می‌دادند. سن بارداری در زمان ورود به مطالعه بیشتر از 20 هفته (یک کارآزمایی)، بین 16 و 28 هفته (سه کارآزمایی)، یا مساوی و کمتر از 28 هفته (دو کارآزمایی) بود. دو کارآزمایی از شش کارآزمایی، شرکت‌کنندگان و پرسنل را کورسازی کرده و فقط یک کارآزمایی دارای خطر پائین سوگیری تشخیص برای پیامدهای ایمنی بود.

IPTp‐mefloquine در مقایسه با سولفادوکسین-پیریمتامین، منجر به 35% کاهش در پارازیتمی خون محیطی مادر هنگام زایمان می‌شود (RR: 0.65؛ 95% CI؛ 0.48 تا 0.86؛ 5455 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) اما ممکن است دارای تاثیری کوچک یا بدون تاثیر روی عفونت‌های مالاریای جفت باشند (RR: 1.04؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.86؛ 4668 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت پائین). مفلوکوئین منجر به تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در بروز اپیزودهای مالاریای بالینی در طول بارداری می‌شود (IRR: 0.83؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.05؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا). مفلوکوئین آنمی بارداری را هنگام زایمان کاهش داد (RR: 0.84؛ 95% CI؛ 0.76 تا 0.94؛ 5469 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط). داده‌ها نشان‌دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در نسبتی از نوزادانی بود که با وزن کم متولد شدند (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.78 تا 1.17؛ 5641 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) و نیز نشان‌دهنده تفاوتی اندک یا عدم تفاوت در نرخ‌های مربوط به مرده‌زایی یا سقط جنین خودبه‌خودی بودند (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.91 تا 1.58؛ 6219 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ آماره I² = 0%؛ شواهد با قطعیت متوسط). IPTp‐mefloquine استفراغ (RR: 4.76؛ 95% CI؛ 4.13 تا 5.49؛ 6272 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) و سرگیجه (RR: 4.21؛ 95% CI؛ 3.36 تا 5.27؛ 6272 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) ناشی از مصرف دارو را افزایش داد.

IPTp‐mefloquine به علاوه کوتریموکسازول در مقایسه با کوتریموکسازول به‌تنهایی، احتمالا منجر به 48% کاهش در پارازیتمی خون محیطی مادر هنگام زایمان (RR: 0.52؛ 95% CI؛ 0.30 تا 0.93؛ 989 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) و 72% کاهش در مالاریای جفت می‌شود (RR: 0.28؛ 95% CI؛ 0.14 تا 0.57؛ 977 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) اما دارای اثر کوچکی بر بروز اپیزودهای مالاریای بالینی در طول بارداری بوده یا اصلا اثری نداشته (IRR: 0.76؛ 95% CI؛ 0.33 تا 1.76؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) و احتمالا هیچ اثری روی آنمی مادری هنگام زایمان نداشته (RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.73 تا 1.20؛ 1197 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) و دارای نرخ‌های پائین‌تری از کم‌وزنی در بدو تولد (RR: 1.20؛ 95% CI؛ 0.89 تا 1.60؛ 1220 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت متوسط) و نرخ‌های سقط جنین خودبه‌خودی و مرده‌زایی (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.42 تا 2.98؛ 1347 شرکت‌کننده؛ 2 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) است. مفلوکوئین با خطرات بالاتری از استفراغ (RR: 7.95؛ 95% CI؛ 4.79 تا 13.18؛ 1055 شرکت‌کننده؛ یک مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) و سرگیجه (RR: 3.94؛ 95% CI؛ 2.85 تا 5.46؛ 1055 شرکت‌کننده؛ 1 مطالعه؛ شواهد با قطعیت بالا) ناشی از مصرف دارو رابطه داشت.