چرا مصرف استروئیدهای آنابولیک (anabolic steroids) می‌توانند پس از شکستگی مفصل ران مفید باشند؟
شکستگی مفصل ران عمدتا در افراد مسن رخ می‌دهد که بسیاری از آنها ضعیف هستند. پس از جراحی برای شکستگی مفصل ران، اکثر بیماران دچار کاهش توده عضلانی و قدرت بدنی می‌شوند. اکثر بیماران، علیرغم بازتوانی، دچار کاهش تحرک و عملکرد در طولانی‌مدت می‌شوند. استروئیدهای آنابولیک (anabolic steroids)، مشتقات مصنوعی هورمون مردانه تستوسترون (testosterone)، در ترکیب با ورزش برای بهبود توده عضلانی و قدرت در ورزشکاران استفاده شده‌اند. این مرور شواهدی را برای استفاده از استروئیدهای آنابولیک با هدف بهبود پیامدها پس از شکستگی مفصل ران در افراد مسن در نظر می‌گیرد.
شرح مطالعات گنجانده شده در مرور
متون علمی پزشکی را تا سپتامبر 2013 جست‌وجو کرده و سه مطالعه مرتبط را یافتیم با مجموع 154 زن بالای 65 سال که جراحی مفصل ران انجام دادند. دو مطالعه در سوئد و یک مطالعه در کانادا انجام شدند. این مطالعات دو مقایسه را تست کردند. یک مطالعه دارای سه گروه بود و داده‌هایی را برای هر دو مقایسه ارائه کرد.
کیفیت شواهد
فقط سه مطالعه در دسترس بوده و هر سه مطالعه کوچک و دارای خطر بالای سوگیری (bias) بودند. بنابراین، کیفیت شواهد را بسیار پائین ارزیابی کردیم، یعنی از اینکه شواهد تا چه حد قابل اعتماد هستند، نامطمئن هستیم.
خلاصه شواهد
دو مطالعه بسیار متفاوت به مقایسه استروئید آنابولیک در برابر عامل کنترل (عدم استفاده از استروئید آنابولیک یا دارونما (placebo)) پرداختند. یک مطالعه که در بخش بیمارستان انجام شد، تزریق هفتگی استروئید آنابولیک را در برابر تزریق دارونما در 29 «زن مسن ضعیف» مقایسه کرد. این مطالعه هیچ شواهدی را مبنی بر عملکرد بهتر استروئید آنابولیک پیدا نکرد، این معیار بر اساس تعداد افراد انتقال یافته به سطوح بالاتر مراقبتی یا افراد فوت شده، یا زمان لازم تا به راه افتادن اندازه‌گیری شد. مطالعه دوم تزریق استروئید را هر سه هفته یکبار به مدت شش ماه به همراه مکمل پروتئین روزانه، در برابر مکمل پروتئین روزانه به تنهایی در 40 «زن مسن لاغر» مقایسه کرد. این مطالعه شواهدی را ارائه کرد که نشان می‌دهد استروئیدهای آنابولیک ممکن است موجب عملکرد بهتری شوند، اما شاید هیچ تفاوتی را ایجاد نکنند یا منجر به عملکرد بدتری شوند. هیچ یک از مطالعات تفاوتی را در میزان بروز عوارض جانبی در افراد در دو گروه نیافتند.
دو مطالعه استروئیدهای آنابولیک را به همراه یک مداخله غذایی دیگر («استروئید پلاس») در برابر عامل کنترل (بدون «استروئید پلاس») مقایسه کردند. یک مطالعه تزریق استروئید آنابولیک را هر سه هفته یکبار به مدت 12 ماه همراه با مصرف مکمل روزانه ویتامین D و کلسیم در برابر کلسیم به تنهایی در 63 زن که به‌طور مستقل در خانه زندگی می‌کردند، مقایسه کرد. مطالعه دیگر تزریق استروئید آنابولیک را هر سه هفته یکبار به مدت شش ماه و مکمل پروتئین روزانه را در برابر عامل کنترل در 40 «زن مسن لاغر» مقایسه کرد. هر دو مطالعه شواهدی را مبنی بر عملکرد بهتر در گروه استروئید پلاس یافتند. داده‌های تجمعی مورتالیتی از دو مطالعه، شواهدی را مبنی بر وجود تفاوت میان دو گروه در یک سال نشان نداد. به‌طور مشابه، هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان-گروهی از نظر عوارض جانبی در افراد وجود نداشت. سه شرکت‌کننده در گروه استروئید در یک مطالعه، بروز عوارض جانبی را مانند گرفتگی صدا (hoarseness) و افزایش موهای صورت گزارش کردند. مطالعه دیگر کیفیت بهتر زندگی را در گروه استروئید پلاس گزارش کرد. هیچ یک از مطالعات در مورد قابلیت پذیرش مداخله توسط بیمار گزارشی را ارائه نکردند.
نتیجه‌گیری‌‌ها
سطح کیفیت شواهد بسیار پائین بود، به این معنی که درباره جهت و اندازه تاثیر مداخله بسیار نامطمئن هستیم. بنابراین نمی‌توانیم بگوییم که استروئیدهای آنابولیک، به صورت جداگانه یا در ترکیب با مکمل‌های غذایی، ریکاوری پس از جراحی شکستگی مفصل ران را در افراد مسن بهبود می‌بخشد. با توجه به اینکه نتایج موجود به پتانسیل پیامدهای امیدوارکننده‌تر با مداخله ترکیبی استروئید آنابولیک و مکمل غذایی اشاره می‌کنند، پیشنهاد می‌کنیم که پژوهش‌های آتی باید بر ارزیابی این ترکیب تمرکز کنند.
شواهد موجود برای نتیجه‌گیری در مورد تاثیرات استروئیدهای آنابولیک، عمدتا از نظر پیامد عملکردی و عوارض جانبی، به صورت جداگانه یا در ترکیب با مکمل‌های غذایی، پس از درمان جراحی شکستگی مفصل ران در افراد مسن، کافی نیست. با توجه به اینکه داده‌های موجود به پتانسیل پیامدهای امیدوارکننده‌تر با مداخله ترکیبی استروئید آنابولیک و مکمل غذایی اشاره می‌کنند، پیشنهاد می‌کنیم که پژوهش‌های آتی بر ارزیابی این ترکیب تمرکز کنند.
شکستگی مفصل ران عمدتا در افراد مسن رخ می‌دهد، که بسیاری از آنها ضعیف بوده و دچار سوء‌تغذیه هستند. پس از جراحی شکستگی مفصل ران و بازتوانی، اکثر بیماران دچار کاهش تحرک و عملکرد می‌شوند. استروئیدهای آنابولیک (anabolic steroids)، مشتقات مصنوعی هورمون مردانه تستوسترون (testosterone)، در ترکیب با ورزش برای بهبود توده عضلانی و قدرت در ورزشکاران استفاده شده‌اند. آنها ممکن است تاثیرات مشابهی در افراد مسن داشته باشند که در حال بهبودی از شکستگی مفصل ران هستند.
بررسی تاثیرات (عمدتا از نظر پیامد عملکردی و عوارض جانبی) استروئیدهای آنابولیک پس از درمان جراحی شکستگی مفصل ران در افراد مسن.
به جست‌وجو در پایگاه ثبت تخصصی گروه ترومای استخوان، مفصل و عضله در کاکرین (10 سپتامبر 2013)، پایگاه مرکزی ثبت کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL) ( کتابخانه کاکرین )، شماره 8، سال 2013)؛ MEDLINE (1946 تا هفته 4 آگوست 2013)؛ EMBASE (1974 تا هفته 36 سال 2013)، پایگاه‌های ثبت کارآزمایی، خلاصه مقالات کنفرانس‌ها و فهرست منابع مقالات مرتبط پرداختیم. جست‌وجو در سپتامبر 2013 انجام شد.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده با موضوع مصرف استروئیدهای آنابولیک که پس از جراحی شکستگی مفصل ران، در محیط‌های بستری یا سرپایی، برای بهبود عملکرد فیزیکی در بیماران مسن‌تر با شکستگی مفصل ران داده شدند.
دو نویسنده مرور به‌طور مستقل از هم کارآزمایی‌ها را (بر اساس معیارهای ورود از پیش تعریف شده) انتخاب کرده، داده‌ها را استخراج کرده، و خطر سوگیری (bias) هر مطالعه را ارزیابی کردند. نویسنده سوم مرور هرگونه اختلاف‌نظری را حل‌وفصل کرد. فقط تجمیع داده‌های بسیار محدودی امکان‌پذیر بود. پیامدهای اولیه شامل عملکرد (برای مثال، استقلال در تحرک و فعالیت‌های روزانه) و عوارض جانبی، از جمله مورتالیتی بودند.
تعداد 1290 رکورد را غربالگری کرده و فقط سه کارآزمایی را با 154 شرکت‌کننده زن یافتیم که همگی بالای 65 سال سن داشتند و جراحی شکستگی مفصل ران را انجام دادند. همه مطالعات دارای نواقص روش‌شناسی (methodology) بودند که آنها را در معرض خطر بالا یا نامشخص سوگیری (bias) قرار داد. به دلیل خطر بالای سوگیری (bias)، نتایج غیر دقیق (imprecise) و احتمال سوگیری انتشار (publication bias)، کیفیت شواهد را برای همه پیامدهای اولیه در سطح بسیار پائین ارزیابی کردیم.
این کارآزمایی‌ها دو مقایسه را تست کردند. یک کارآزمایی دارای سه گروه بود و داده‌هایی را برای هر دو مقایسه ارائه کرد. هیچ یک از کارآزمایی‌ها در مورد قابلیت پذیرش مداخله توسط بیمار گزارشی را ارائه ندادند.
دو کارآزمایی بسیار متفاوت به مقایسه استروئید آنابولیک در برابر عامل کنترل (عدم استفاده از استروئید آنابولیک یا دارونما (placebo)) پرداختند. در یک کارآزمایی، تزریق استروئید آنابولیک (هر هفته تا زمان ترخیص از بیمارستان یا چهار هفته داده شد، هر کدام که اول رخ داد) در برابر تزریق دارونما در 29 «زن مسن ضعیف» مقایسه شد. این کارآزمایی، شواهدی را با کیفیت بسیار پائین مبنی بر وجود تفاوتی اندک میان دو گروه از نظر تعداد افراد انتقال داده شده به مراکزی با سطوح بالاتر مراقبتی یا تعداد افراد فوت شده (یک نفر در گروه کنترل فوت کرد) (8/15 در برابر 10/14؛ خطر نسبی (RR): 0.75؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.42 تا 1.33؛ P = 0.32)، زمان لازم تا به راه افتادن بدون کمک یا عوارض جانبی فردی در افراد پیدا کرد. کارآزمایی دوم تزریق استروئید آنابولیک (هر سه هفته یکبار به مدت شش ماه) و مکمل پروتئین روزانه را در برابر مکمل پروتئین روزانه به تنهایی در 40 «زن مسن لاغر» که به مدت یک سال پس از جراحی تحت نظر قرار گرفتند، مقایسه کرد. این کارآزمایی شواهدی را با کیفیت بسیار پائین ارائه داد مبنی بر اینکه استروئید آنابولیک ممکن است منجر به وابستگی کمتری شود، که به صورت وابستگی حداقل در دو عملکرد یا فوت شدن (یک نفر در گروه کنترل فوت کرد) در شش و 12 ماه ارزیابی شد، اما نتیجه با عدم تفاوت یا افزایش وابستگی (وابستگی در حداقل دو سطح عملکردی یا فوت شدن در 12 ماه: 1/17 در برابر 5/19؛ RR: 0.22؛ 95% CI؛ 0.03 تا 1.73؛ P = 0.15) نیز سازگار بود. کارآزمایی مذکور هیچ شواهدی را مبنی بر وجود تفاوت میان-گروهی از نظر عوارض جانبی در افراد پیدا نکرد.
دو کارآزمایی استروئیدهای آنابولیک را با یک مداخله غذایی دیگر («استروئید پلاس») در برابر عامل کنترل (بدون «استروئید پلاس») مقایسه کردند. یک کارآزمایی تزریق استروئید آنابولیک را هر سه هفته یکبار به مدت 12 ماه همراه با مصرف مکمل روزانه ویتامین D و کلسیم در برابر کلسیم به تنهایی در 63 زن که به‌طور مستقل در خانه زندگی می‌کردند، مقایسه کرد. کارآزمایی دیگر تزریق استروئید آنابولیک را هر سه هفته یکبار به مدت شش ماه و مصرف مکمل پروتئین روزانه را در برابر عامل کنترل در 40 «زن مسن لاغر» مقایسه کرد. هر دو کارآزمایی شواهدی را مبنی بر عملکرد بهتر در گروه استروئید پلاس یافتند. یک کارآزمایی، استقلال بیشتر، نمرات بالاتر هریس مفصل ران (Harris hip score) و سرعت بالاتر راه رفتن را در گروه استروئید پلاس در 12 ماه گزارش کرد. کارآزمایی دوم نشان داد که شرکت‌کنندگان کمتری در گروه استروئید آنابولیک یا به حداقل دو عملکرد، از جمله حمام کردن، وابسته بودند، یا در شش و 12 ماه جان خود را از دست دادند (یک نفر در گروه کنترل فوت کرد) (1/17 در برابر 7/18؛ RR: 0.15؛ 95% CI؛ 0.02 تا 1.10؛ P = 0.06). داده‌های تجمعی مورتالیتی (2/51 در برابر 3/51) از دو کارآزمایی، شواهدی را مبنی بر تفاوت میان دو گروه در یک سال نشان نداد. به‌طور مشابه، هیچ شواهدی مبنی بر وجود تفاوت میان-گروهی از نظر عوارض جانبی در افراد وجود نداشت. سه شرکت‌کننده در گروه استروئید در یک کارآزمایی بروز عوارض جانبی را مانند گرفتگی صدا (hoarseness) و افزایش موهای صورت، گزارش کردند. کارآزمایی دیگر کیفیت بهتر زندگی را در گروه استروئید پلاس گزارش کرد.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.