ما ده RCT (1087 شرکت‌کننده) را شناسایی کردیم که به بررسی ارزش برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار در مدیریت IC پرداختند. این RCTها برقراری مجدد جریان خون را از راه اندوواسکولار با عدم درمان ویژه برای IC یا درمان محافظه‌کارانه یا درمان ترکیبی برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار همراه با درمان محافظه‌کارانه در مقایسه با درمان محافظه‌کارانه به‌تنهایی مقایسه کردند. در مطالعات وارد شده، درمان محافظه‌کارانه شامل انجام ورزش تحت نظارت یا درمان دارویی با 100 میلی‌گرم سیلوستازول (cilostazol) دو بار در روز بود. سطح کیفیت شواهد از پائین تا بالا متغیر بوده و به‌طور عمده به دلیل ناهمگونی قابل توجه و حجم نمونه کوچک کاهش یافت.

مقایسه برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار با عدم درمان ویژه برای IC (به جز توصیه به انجام ورزش) تاثیر متوسطی را بر حداکثر مسافت راه رفتن (maximum walking distance; MWD) (SMD: 0.70؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.31 تا 1.08؛ 3 مطالعه؛ 125 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و تاثیر زیادی را بر مسافت راه رفتن بدون درد (pain-free walking distance; PFWD) (SMD: 1.29؛ 95% CI؛ 0.90 تا 1.68؛ 3 مطالعه؛ 125 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) به نفع برقراری مجدد جریان خون از راه اندواسکولار نشان داد. پیگیری طولانی‌-مدت در دو مطالعه (103 شرکت‌کننده) تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌ها برای M‏WD (SMD: 0.67؛ 95% CI؛ 0.30- تا 1.63؛ شواهد با کیفیت پائین) و PFWD (SMD: 0.69؛ 95% CI؛ 0.45- تا 1.82؛ شواهد با کیفیت پائین) نشان نداد. تعداد مداخلات تهاجمی ثانویه (OR: 0.81؛ 95% CI؛ 0.12 تا 5.28؛ 2 مطالعه؛ 118 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) نیز بین گروه‌ها تفاوتی نداشت. یک مطالعه هیچ تفاوتی را در QoL مختص بیماری پس از دو سال گزارش نکرد.

داده‌های حاصل از پنج مطالعه (n = 345) با مقایسه برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار در مقابل انجام ورزش تحت نظارت، تفاوت‌های معنی‌داری را بین گروه‌ها برای MWD (SMD: -0.42؛ 95% CI؛ 0.87- تا 0.04؛ شواهد با کیفیت متوسط) و PFWD (SMD: -0.05؛ 95% CI؛ 0.38- تا 0.29؛ شواهد با کیفیت متوسط) نشان ندادند. به همین ترتیب، پیگیری طولانی‌-مدت در سه مطالعه (184 شرکت‌کننده)، تفاوتی را بین گروه‌ها برای MWD (SMD: -0.02؛ 95% CI؛ 0.36- تا 0.32، شواهد با کیفیت متوسط) و PFWD (SMD: 0.11؛ 95% CI؛ 0.26- تا 0.48؛ شواهد با کیفیت متوسط) نشان نداد. علاوه بر این، شواهدی با کیفیت بالا حاکی از وجود تفاوت بین گروه‌ها در تعداد مداخلات تهاجمی ثانویه (OR: 1.40؛ 95% CI؛ 0.70 تا 2.80؛ 4 مطالعه؛ 395 شرکت‌کننده) و در QoL مختص بیماری (SMD: 0.18؛ 95% CI؛ 0.04- تا 0.41؛ 3 مطالعه؛ 301 شرکت‌کننده) نبود.

مقایسه برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار همراه با انجام ورزش تحت نظارت با فقط انجام ورزش تحت نظارت، تفاوت معنی‌داری را بین گروه‌ها برای MWD (SMD: 0.26؛ 95% CI؛ 0.13- تا 0.64؛ 3 مطالعه؛ 432 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) و PFWD (SMD: 0.33؛ 95% CI؛ 0.26- تا 0.93؛ 2 مطالعه؛ 305 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت متوسط) نشان نداد. پیگیری طولانی-مدت در یک مطالعه (106 شرکت‌کننده) تاثیر زیاد مداخله را روی MWD (SMD: 1.18؛ 95% CI؛ 0.65 تا 1.70؛ شواهد با کیفیت پائین) نشان داد که به نفع درمان ترکیبی بود. گزارش‌ها حاکی از آن است که QoL مختص بیماری بین گروه‌ها قابل مقایسه بوده (SMD: 0.25؛ 95% CI؛ 0.05- تا 0.56؛ 2 مطالعه؛ 330 شرکت‌کننده، شواهد با کیفیت متوسط) و تعداد مداخلات ثانویه تهاجمی (OR: 0.27؛ 95% CI؛ 0.13 تا 0.55؛ 3 مطالعه؛ 457 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) پس از دریافت درمان ترکیبی پائین‌تر بود.

دو مطالعه که به مقایسه برقراری مجدد جریان خون از راه اندوواسکولار همراه با درمان دارویی (سیلوستازول) در مقابل درمان دارویی به‌تنهایی پرداختند، داده‌هایی را ارائه کردند که نشانگر تاثیرات اندک مداخله روی MWD (SMD: 0.38؛ 95% CI؛ 0.08 تا 0.68؛ 186 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا)، تاثیر متوسط روی PFWD (SMD: 0.63؛ 95% CI؛ 0.33 تا 0.94؛ 186 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) و تاثیر متوسط بر QoL مختص بیماری (SMD: 0.59؛ 95% CI؛ 0.27 تا 0.91؛ 170 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا) به نفع درمان ترکیبی بود. پیگیری طولانی-مدت در یک مطالعه (47 شرکت‌کننده) تاثیرات متوسطی را بر MWD (SMD: 0.72؛ 95% CI؛ 0.09 تا 1.36؛ P = 0.02) به نفع درمان ترکیبی و عدم وجود اختلاف واضح را در PFWD بین گروه‌ها (SMD: 0.54؛ 95% CI؛ 0.08- تا 1.17؛ P = 0.09) نشان داد. تعداد مداخلات تهاجمی ثانویه بین گروه‌ها قابل مقایسه بود (OR: 1.83؛ 95% CI؛ 0.49 تا 6.83؛ 199 شرکت‌کننده؛ شواهد با کیفیت بالا).