وریدهای عنکبوتی یا نخی‌شکل (تلانژکتازی‌ها) وریدهای سطحی کوچکی هستند که گشاد شده، و اغلب روی پاها قابل مشاهده می‌شوند. آنها گاهی‌اوقات، اما نه همیشه، با بیماری مزمن وریدی مرتبط هستند که وریدهای عمقی‌تر را تحت تاثیر قرار می‌دهد. عوامل خطرساز برای ایجاد وریدهای عنکبوتی شامل سابقه خانوادگی، بارداری، مصرف هورمون‌های زنانه، مصرف استروئید موضعی، ضربه موضعی، و نشستن یا ایستادن طولانی‌مدت هستند. برخی افراد دچار درد، گرفتگی عضلات، سوزش، احساس ضربان، خارش یا خستگی پا می‌شوند و به ویژه زنان، ممکن است نگران ظاهر خود از لحاظ زیبایی باشند. افراد به‌طور فزاینده‌ای به دنبال درمان هستند.

قرن‌هاست که اسکلروتراپی برای درمان وریدهای عنکبوتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. این تکنیک شامل تزریق یک ماده شیمیایی به درون وریدها است. استفاده از این تکنیک گاهی با فشرده‌سازی با بانداژ یا جوراب دنبال می‌شود.

مایع یا فوم عامل اسکلروزان، به داخل ورید تزریق می‌شود تا آسیب موضعی را به جدار داخلی (اندوتلیوم) ورید محدود کند. این وضعیت منجر به التهاب، لخته شدن خون، کلاپس و ضخیم‌شدگی یا زخم شدن عروق می‌شود. در نهایت، جریان خون متوقف شده و ورید ظاهر قرمز یا بنفش خود را از دست می‌دهد. در حال حاضر هیچ توافقی وجود ندارد که کدام داروی اسکلروزان با کمترین عوارض جانبی و کمترین ناراحتی برای بیماران، بیشترین اثربخشی را نشان می‎‌دهد.

ما 10 کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل شده را با 484 نفر وارد مرور کردیم. تزریق سدیم تترادسیل سولفات (sodium tetradecyl sulfate; STS)، پولیدوکانول (polidocanol; POL) و هپارسال (heparsal) (ترکیب نمک 20% و هپارین 100 واحد/میلی‌لیتر) نسبت به تزریق نرمال سالین، وریدها را به طور موثرتری پاک کردند. هیچ شواهدی وجود نداشت مبنی بر این که یک دارو بهتر از سایر داروهای اسکلروزان است، رضایت بیماران از یک دارو نسبت به داروی دیگری بیشتر است، و این که کدام دوز از یک دارو بهترین اثربخشی را نشان می‌دهد. شواهدی به دست آمد که POL نسبت به هپارسال و STS کمتر دردناک بوده و STS دردناک‌تر از هپارسال بود. به نظر می‌رسد که برخی از داروها در دوزهای بالاتر به میزان بیشتری موجب درد و عوارض جانبی مانند تغییر رنگ قهوه‌ای ملایم، گرمی یا قرمزی در کنار وریدی که تزریق صورت گرفته، یا خارش می‌شوند؛ با این حال، شواهد کافی برای تعیین غلظت بهینه مصرفی نداریم. کارآزمایی‌ها به روش‌های بسیار متفاوتی طراحی شده و از داروهای مختلفی استفاده کردند، به این معنی که قادر به ترکیب مطالعات برای کمک به نتیجه‌گیری قطعی نبودیم. با این حال، میزان شواهد موجود در این زمینه محدود بوده و کیفیت کلی روش‌شناسی پژوهش و کیفیت گزارش‌دهی ضعیف بودند.