تعداد 23 مطالعه را وارد کردیم، که هیچ یک از آنها با خطر پائین سوگیری رتبه‌بندی نشدند. مطالعات وارد شده را به عنوان آزمایش نیروهای ارتعاشی سبک (light vibrational forces) یا فوتوبیومدولاسیون (photobiomodulation) طبقه‌بندی کردیم، که مورد دوم شامل لیزر درمانی سطح پائین و دیود ساطع کننده نور (light emitting diode) است. این مطالعات، مداخلات غیر جراحی اضافه شده را به دستگاه‌های ارتودنسی ثابت یا متحرک در مقایسه با درمان بدون کمک، ارزیابی کردند. در مجموع 1027 شرکت‌کننده (کودکان و بزرگسالان) وارد شدند که در مرحله پیگیری، 0% تا 27% از نمونه‌های اصلی از دسترس خارج شدند. 

قطعیت شواهد

قطعیت شواهد برای همه مقایسه‌ها و پیامدها در سطح پائین یا بسیار پائین بود.

نیروهای ارتعاشی سبک

یازده مطالعه بررسی کردند که اعمال نیروهای ارتعاشی سبک (light vibrational forces; LVF) چگونه بر حرکت دندان ارتودنسی (orthodontic tooth movement; OTM) تاثیر می‌گذارد. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه مداخله و کنترل از نظر مدت درمان ارتودنسی (MD؛ 0.61- ماه؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 2.44- تا 1.22؛ 2 مطالعه، 77 شرکت‌کننده)؛ تعداد کل ویزیت‌ها برای تنظیم دستگاه ارتودنسی (MD؛ 0.32- بازدید؛ 95% CI؛ 1.69- تا 1.05؛ 2 مطالعه، 77 شرکت‌کننده)؛ حرکت دندان ارتودنسی در مرحله تراز اولیه (کاهش بی‌نظمی دندان پیشین پائین (lower incisor irregularity; LII)) در 4 تا 6 هفته (MD؛ 0.12 میلی‌متر، 95% CI؛ 1.77- تا 2.01؛ 3 مطالعه، 144 شرکت‌کننده)، یا 10 تا 16 هفته (MD؛ 0.18- میلی‌متر، 95% CI؛ 1.20- تا 0.83؛ 4 مطالعه، 175 شرکت‌کننده)، نرخ دیستالیزه شدن دندان نیش (MD؛ 0.01- میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0.20- تا 0.18؛ 2 مطالعه، 40 شرکت‌کننده)؛ یا نرخ OTM در طول بسته شدن فضای باز (MD؛ 0.10 میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0.08- تا 0.29؛ 2 مطالعه، 81 شرکت‌کننده) به دست نیامد. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان LVF و گروه کنترل در نرخ OTM هنگام استفاده از الاینرهای ارتودنسی متحرک یافت نشد. هیچ مطالعه‌ای شواهدی را مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها برای پیامدهای ثانویه، از جمله درک بیمار از درد، نیاز به دریافت مسکّن طبق گزارش بیمار در مراحل مختلف درمان و مضرات یا عوارض جانبی نشان نداد. 

فوتوبیومدولاسیون

ده مطالعه تاثیر استفاده از لیزر درمانی با سطح پائین (low level laser therapy; LLLT) را بر سرعت OTM ارزیابی کردند. ما دریافتیم که شرکت‌کنندگان در گروه LLLT مدت زمان کمتری را برای هم‌تراز شدن دندان‌ها در مراحل اولیه درمان سپری کردند (MD؛ 50- روز؛ 95% CI؛ 58- تا 42-؛ 2 مطالعه، 62 شرکت‌کننده) و نیاز به تعداد ویزیت کمتری داشتند (2.3-؛ 95% CI؛ 2.5- تا 2.0-؛ 2 مطالعه، 125 شرکت‌کننده) که از نظر آماری معنی‌دار بود. هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت بین گروه LLLT و گروه کنترل در OTM وجود نداشت که به صورت درصد کاهش LII در ماه اول هم‌ترازی (1.63%؛ 95% CI؛ 2.60- تا 5.86؛ 2 مطالعه، 56 شرکت‌کننده) یا در ماه دوم (درصد کاهش: MD؛ 3.75%، 95% CI؛ 1.74- تا 9.24، 2 مطالعه، 56 شرکت‌کننده) ارزیابی شد. با این حال، LLLT منجر به افزایش OTM در مرحله بسته شدن فضا در قوس فک بالا (MD؛ 0.18 میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0.05 تا 0.33؛ 1 مطالعه؛ 65 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین) و قوس فک پائین (سمت راست: MD؛ 0.16 میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0.12 تا 0.19؛ 1 مطالعه؛ 65 شرکت‌کننده) شد. علاوه بر این، LLLT منجر به افزایش نرخ OTM در طول رتراکشن دندان نیش فک بالا شد (MD؛ 0.01 میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0 تا 0.02؛ 1 مطالعه، 37 شرکت‌کننده). این یافته‌ها از نظر بالینی معنی‌دار نبودند. مطالعات، هیچ شواهدی را مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌ها برای پیامدهای ثانویه، از جمله OIIRR، سلامت پریودنتال و درک بیمار از درد در مراحل اولیه درمان، نشان ندادند.

دو مطالعه تاثیر اعمال دیود ساطع کننده نور (LED) را بر OTM ارزیابی کردند. شرکت‌کنندگان در گروه LED به زمان بسیار کوتاه‌تری برای تراز کردن قوس فک پائین در مقایسه با گروه کنترل نیاز داشتند (MD؛ 24.50- روز؛ 95% CI؛ 42.45- تا 6.55-، 1 مطالعه، 34 شرکت‌کننده). هیچ شواهدی مبنی بر افزایش نرخ OTM در طول رتراکشن دندان نیش فک بالا ناشی از LED وجود ندارد (MD؛ 0.01 میلی‌متر/ماه؛ 95% CI؛ 0 تا 0.02؛ P = 0.28؛ 1 مطالعه، 39 شرکت‌کننده). از نظر پیامدهای ثانویه، یک مطالعه درک بیمار را از درد ارزیابی کرد و شواهدی را مبنی بر تفاوت میان گروه‌ها نیافت.