ما 16 مطالعه را با مجموع 966 شرکت‌کننده وارد مرور فعلی کردیم. هشت مورد از مطالعات در اروپا، چهار مورد در آمریکا، دو مورد در خاورمیانه و یک مورد در آسیای جنوبی به اجرا درآمده بودند.

هیچ یک از مطالعات بهبودی/پاسخ به درمان در طولانی-مدت را گزارش نکرده بودند (طولانی-مدت به معنای شش ماه یا بیشتر از زمان شروع درمان بود).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و مهار کننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (selective serotonin reuptake inhibitors; SSRIs) به لحاظ بهبودی کوتاه‌-مدت (RR: 0.85؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.17؛ 6 مطالعه؛ 334 شرکت‌کننده) یا پاسخ به درمان کوتاه‌-مدت (RR: 0.97؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.86؛ 5 مطالعه؛ 277 شرکت‌کننده) وجود نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین) و هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و SSRIها به لحاظ مقبولیت درمان که بر اساس موارد انصراف از درمان به هر دلیل اندازه‌گیری شده بود، وجود نداشت (RR: 1.33؛ 95% CI؛ 0.80 تا 2.22؛ 6 مطالعه؛ 334 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت پائین).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و داروهای ضد-افسردگی سه‌حلقه‌ای (tricyclic antidepressants) به لحاظ بهبودی کوتاه‌-مدت (RR: 0.82؛ 95% CI؛ 0.62 تا 1.09؛ 3 مطالعه؛ 229 شرکت‌کننده)، پاسخ به درمان در کوتاه‌-مدت (RR: 0.75؛ 95% CI؛ 0.51 تا 1.10؛ 4 مطالعه؛ 270 شرکت‌کننده) یا انصراف از درمان به هر دلیل (RR: 0.83؛ 95% CI؛ 0.53 تا 1.30؛ 5 مطالعه؛ 430 شرکت‌کننده) وجود نداشت (شواهد با کیفیت پائین).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و سایر داروهای ضد-افسردگی به لحاظ بهبودی کوتاه‌-مدت (RR: 0.90؛ 95% CI؛ 0.48 تا 1.67؛ 3 مطالعه، 135 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین)، و اینکه روش‌های روان‌درمانی نسبت به داروهای ضد-افسردگی، پاسخ به درمان در کوتاه‌-مدت (RR: 0.96؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.37؛ 3 مطالعه؛ 128 شرکت‌کننده) یا توقف درمان به هر دلیلی (RR: 1.55؛ 95% CI؛ 0.91 تا 2.65؛ 3 مطالعه؛ 180 شرکت‌کننده) را به صورت معناداری افزایش یا کاهش داده، وجود نداشت (شواهد با کیفیت پائین).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و بنزودیازپین‌ها (benzodiazepines) به لحاظ بهبودی کوتاه‌-مدت (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.70 تا 1.65؛ 3 مطالعه؛ 95 شرکت‌کننده)، پاسخ به درمان کوتاه‌-مدت (RR: 1.58؛ 95% CI؛ 0.70 تا 3.58؛ 2 مطالعه؛ 69 شرکت‌کننده)، یا انصراف از درمان به هر دلیل (RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.54 تا 2.36؛ 3 مطالعه؛ 116 شرکت‌کننده) وجود نداشت (شواهد با کیفیت بسیار پائین).

هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و هر یک از داروهای ضد-افسردگی به تنهایی یا داروهای ضد-افسردگی به صورت ترکیبی با بنزودیازپین‌ها به لحاظ بهبودی کوتاه‌-مدت (RR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.71 تا 1.05؛ 11 مطالعه؛ 663 شرکت‌کننده) و پاسخ به درمان کوتاه‌-مدت (RR: 0.95؛ 95% CI؛ 0.76 تا 1.18؛ 12 مطالعه؛ 800 شرکت‌کننده) وجود نداشت (شواهد با کیفیت پائین)، هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان روش‌های روان‌درمانی و هر یک از داروهای ضد-افسردگی به تنهایی یا داروهای ضد-افسردگی به صورت ترکیبی با بنزودیازپین‌ها به لحاظ مقبولیت درمانی که بر اساس انصراف از درمان به هر دلیلی اندازه‌گیری شده بود (RR: 1.08؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.51؛ 13 مطالعه؛ 909 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین) وجود نداشت. خطر سوگیری انتخاب و گزارش‌دهی به طور گسترده‌ای نامشخص بود. آنالیز زیر-گروه و حساسیت از پیش برنامه‌ریزی شده که به کارآزمایی‌های طولانی‌-مدت، کنترل شده به لحاظ کیفیت، یا روش‌های روان‌درمانی فردی محدود می‌شدند، نشان دادند که در مورد برخی پیامدها، داروهایی ضد-افسردگی ممکن است نسبت به روش‌های روان‌درمانی اثربخش‌تر باشند.

هیچ داده‌ای که به مقایسه میان روش‌های روان‌درمانی و مهار کننده‌های بازجذب سروتونین - نوراپی‌نفرین (serotonin–norepinephrine reuptake inhibitors; SNRIs) و عوارض جانبی پس از آن مربوط باشد، وجود نداشت.