تشنج یکی از نشانه‌های شایع تومورهای مغزی اولیه و ثانویه بوده و می‌تواند عوارض قابل‌توجهی ایجاد کند. درمان اصلی تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی، درمان دارویی با داروهای ضد صرع است. این مرور شواهد را برای طیفی از داروهای ضد صرع رایج در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی ارزیابی می‌کند.
برای حمایت از انتخاب هر داروی ضد صرع خاص در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی، فقدان شواهدی با کیفیت خوب وجود دارد. جست‌وجوهای ما یک کارآزمایی تصادفی‌سازی شده کوچک را یافت که به‌طور مستقیم دو داروی ضد صرع مختلف (فنی‌توئین و لوتیراستام) را در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی مقایسه کرد. تفاوت معنی‌داری بین اثربخشی این دو دارو مشاهده نشد. این مطالعه کوچک به عنوان یک مطالعه امکان‌سنجی برای یک کارآزمایی بزرگتر در نظر گرفته شده بود که صورت نگرفت. هم‌چنین یک مطالعه در حال انجام را از مقایسه لوتیراستام در مقابل پره‌گابالین برای درمان تشنج در بزرگسالان تحت شیمی‌درمانی، رادیوتراپی، یا هر دو برای تومورهای اولیه مغزی شناسایی کردیم، اگرچه در زمان تهیه این مرور هیچ داده‌ای از این مطالعه در دسترس نبود. تعدادی مطالعه کوچک دیگر را شناسایی کردیم، اما از مرور حذف شدند، زیرا کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده نبودند. برای مطالعه اثربخشی داروهای ضد صرع مختلف در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی، نیاز آشکار به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بزرگتر وجود دارد.
فقدان شواهد قوی، تصادفی‌سازی شده و کنترل شده برای حمایت از انتخاب داروی ضد صرع در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی خودنمایی می‌کند. در حالی که برخی از نویسندگان از استفاده از داروهای ضد صرع غیر القا کننده آنزیم حمایت می‌کنند، شواهد قابل اعتماد و مقایسه‌ای برای ارائه توجیه بالینی برای این امر محدود است. نیاز مبرمی به انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده بزرگ بیشتری وجود دارد.
تشنج یکی از نشانه‌های شایع تومورهای مغزی است. درمان اصلی تشنج، درمان دارویی با داروهای ضد صرع است.
ارزیابی اثربخشی و تحمل‌پذیری نسبی داروهای ضد صرع که معمولا برای درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی استفاده می‌شوند.
ما CENTRAL (کتابخانه کاکرین، شماره 2 از 4، 2011)، MEDLINE (1948 تا هفته 3 می 2011)، و EMBASE (1980 تا 31 می 2011) را جست‌وجو کردیم. علاوه بر این، مقالات منتشر شده را از سال 2000 در مجلات زیر که توسط نویسندگان انتخاب شدند، جست‌وجو کردیم: Epilepsia؛ The Lancet Neurology و Neuro-Oncology.
کارآزمایی‌های بالینی کنترل شده با تخصیص تصادفی برای استفاده از داروهای ضد صرع در درمان تشنج در بزرگسالان مبتلا به تومورهای مغزی.
دو نویسنده مرور نتایج جست‌وجو را غربالگری کرده و چکیده مقالات بالقوه مرتبط را پیش از بازیابی متن کامل مقالات واجد شرایط، مرور کردند.
فقط یک کارآزمایی معیارهای ورود را داشت که یک کارآزمایی کوچک، برچسب باز، کورسازی نشده و تصادفی‌سازی شده برای بررسی بی‌خطری (safety) و قابلیت تغییر درمان از فنی‌توئین به تک درمانی لوتیراستام یا ادامه فنی‌توئین برای کنترل تشنج مرتبط با گلیوما به دنبال کرانیوتومی بود (Lim 2009 [Lim 2009]). به نظر می‌رسد لوتیراستام (یک داروی ضد صرع غیر القا کننده آنزیم) حداقل به اندازه فنی‌توئین (یک داروی ضد صرع القا کننده آنزیم) برای درمان تشنج در افراد مبتلا به تومورهای مغزی، قابل تحمل و موثر بوده است. هشتاد و هفت درصد از شرکت‌کنندگانی که تحت درمان با لوتیراستام بودند، در مقایسه با 75% از شرکت‌کنندگان درمان شده با فنی‌توئین، در شش ماه در وضعیت بدون تشنج باقی ماندند.
در حال حاضر، یک مطالعه به بررسی لوتیراستام در مقابل پره‌گابالین برای درمان تشنج در بزرگسالانی می‌پردازد که تحت شیمی‌درمانی، رادیوتراپی، یا هر دو برای تومورهای اولیه مغز هستند. در زمان تهیه این مرور، هیچ داده‌ای از این مطالعه در دسترس نبود.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.