پیشینه
صرع میوکلونیک نوجوانان (juvenile myoclonic epilepsy; JME) عبارت است از پرش غیر-ارادی (غیر-قابل کنترل) عضلات در شانه‌ها و بازوها پس از بیداری، و اغلب در دوران کودکی شروع می‌شود.
ویژگی‌های مطالعه
در این مطالعه، بانک‌های اطلاعاتی علمی را برای یافتن کارآزمایی‌های بالینی جست‌وجو کردیم که در آن‌ها داروی ضد-صرع توپیرامات (topiramate) با دارونما (placebo) (یک درمان ساختگی) یا یکی دیگر از داروهای ضد-صرع در افراد مبتلا به JME مقایسه شدند. هدف از این مطالعه، ارزیابی عملکرد و عوارض جانبی ناشی از مصرف توپیرامات بود.
نتایج کلیدی
داده‌های حاصل از سه کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده (مطالعات بالینی که در آن‌ها افراد به‌طور تصادفی در یکی از دو یا چند گروه درمانی قرار می‌گیرند) با 83 نفر شرکت‌کننده تجزیهوتحلیل شدند. بر اساس یافته‌های این کارآزمایی‌ها، به نظر می‌رسد تحمل‌پذیری توپیرامات بهتر از والپروات (valproate) باشد، اما موثرتر از والپروات نیست. به نظر می‌رسد توپیرامات اثربخشی بیشتری از دارونما داشته باشد، هر چند این نتایج بر اساس تعداد اندکی از بیماران به دست آمد.
کیفیت شواهد
سطح کیفیت شواهد حاصل از مطالعات بسیار پائین بوده و نتایج باید با احتیاط تفسیر شوند. به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بیشتری با تعداد زیادی شرکت‌کننده نیاز است تا بررسی شود توپیرامات در افراد مبتلا به JME تا چه اندازه اثربخش است و تا چه میزان تحمل می‌شود. انجام کارآزمایی‌های دوسو-کور (که در آن‌ها نه شرکت‌کننده و نه محقق تا پیش از جمع‌آوری نتایج نمی‌دانند کدام درمان را دریافت کرده‌اند) که طراحی خوبی داشته باشند، در آینده مورد نیاز است.
نتیجه‌گیری‌ها
این مرور، شواهد کافی را برای حمایت از تجویز توپیرامات در درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمی‌کند.
شواهد تا آگوست 2021 به‌روز است.
از زمان آخرین نسخه این مرور که در سال 2019 منتشر شد، مطالعه جدیدی را نیافتیم. این مرور، شواهد کافی را برای حمایت از تجویز توپیرامات در درمان افراد مبتلا به JME ارائه نمی‌کند. براساس داده‌های موجود و محدود فعلی، به نظر می‌رسد توپیرامات بهتر از والپروات تحمل می‌شود، اما از نظر اثربخشی آن در مقایسه با والپروات، مزیت بیشتری به دست نیامد. برای بررسی اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در افراد مبتلا به JME، انجام RCTهایی با طراحی خوب، دوسو-کور و با حجم نمونه بزرگ مورد نیاز است.
توپیرامات (topiramate) داروی ضد-صرع (antiepileptic drug; AED) وسیع‌الطیف جدیدتری است. برخی مطالعات، مزایای توپیرامات را در درمان صرع میوکلونیک نوجوانان (juvenile myoclonic epilepsy; JME) نشان داده‌اند. با این حال، در حال حاضر هیچ مرور سیستماتیکی برای تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در افراد مبتلا به JME وجود ندارد.
این یک به‌روزرسانی از مرور کاکرین است که نخستین‌بار در سال 2015 منتشر، و آخرین‌بار در سال 2019 به‌روز شد.
تعیین اثربخشی و تحمل‌پذیری توپیرامات در درمان بیماران مبتلا به JME.
برای آخرین به‌روزرسانی، پایگاه ثبت مطالعات کاکرین (CRS Web) را در 26 آگوست 2021، و MEDLINE (Ovid؛ 1946 تا 26 آگوست 2021) را جست‌وجو کردیم. CRS Web شامل کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده یا شبه-تصادفی‌سازی شده از PubMed؛ EMBASE؛ ClinicalTrials.gov؛ پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی (ICTRP) سازمان جهانی بهداشت؛ پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، و پایگاه‌های ثبت تخصصی گروه‌های مرور کاکرین شامل گروه صرع در کاکرین، بود.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده‌ای (randomised controlled trials; RCTs) را وارد کردیم که در آن‌ها توپیرامات در برابر دارونما (placebo) یا سایر درمان‌های AED برای افراد مبتلا به JME مقایسه شد، و پیامدها عبارت بودند از نسبتی از پاسخ‌دهندگان به درمان و نسبتی از شرکتکنندگان که دچار عوارض جانبی (adverse events; AEs) شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم عناوین و چکیده رکوردهای شناسایی شده را غربالگری کرده، مطالعات را برای ورود انتخاب کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و به صورت متقاطع، آن‌ها را از نظر دقت بررسی کرده و کیفیت روش‌شناسی مطالعه را ارزیابی کردند.
مرور حاضر شامل سه مطالعه با مجموع 83 شرکت‌کننده بود. از نظر اثربخشی درمان، نسبت بیشتری از شرکتکنندگان در گروه توپیرامات در مقایسه با شرکتکنندگان در گروه دارونما، با کاهش 50% یا بیشتر در وقوع تشنج‌های تونیک-کلونیک جنرالیزه اولیه (primarily generalized tonic-clonic seizures; PGTCS) روبه‌رو شدند (RR: 4.00؛ 95% CI؛ 1.08 تا 14.75؛ 1 مطالعه؛ 22 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). تفاوت معنی‌داری بین توپیرامات و والپروات (valproate) برای شرکت‌کنندگانی که به کاهش 50% یا بیشتر در تشنج‌های میوکلونیک دست یافتند (RR: 0.88؛ 95% CI؛ 0.67 تا 1.15؛ یک مطالعه، 23 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت بسیار پائین) یا در PGTCS (RR: 1.22؛ 95% CI؛ 0.68 تا 2.21؛ یک مطالعه، 16 شرکت‌کننده، شواهد با قطعیت بسیار پائین)، یا شرکت‌کنندگانی که دیگر تشنج نداشتند (RR: 1.13؛ 95% CI؛ 0.61 تا 2.11؛ یک مطالعه، 27 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین)، وجود نداشت. از نظر تحمل‌پذیری درمان، شدت AEهای مرتبط با توپیرامات از متوسط تا شدید رتبه‌بندی شدند، در حالی‌که 59% از موارد AEهای مرتبط با والپروات، در سطح شدید قرار گرفتند (2 مطالعه؛ 61 شرکت‌کننده؛ شواهد با قطعیت بسیار پائین). علاوه بر این، نمرات سمیّت (toxicity) سیستمیک در گروه والپروات نسبت به گروه توپیرامات بالاتر بود.
به‌طور کلی، هر سه مطالعه را در معرض خطر بالای سوگیری ریزش نمونه (attrition bias) و خطر نامشخص سوگیری گزارش‌دهی قضاوت کردیم. مطالعات در معرض خطر پائین تا نامشخص سوگیری برای حوزه‌های باقی‌مانده (سوگیری انتخاب، سوگیری عملکرد، سوگیری تشخیص و سایر سوگیری‌ها) بودند. بر اساس رویکرد درجهبندی توصیه، ارزیابی، توسعه و ارزشیابی (GRADE)، قطعیت کلی شواهد برای پیامدها در سطح پائینی قرار گرفت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.