ایست قلبی خارج از بیمارستان (out-of-hospital cardiac arrest; OHCA) علت اصلی مرگ‌ومیر در سراسر جهان است. ایست قلبی زمانی رخ می‌دهد که ریتم قلب به هم ریخته و قلب قادر به پمپاژ خون به دیگر اعضای بدن نیست. دوره‌های طولانی کاهش اکسیژن به مغز می‌تواند باعث ایجاد آسیب‌های دائمی شود. ایست قلبی می‌تواند ناشی از حمله قلبی (انفارکتوس میوکارد) باشد، اما متفاوت از آن است.

ریتم بی‌نظم که قلب در ایست قلبی وارد آن می‌شود، اغلب به درمان شوک الکتریکی (دفیبریلاسیون) پاسخ می‌دهد. فشردگی قفسه سینه نیز بسیار مهم است، زیرا با پمپاژ خون غنی از اکسیژن در بدن، تا حدودی به سمت تکرار عملکرد قلب می‌رود و با تامین اکسیژن و مواد مغذی، اندام‌ها را نجات می‌دهد. برخی از محققان پیشنهاد کرده‌اند که بهتر است ارائه‌دهندگان مراقبت‌های سلامت پیش از شوک الکتریکی برای راه‌اندازی مجدد قلب، یک دوره فشرده‌سازی قفسه سینه را به جای شوک الکتریکی فوری هنگام رسیدن به صحنه انجام دهند. ایده این است که فشردگی قفسه سینه احتمال موفقیت‌آمیز بودن شوک الکتریکی را افزایش می‌دهد، زیرا فشردن قفسه سینه برای نجات شرایط درون بدن شروع می‌شود، و محیط مساعدتری را برای ایجاد ریتم طبیعی قلب پس از دفیبریلاسیون ایجاد می‌کند. ما تصمیم گرفتیم با انجام یک مرور سیستماتیک کاکرین برای ارزیابی اینکه شواهدی از کارآزمایی‌ها این فرضیه را پشتیبانی می‌کند یا خیر، این سوال را بررسی کنیم. تا ماه می 2013 بانک‌های اطلاعاتی موجود را جست‌وجو کردیم تا کارآزمایی‌های مناسب را برای مرور بیابیم، و چهار کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با مجموع 3090 بیمار وارد کردیم.

پس از مرور مطالعات و داده‌های موجود آنها، نمی‌توانیم مطمئن باشیم که یک رویکرد بر دیگری برتری دارد یا خیر، و نمی‌توانیم مشخص کنیم که این دو درمان تاثیرات مشابهی را بر پیامدها بر جای می‌گذارند یا خیر. عوارض جانبی با هیچ یک از درمان‌ها همراه نبود. در حال حاضر، شواهد قطعی به ما اجازه نمی‌دهد که نتیجه بگیریم فشرده‌سازی قفسه سینه باید درمان اولیه برای بیماران مبتلا به OHCA باشد یا درمان فوری شوک الکتریکی. با این حال، معتقدیم که در حال حاضر میزان و کیفیت پژوهش در این زمینه برای نتیجه‌گیری‌های قوی کافی نیست. برای درک بیشتر ما از اثربخشی این دو استراتژی مختلف، انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده دقیق‌تری مورد نیاز است.