درد حاد پس از بروز آسیب، اغلب خیلی سریع احساس می‌شود. بسیاری از افرادی که جراحی می‌شوند پس از آن دردی در سطح متوسط یا شدید دارند. داروهای مسکّن (آنالژزیک‌ها) در افرادی که درد دارند، اغلب پس از کشیدن دندان عقل، آزمایش شده‌اند. در تمام این مطالعات، به منظور اندازه‌گیری حساسیت به خاصیت تسکین‌دهندگی درد این داروها، شرکت‌کنندگان باید حداقل درد متوسطی داشته باشند. درد معمولا با داروهای مسکّن خوراکی درمان می‌شود. نتایج را می‌توان به انواع دیگر درد حاد هم تعمیم داد.
در ماه می سال 2015، جست‌وجوهایی را برای به‌روزرسانی یک بررسی اجمالی که برای نخستین بار در سال 2011 منتشر شده بود، انجام دادیم. کتابخانه کاکرین هم اکنون 39 مرور در مورد داروهای آنالژزیک (ضد درد) خوراكی، با 41 داروی مختلف در دوزهای متفاوت، دارد. این مرورها شامل حدود 50,000 شرکت‌کننده در تقریبا 450 مطالعه بودند. در این بررسی اجمالی سعی شده تا تمامی اطلاعات با کیفیت بالا در مورد چگونگی عملکرد داروها گردآوری شود؛ عوارض جانبی در یک بررسی اجمالی دیگر گزارش شدند.
در مورد برخی از داروها هیچ کارآزمایی منتشرشده‌ای وجود نداشت. برای سایر داروها اطلاعات کافی موجود نبود. در مورد برخی از داروها، اطلاعات کافی به دست آمد، اما نتایج می‌توانند بر اساس فقط چند مطالعه منتشرنشده که هیچ تاثیری از داروها در آنها مشاهده نشده بود، برعکس شوند. هیچ‌کدام از این نتایج قابل اعتماد نیستند. 53 جفت دارو و دوز با شواهد معتبر باقی مانده است.
دامنه نتایج مربوط به دوز واحد آنالژزیک‌ها در شرکت‌کنندگان مبتلا به درد حاد متوسط یا شدید برای دستیابی به تسکین خوب درد، از 7 نفر در هر 10 نفر (70%) با استفاده از بهترین دارو، تا 3 نفر در هر 10 نفر (30%) با استفاده از بدترین دارو بود. هیچ دارویی در تمام شرکت‌کنندگان سطح بالایی را از تسکین درد ایجاد نکرد.
مدت زمانی که در آن درد تسکین یافته بود نیز از حدود دو ساعت تا حدود 20 ساعت، متغیر بود. نتایج خوبی برای داروهایی به دست آمد که در یک دوز ثابت در یک قرص واحد ترکیب شده، یا داروهایی که برای جذب سریع از معده ساخته شده بودند.
داروهای آنالژزیک که به‌طور معمول در دوزهای توصیه شده یا مجاز استفاده می‌شوند، در بسیاری از افراد مبتلا به درد حاد، اما نه در همه آنها، باعث تسکین خوبی در درد شده‌اند. دلایل این امر متفاوت است، اما اگر مصرف این داروها برای افراد مبتلا به درد موثر نباشد، نباید متعجب شد. داروهای آنالژزیک یا روش‌های جایگزین باید یافت شوند که به خوبی کار کنند.
شواهد معتبر بسیاری در مورد اثربخشی دوز منفرد آنالژزیک‌های خوراکی وجود دارد. فرمولاسیون‌های سریع‌الاثر و ترکیبات آنالژزیک‌ها با دوز ثابت در دوزهای نسبتا پائین می‌توانند منجر به تاثیر ضد-دردی خوب و اغلب طولانی‌مدت شوند. همچنین اطلاعات مهمی در مورد داروهایی که هیچ گونه داده‌ای در مورد آنها وجود ندارد، یا درباره آنها داده‌های کافی در دسترس نیست، یا نتایج آنها به دلیل حساس بودن به سوگیری انتشار غیرقابل اعتماد هستند، وجود دارد. این امر باید انتخاب‌ها را توسط متخصصین و مصرف‌کنندگان مشخص نماید.
این یک نسخه به‌روز‌شده از یک بررسی اجمالی اصلی کاکرین است که در شماره 9، سال 2011 منتشر شده است. این بررسی اجمالی، هم اثربخشی و هم حوادث جانبی را مد نظر قرار داد، اما در حال حاضر حوادث جانبی در یک بررسی اجمالی جداگانه بررسی می‌شوند.
سی‌ونه مرور کاکرین از کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده، اثربخشی آنالژزیک مداخلات دارویی مجزا را در مدیریت درد حاد پس از جراحی بررسی کردند. این بررسی اجمالی نتایج آن مرورهای مجزا را گرد هم آورده و قابلیت اطمینان داده‌های موجود را ارزیابی می‌کند.
خلاصه کردن اثربخشی مداخلات دارویی برای درد حاد در بزرگسالان با حداقل درد متوسط به دنبال انجام عمل جراحی که برای آنها یک دوز واحد از داروهای آنالژزیک خوراکی تجویز شد.
ما مرورهای سیستماتیک موجود را در بانک اطلاعاتی مرورهای سیستماتیک کاکرین در کتابخانه کاکرین از طریق یک استراتژی جست‌وجوی ساده شناسایی کردیم. همه مرورها توسط یک گروه مرور واحد تحت نظارت قرار گرفتند، دارای یک عنوان استاندارد بودند، و پیامد اولیه آنها تعداد شرکت‌کنندگان با حداقل 50% تسکین درد در چهار تا شش ساعت در مقایسه با دارونما (placebo) بود. برای مرورهای مجزا، تعداد افراد مورد نیاز برای درمان (NNT) برای حصول یک پیامد مطلوب اضافی را برای این پیامد با هر ترکیبی از دارو/دوز، و همچنین درصد شرکت‌کنندگانی که به حداقل 50% از حداکثر تسکین درد دست یافته بودند، متوسط میانگین یا میانه مدت زمان نیاز مجدد به دریافت دارو، و درصد شرکت‌کنندگانی که در شش، هشت، 12 یا 24 ساعت مجددا به تجویز دارو نیاز پیدا کردند، استخراج کردیم. در جایی که اطلاعات کافی برای جفت‌های دارو و دوز وجود داشت (حداقل 200 شرکت‌کننده، در حداقل دو مطالعه)، افزودن چهار مقایسه را با اندازه معمولی (در کل 400 شرکت‌کننده) با تاثیر صفر تعریف کردیم، زیرا نتیجه را به‌طور بالقوه منوط به سوگیری انتشار کرد و بنابراین غیرقابل اعتماد بود.
این بررسی اجمالی شامل 39 مرور جداگانه کاکرین با 41 مورد تجزیه‌و تحلیل از دوز منفرد آنالژزیک‌های خوراکی تست شده برای مدل‌های درد حاد پس از جراحی، با نتایج حاصل از حدود 50,000 شرکت‌کننده در تقریبا 460 مطالعه مجزا، بود. این مرورهای مجزا فقط شامل کارآزمایی‌های با کیفیت بالا با طراحی استاندارد، روش‌ها و گزارش‌دهی پیامد اثربخشی بودند. هیچ مقایسه آماری انجام نشده بود.
نتایج قابل اعتمادی (اطلاعاتی با کیفیت بالا) برای 53 جفت دارو و دوز در شرایط دردناک پس از جراحی به دست آمد؛ این نتایج مربوط به ترکیبات مختلف با دوز ثابت، و فرمولاسیون‌های سریع‌الاثر برخی از آنالژزیک‌ها است. NNTها از حدود 1.5 تا 20 برای حداقل 50% از حداکثر تسکین درد در بیش از 4 تا 6 ساعت در مقایسه با دارونما متغیر بودند. نسبت شرکت‌کنندگانی که به این سطح از مزیت دارو رسیدند، از حدود 30% تا بیش از 70% متغیر بود و زمان نیاز به تجویز مجدد دارو از دو ساعت (دارونما) تا بیش از 20 ساعت تفاوت داشت. NNTهای خوب (پائین) با ایبوپروفن به میزان 200 میلی‌گرم به همراه پاراستامول (paracetamol) (استامینوفن) به میزان 500 میلی‌گرم (NNT در مقایسه با دارونما 1.6؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 1.5 تا 1.8)، ایبوپروفن سریع‌الاثر به میزان 200 میلی‌گرم (2.1؛ 1.9 تا 2.3)؛ ایبوپروفن به میزان 200 میلی‌گرم به همراه کافئین به میزان 100 میلی‌گرم (2.1؛ 1.9 تا 3.1)، دیکلوفناک پتاسیم (diclofenac potassium) به میزان 50 میلی‌گرم (2.1؛ 1.9 تا 2.5) و اتوریکوکسیب (etoricoxib) به میزان 120 میلی‌گرم (1.8؛ 1.7 تا 2.0) به دست آمد. برای مقایسه، ایبوپروفن اسید 400 میلی‌گرمی دارای NNT برابر با 2.5 (2.4 تا 2.6) بود. همه شرکت‌کنندگان تسکین خوبی در درد خود نداشتند، و برای بسیاری از جفت‌های دارو و دوز، 50% از بیماران یا بیشتر، به حداقل 50% از حداکثر تسکین درد در بیش از چهار تا شش ساعت دست نیافتند.
مدت زمان طولانی تاثیر دارو (هشت ساعت یا بیشتر) با اتوریکوکسیب به میزان 120 میلی‌گرم، دیفلونیزال (diflunisal) به میزان 500 میلی‌گرم، پاراستامول به میزان 650 میلی‌گرم به همراه اکسی‌کدون (oxycodone) به میزان 10 میلی‌گرم، ناپروکسن (naproxen) به میزان 500/550 میلی‌گرم، سلکوکسیب (celecoxib) به میزان 400 میلی‌گرم، و ایبوپروفن به میزان 400 میلی‌گرم به همراه پاراستامول به میزان 1000 میلی‌گرم مشاهده شد.
هیچ شواهدی در مورد تاثیر آنالژزیک برای آسکلوفناک (aceclofenac) به میزان 150 میلی‌گرم، آسپرین (aspirin) به میزان 500 میلی‌گرم، و اکسی‌کدون به میزان 5 میلی‌گرم وجود نداشت (شواهد با کیفیت پایین). هیچ داده کارآزمایی در مرورهای مربوط به اسمتاسین (acemetacin)، ملوکسیکام (meloxicam)، نابومتون (nabumetone)، نفوپام (nefopam)، سولینداک (sulindac)، تنوکسیکام (tenoxicam)، و تیاپروفنیک اسید (tiaprofenic acid) در دسترس نبود. داده‌های کافی برای 9 نوع دارو و دوز در دسترس نبود، و برای 13 نوع دارو و دوز، داده‌هایی وجود داشت که به‌طور بالقوه مستعد سوگیری انتشار بودند (شواهد با کیفیت بسیار پائین).
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.