نوروبلاستومای (neuroblastoma) پُرخطر یک بیماری بدخیم نادر است که به‌طور عمده بر نوزادان و کودکان بسیار جوان تاثیر می‌گذارد. تومورها عمدتا در بخش مرکزی (مدولا) غده آدرنال ایجاد می‌شوند. غده آدرنال در بالای کلیه‌ها قرار دارد. توموری که اندازه و سایز آن در حال افزایش است، عمدتا انتظار می‌رود در شکم ظاهر شود. پُرخطر به معنای بیمارانی است که یک یا چند علامت یا نشانه بالینی دارند، مانند متاستاز یا ویژگی‌های ژنتیکی خاص، که به عنوان افزایش خطر برای یک پیامد نامطلوب شناخته شده‌اند. انتساب به یک گروه پُرخطر توسط سیستم طبقه‌بندی گروه بین‌المللی خطر نوروبلاستوما (International Neuroblastoma Risk Group; INRG) تعریف می‌شود. در برنامه القای سریع COJEC، دوزهای واحد بالاتر از داروهای انتخابی نسبت به برنامه‌های القای استاندارد در یک دوره درمانی بسیار کوتاه‌تر، با فواصل کوتاه‌تر میان چرخه‌ها تجویز می‌شود. فواصل کوتاه‌تر و دوزهای بالاتر، شدت دوز شیمی‌درمانی را افزایش داده و ممکن است بقا (survival) را بهبود بخشند.
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با حضور 262 بیمار شناسایی کردیم. دیگر طراحی‌های مطالعه را حذف کردیم زیرا نتایجی را با اعتماد کمتر ارائه دادند. با این حال، انجام مطالعات تصادفی‌سازی شده با حضور کودکان مبتلا به نوروبلاستوما دشوار است و شواهد دیگری ممکن است در دسترس قرار گیرند. در مطالعه تصادفی‌سازی شده‌ای که شناسایی شد، بیماران مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر برای دریافت شیمی‌درمانی القای سریع COJEC یا OPEC/OJEC استاندارد تصادفی‌سازی شدند. پاسخ کامل به درمان، مورتالیتی مرتبط با درمان، بقای کلی و بقای بدون رویداد میان دو گزینه درمانی، متفاوت نبودند. نتایج سمیّت‌های زودهنگام و دیرهنگام واضح نبودند، برای مثال، برخی از سمیّت‌های زودهنگام به نفع بازوی استاندارد و برخی از سمیّت‌های غیر خونی دیرهنگام به نفع بازوی COJEC سریع بودند. برای سمیّت‌های دیگر، هیچ شواهدی مبنی بر تفاوت میان بازوهای درمان وجود نداشت. داده‌های مربوط به بقای بدون پیشرفت بیماری و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت گزارش نشده است. همه سوگیری‌ها قابل رد کردن در این مطالعه نبودند. پیش از نتیجه‌گیری‌های قطعی، انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را شناسایی کردیم که القای سریع COJEC را در برابر درمان القای استاندارد در بیماران مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر ارزیابی کرد. هیچ شواهد بارزی مبنی بر وجود تفاوت در پاسخ کامل درمانی، مورتالیتی مرتبط با درمان، بقای کلی و بقای بدون رویداد میان گزینه‌های درمانی جایگزین یافت نشد. این می‌تواند نتیجه قدرت ضعیف مطالعه یا دوره پیگیری بسیار کوتاه باشد. نتایج مربوط به سمیّت‌های زودهنگام و دیرهنگام مبهم بودند. اطلاعات مربوط به بقای بدون پیشرفت بیماری و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت گزارش نشدند. این کارآزمایی در دهه 1990 انجام شد. از آن زمان، تغییرات زیادی در، برای مثال، درمان و طبقه‌بندی خطر رخ داده است. بنابراین، بر اساس شواهد موجود، در مورد تاثیرات القای سریع COJEC و درمان القای استاندارد آن در بیماران مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر مطمئن نیستیم. برای نتیجه‌گیری قطعی، انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه مورد نیاز است.
نوروبلاستوما (neuroblastoma) یک بیماری بدخیم نادر است که به‌طور عمده بر نوزادان و کودکان بسیار جوان تاثیر می‌گذارد. تومورها عموما در بافت مدولاری آدرنال ایجاد شده، و توده شکمی شایع‌ترین نشانه آن است. گروه پُرخطر با متاستاز و دیگر اشکالی که خطر پیامدهای جانبی را افزایش می‌دهند، مشخص می‌شوند. در برنامه القای سریع COJEC، دوزهای واحد بالاتر از داروهای انتخابی نسبت به برنامه‌های القای استاندارد در یک دوره درمانی بسیار کوتاه‌تر، با فواصل کوتاه‌تر میان چرخه‌ها تجویز می‌شود. فواصل کوتاه‌تر و دوزهای بالاتر، شدت دوز شیمی‌درمانی را افزایش داده و ممکن است بقا (survival) را بهبود بخشند.
هدف از انجام این مطالعه، ارزیابی اثربخشی و عوارض جانبی برنامه القای سریع COJEC در مقایسه با برنامه‌های القای استاندارد در بیماران مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر بود (همانطور که توسط سیستم طبقه‌بندی گروه بین‌المللی خطر نوروبلاستوما (International Neuroblastoma Risk Group; INRG) تعریف شد). پیامدهای مورد نظر عبارت بودند از پاسخ کامل به درمان، سمیّت زودهنگام و مورتالیتی مرتبط با درمان به عنوان نقاط پایانی (endpoint) زودهنگام، و بقای کلی، بقای بدون پیشرفت بیماری و بدون رویداد، سمیّت دیرهنگام غیر خونی و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت به عنوان نقاط پایانی ثانویه در نظر گرفته شدند.
بانک‌های اطلاعاتی الکترونیکی CENTRAL (سال 2014، شماره 11)؛ MEDLINE (PubMed) و EMBASE (Ovid) را برای یافتن مقالات از ابتدا تا 11 نوامبر 2014 جست‌وجو کردیم. جست‌وجوهای بیشتر شامل پایگاه‌های ثبت کارآزمایی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مرورهای اخیر و مقالات مرتبط بودند. محدودیت‌هایی را برای سال انتشار یا زبان نگارش مقاله به‌کار نبردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده که برنامه القای سریع COJEC را برای بیماران مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر در مقایسه با برنامه‌های القای استاندارد آن ارزیابی کردند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم، انتخاب مطالعه را انجام داده، داده‌های مربوط به مطالعه و ویژگی‌های بیمار را خلاصه کرده، و خطر سوگیری (bias) را ارزیابی کردند. تفاوت‌نظرها را با بحث یا ارجاع به یک نویسنده سوم مرور حل‌وفصل کردیم. آنالیزها را بر اساس دستورالعمل‌های بالینی کتابچه راهنمای کاکرین برای مرورهای سیستماتیک مداخلات (Cochrane Handbook for Systematic Reviews of Interventions) انجام دادیم. برای قضاوت در مورد سطح کیفیت شواهد، از پنج حیطه رویکرد درجه‌بندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (Grading of Recommendations Assessment, Development and Evaluation; GRADE)، یعنی محدودیت‌های مطالعه، سازگاری تاثیر مداخله، عدم دقت، غیر مستقیم بودن، و سوگیری انتشار (publication bias) استفاده کردیم. سطح شواهد را به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت کاهش دادیم.
یک کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (CCLG-ENSG-5) را شناسایی کردیم که شامل 262 بیمار مبتلا به نوروبلاستومای پُرخطر بود که به‌طور تصادفی برای دریافت شیمی‌درمانی القایی COJEC سریع (N = 130) یا OPEC/COJEC استاندارد (N = 132) تقسیم شدند. کیفیت شواهد را در سطح پائین طبقه‌بندی کردیم؛ سطح کیفیت را به دلیل خطر سوگیری و عدم دقت کاهش دادیم.
شواهد بارزی مبنی بر تفاوت میان گروه‌های درمانی در پاسخ کامل درمانی (خطر نسبی (RR): 0.99؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.71 تا 1.38)، مورتالیتی مرتبط با درمان (RR: 1.21؛ 95% CI؛ 0.33 تا 4.39)، بقای کلی (نسبت خطر (HR): 0.83؛ 95% CI؛ 0.63 تا 1.10)، و بقای بدون رویداد (HR: 0.86؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.13) وجود نداشت. مقادیر HR را با استفاده از تکمیل دوره پیگیری کارآزمایی محاسبه کردیم.
نوتروپنی تب‌دار (دو یا چند اپیزود)، عفونت‌های قارچی اثبات شده، سپتی‌سمی (septicaemia) (یک یا چند اپیزود)، سمیّت گوارشی (درجه 3 یا 4)، سمیّت کلیوی (نرخ فیلتراسیون گلومرولی کمتر از 80 میلی‌لیتر/دقیقه به ازای هر 1.73 متر مربع (m 2 ) از سطح بدن)، سمیّت عصبی (درجه 3 یا 4) و سمیّت‌زایی برای گوش (ototoxicity) (معیار Brock درجه 2 تا 4) به عنوان سمیّت‌های زودهنگام (در طول شیمی‌درمانی پیش از جراحی) مورد بررسی قرار گرفتند. برای نوتروپنی تب‌دار، سپتی‌سمی، و سمیّت کلیوی، تفاوتی با اهمیت آماری به نفع بازوی درمان استاندارد مشخص شد؛ برای تمام سمیّت‌های زودهنگام دیگر، شواهد بارزی مبنی بر وجود تفاوت میان گروه‌های درمان به دست نیامد. با توجه به سمیّت‌های غیر خونی دیرهنگام (میانه (median) پیگیری 12.7 سال؛ محدوده 6.9 تا 16.5 سال)، این مطالعه داده‌هایی را در مورد هر گونه عارضه، سمیّت کلیوی (نرخ فیلتراسیون گلومرولی کمتر از 80 میلی‌لیتر/دقیقه در هر سطح بدن: 1.73 متر مربع (m 2 ))، سمیّت‌زایی برای گوش (معیار Brock درجه 1 تا 4)، عوارض اندوکرین، عوارض عصبی‌شناختی (یعنی مشکلات رفتاری، گفتاری یا یادگیری) و بدخیمی‌های دوم ارائه کرد. برای عوارض اندوکرین و عوارض عصبی‌شناختی، تفاوتی با اهمیت آماری به نفع بازوی COJEC سریع مشاهده شد؛ برای تمام سمیّت‌های غیر خونی دیرهنگام، هیچ شواهد بارزی از تفاوت میان گروه‌های درمانی شناسایی نشد.
داده‌های مربوط به بقای بدون پیشرفت بیماری و کیفیت زندگی مرتبط با سلامت گزارش نشده است.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.