این مرور، بررسی یک روش شایع را برای ارزیابی آسیب‌های نخاعی، زمانی که بیماران با کمردرد جدید به پزشک خانواده، کلینیک کمردرد یا اورژانس مراجعه می‌کنند، شرح می‌دهد.  پزشکان معمولا چند سوال می‌پرسند و کمر را معاینه می‌کنند تا احتمال تومور نخاعی را بررسی کنند.  دلیل این بررسی برای تومورها آن است که درمان کمردرد معمولی شایع و ناشی از تومورها، متفاوت از یکدیگر است.  تومورها معمولا با استفاده از اشعه ایکس (x-ray)، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (magnetic resonance imaging; MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (computed tomography; CT) تشخیص داده شده و سپس تحت درمان جراحی و/یا شیمی‌درمانی قرار می‌گیرند. کمردرد رایج با ورزش، دست‌کاری در ستون فقرات (spinal manipulation)، و مصرف داروهای مسکّن درمان می‌شود؛ اسکن‌های اشعه ایکس، CT وMRI برای تشخیص مفید نیستند.  تومورها نادر بوده و عامل ایجاد کمردرد را در حدود 1% از موارد مراجعه جدید بیماران با کمردرد به پزشکان خانواده تشکیل می‌دهند.  فقط حدود 10% از این سرطان‌ها موارد جدید هستند؛ 90% آن‌ها عود سرطان‌هایی از دیگر نقاط بدن (متاستاز) هستند.

شش مطالعه طب خانواده که شامل بیش از 6,600 بیمار مبتلا به کمردرد بودند، 21 تومور (0.3%) را شناسایی کرد.  یک مطالعه روی کمردرد تشخیص داده‌شده در بخش اورژانس و یک مطالعه دیگر روی کمردرد در کلینیک ستون فقرات انجام شدند، و به‌ترتیب شامل 482 و 257 بیمار بودند.  مطالعات مربوط به طب خانواده، 15 پرسش و تست معاینه فیزیکی مختلف را که برای غربالگری تومورهای نخاعی مورد استفاده قرار گرفته‌اند، توصیف کردند.  اغلب موارد این 15 سوال، دقیق نبودند.  سابقه قبلی سرطان، یک شاخص بسیار مفید است.  دیگر عواملی که ممکن است نشان‌دهنده سرطان باشند، عبارتند از سن بالای 50 سال، عدم سابقه قبلی کمردرد، و عدم بهبودی پس‌از یک ماه.  این موارد احتمالا زمانی که با هم یا با شاخص‌های دیگری مانند سابقه سرطان ترکیب شوند، مفیدتر هستند.  این سه پرسش به‌تنهایی، منجر به انجام بیش‌از‌حد بررسی‌های تشخیصی در بیماران فاقد سرطان خواهد شد.

بدترین تاثیرات غربالگری علامت خطر با کیفیت پائین، درمان بیش‌ازحد و درمان کمترازحد نیاز است.  اگر تست‌ها دقیق نباشند، بیماران بدون تومور ممکن است تحت عکس‌برداری با اشعه ایکس، MRI، اسکن استخوان یا CT اسکن قرار بگیرند که در واقع نیازی به آن‌ها ندارند – مواجهه غیرضروری با اشعه ایکس، نگرانی زیاد برای بیمار و هزینه اضافی.  از سوی دیگر (که بسیار کمتر شایع است)، این امر امکان‌پذیر است که تومور واقعی از دست برود و باعث شود که بیمار زمان بیشتری را بدون دریافت بهترین درمان سپری کند.

اکثر مطالعات کیفیت پائین یا متوسطی داشتند و از MRI، دقیق‌ترین تست تصویربرداری، برای تایید وجود یا عدم وجود تومور استفاده نکردند، بنابراین انجام پژوهش‌های بیشتری برای شناسایی بهترین ترکیب سوالات و روش‌های معاینه مورد نیاز است.