بیست و پنج کارآزمایی (شامل 2052 زن) معیارهای ورود را داشتند اما اکثریت 18 مقایسه مختلف توصیف شده در مرور، شامل داده‌هایی از مطالعات منفرد با تعداد کمی شرکت‌کننده بود. این مقایسه‌ها طیف وسیعی را از مداخلات از جمله طب فشاری/طب سوزنی (acupressure/acupuncture)، مراقبت‌های سرپایی، مایعات داخل وریدی، و مداخلات دارویی مختلف پوشش دادند. کیفیت روش‌شناسی (methodology) مطالعات وارد شده متغیر بود. برای مقایسه‌ها و پیامدهای مهم انتخاب شده، کیفیت شواهد را درجه‌بندی کرده و جداول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» را ایجاد کردیم. کیفیت شواهد برای اکثر پیامدها، به دلیل عدم دقت تخمین اثرگذاری، عمدتا در سطح پائین یا بسیار پائین ارزیابی شد. مقایسه‌های موجود در جداول «خلاصه‌ای از یافته‌ها» در زیر توضیح داده شد، مقایسه‌های باقی‌مانده به تفصیل در متن اصلی توضیح داده شدند.

هنگامی که طب سوزنی با دارونما مقایسه شد، هیچ داده‌ای برای پیامد اولیه در دسترس نبود، هیچ شواهد بارزی مبنی بر تفاوت میان گروه‌ها از لحاظ نشانه‌های اضطراب-افسردگی (anxiodepressive) (خطر نسبی (RR): 1.01؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.73 تا 1.40؛ یک مطالعه، 36 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین )، سقط خودبه‌خودی جنین (RR: 0.48؛ 95% CI؛ 0.05 تا 5.03؛ یک مطالعه، 57 زن، شواهد با کیفیت پائین )، زایمان زودرس (RR: 0.12؛ 95% CI؛ 0.01 تا 2.26؛ یک مطالعه، 36 زن، شواهد با کیفیت پائین )، یا مرگ‌ومیر پری‌ناتال (RR: 0.57؛ 95% CI؛ 0.04 تا 8.30؛ یک مطالعه، 36 زن، شواهد با کیفیت پائین ) وجود نداشت.

شواهد کافی برای شناسایی تفاوت‌های بارز میان طب سوزنی و متوکلوپرامید (metoclopramide) در یک مطالعه با 81 شرکت‌کننده در مورد کاهش/توقف تهوع یا استفراغ وجود نداشت (به ترتیب: RR: 1.40؛ 95% CI؛ 0.79 تا 2.49 و RR: 1.51؛ 95% CI؛ 0.92 تا 2.48، شواهد با کیفیت بسیار پائین ).

در یک مطالعه با 92 شرکت‌کننده، زنانی که ویتامین B6 مصرف کردند، در مقایسه با دارونما (placebo)، کمی طولانی‌تر بستری شدند (تفاوت میانگین (MD): 0.80 روز؛ 95% CI؛ 0.08 تا 1.52، شواهد با کیفیت متوسط ). شواهد کافی برای نشان دادن تفاوت در دیگر پیامدها از جمله میانگین تعداد اپیزودهای استفراغ (MD: 0.50؛ 95% CI؛ 0.40- تا 1.40، شواهد با کیفیت پائین ) یا عوارض جانبی وجود نداشت.

در مقایسه میان متوکلوپرامید و اندانسترون (ondansetron)، تفاوت بارزی از نظر شدت تهوع یا استفراغ مشاهده نشد (به ترتیب: MD: 1.70؛ 95% CI؛ 0.15- تا 3.55، و MD: -0.10؛ 95% CI؛ 1.63- تا 1.43؛ یک مطالعه، 83 زن، شواهد با کیفیت بسیار پائین ). با این حال، زنانی که متوکلوپرامید مصرف کردند، بیشتر از خواب‌آلودگی و خشکی دهان شکایت داشتند (به ترتیب: RR: 2.40؛ 95% CI؛ 1.23 تا 4.69، و RR: 2.38؛ 95% CI؛ 1.10 تا 5.11، شواهد با کیفیت متوسط ). هیچ تفاوت بارزی میان گروه‌ها از نظر دیگر عوارض جانبی وجود نداشت.

یک مطالعه منفرد با 146 شرکت‌کننده که متوکلوپرامید را با پرومتازین (promethazine) مقایسه کرد، نشان داد زنانی که پرومتازین مصرف کردند، بیشتر خواب‌آلودگی، سرگیجه و دیستونی را گزارش کردند (به ترتیب: RR: 0.70؛ 95% CI؛ 0.56 تا 0.87؛ RR: 0.48؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.69؛ و RR: 0.31؛ 95% CI؛ 0.11 تا 0.90، شواهد با کیفیت متوسط ). هیچ تفاوت بارزی میان گروه‌ها برای دیگر پیامدهای مهم از جمله کیفیت زندگی و دیگر عوارض جانبی وجود نداشت.

در یک کارآزمایی منفرد با 30 زن، تفاوتی از نظر طول مدت بستری در بیمارستان میان افرادی که اندانسترون دریافت کردند، در مقایسه با افرادی که با پرومتازین درمان شدند، وجود نداشت (MD: 0.00؛ 95% CI؛ 1.39- تا 1.39، شواهد با کیفیت بسیار پائین )، اگرچه تسکین‌بخشی با پرومتازین افزایش یافت (RR: 0.06؛ 95% CI؛ 0.00 تا 0.94، شواهد با کیفیت پائین ).

در مورد کورتیکواستروئیدها، در یک مطالعه با 110 شرکت‌کننده، تفاوتی در تعداد روزهای بستری در بیمارستان در مقایسه با دارونما وجود نداشت (MD: -0.30؛ 95% CI؛ 0.70- تا 0.10؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین )، اما نرخ بستری مجدد کاهش یافت (RR: 0.69؛ 95% CI؛ 0.50 تا 0.94؛ چهار مطالعه، 269 زن). برای دیگر پیامدهای مهم از جمله عوارض بارداری، سقط خودبه‌خودی جنین، مرده‌زایی و ناهنجاری‌های مادرزادی، شواهد کافی برای شناسایی تفاوت‌های میان گروه‌ها وجود نداشت ( شواهد با کیفیت بسیار پائین برای همه پیامدها). در دیگر مطالعات واحد، تفاوت‌های بارزی میان گروه‌ها از لحاظ زایمان زودرس یا عوارض جانبی وجود نداشت ( شواهد با کیفیت بسیار پائین ).

برای هیدروکورتیزون (hydrocortisone) در مقایسه با متوکلوپرامید، هیچ داده‌ای برای پیامدهای اولیه در دسترس نبود و تفاوتی در نرخ بستری مجدد دیده نشد (RR: 0.08؛ 95% CI؛ 0.00 تا 1.28؛ یک مطالعه، 40 زن).

در مطالعه‌ای با حضور 80 زن، در افرادی که پردنیزولون (prednisolone) دریافت کردند، در مقایسه با پرومتازین، تهوع در 48 ساعت افزایش یافت (RR: 2.00؛ 95% CI؛ 1.08 تا 3.72؛ شواهد با کیفیت پائین )، اما در 17 روز این نتیجه دیده نشد (RR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.58 تا 1.15، شواهد با کیفیت بسیار پائین ). تفاوت بارزی در تعداد اپیزودهای استفراغ یا بهبود ذهنی تهوع/استفراغ وجود نداشت. شواهد کافی برای تشخیص تفاوت میان گروه‌ها از لحاظ مرده‌زایی و مرگ‌ومیر نوزادی و زایمان زودرس وجود نداشت.