بیماری مزمن کلیوی بر تعداد فزاینده‌ای از افراد در سراسر جهان تاثیر می‌گذارد، اما هنوز، راهبردهای موثری برای کنترل پیشرفت آن به‌طور جهانی پذیرفته نشده است. آستراگالوس یکی از پرمصرف ترین گیاهان دارویی برای درمان بیماری‌های کلیوی است. این مرور را برای ارزیابی فواید و مضرات بالقوه آستراگالوس در درمان افراد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی انجام دادیم.
متون علمی منتشرشده را تا جولای 2014 جست‌وجو کرده و 22 مطالعه را شامل 1323 فرد مبتلا به بیماری مزمن کلیوی خلاصه کردیم، که هم شامل درمان دیالیز و هم درمان غیردیالیز بود.
اگرچه شواهد امیدوارکننده‌ای را یافتیم که اگر آستراگالوس همراه با درمان متداول تجویز شود، ممکن است به کاهش کراتینین سرم، کاهش میزان پروتئین از دست رفته در ادرار و کاهش تاثیرات برخی از عوارض، مانند کم‌خونی و سوء تغذیه کمک کند، کیفیت شواهد پائین بود. ما متوجه شدیم که خطاها و موارد حذف‌شده در روش‌های انجام مطالعه و گزارش‌دهی احتمالا نتایج را در بین مطالعاتی که ارزیابی کردیم، دچار نواقصی کردند. باید به عوارض جانبی احتمالی مرتبط با تزریق آستراگالوس اشاره کرد، اگرچه هیچ گزارش مرتبطی را از مطالعات واردشده پیدا نکردیم.
اگرچه مشخص شد که آستراگالوس به عنوان یک درمان کمکی برای درمان‌های مرسوم، تاثیرات امیدوارکننده‌ای در کاهش پروتئینوری و افزایش هموگلوبین و آلبومین سرم دارد، کیفیت روش‌شناسی (methodology) پائین و گزارش‌دهی ضعیف به این معنی است که بر اساس شواهد موجود نمی‌توان نتیجه‌گیری قطعی انجام داد.
آستراگالوس (Astragalus) ( Radix Astragali ؛ huang qi ) عبارت است از ریشه خشک‌شده Astragalus membranaceus (Fisch.) Bge. var. mongholicus (Bge.) Hsiao یا Astragalus membranaceus (Fisch.) Bge. (خانواده لگومینوزا (Leguminosae)). آستراگالوس یکی از پرمصرف ترین گیاهان دارویی در طب سنتی چینی برای درمان بیماری‌های کلیوی است. برای کمک به پزشکان و بیماران، به شواهدی در مورد استفاده از آن برای مدیریت بیماری مزمن کلیوی (chronic kidney disease; CKD) نیاز است.
این مرور، مزایا و مضرات بالقوه آستراگالوس را در درمان افراد مبتلا به CKD ارزیابی کرد.
از طریق برقراری ارتباط با هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌ها (Trials Search Co-ordinator) و با استفاده از واژگان و اصطلاحات جست‌وجوی مرتبط با این مرور، پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه در کاکرین را تا 10 جولای 2014 جست‌وجو کردیم. همچنین پایگاه‌های اطلاعاتی CINAHL؛ AMED؛ Current Controlled Trials؛ OpenSIGLE؛ و بانک‌های اطلاعاتی چینی از جمله CBM؛ CMCC؛ TCMLARS؛ Chinese Dissertation Database؛ CMAC و Index to Chinese Periodical Literature را جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده (randomised controlled trials; RCTs) و شبه-RCTهایی واجد شرایط ورود بودند که آستراگالوس را، به تنهایی به عنوان یک گیاه خام یا عصاره آن، با دارونما (placebo)، عدم درمان یا مداخلات مرسوم مقایسه کردند.
دو نویسنده به‌طور مستقل از هم داده‌ها را استخراج کرده و خطر سوگیری (bias) را در مطالعات واردشده ارزیابی کردند. متاآنالیز را با استفاده از نسبت خطر (relative risk; RR) برای پیامدهای دو حالتی (dichotomous outcome) و تفاوت‌های میانگین (MD) برای پیامدهای پیوسته (continuous outcome)، با 95% فواصل اطمینان (CI)، اجرا کردیم.
تعداد 22 مطالعه را شامل 1323 شرکت‌کننده وارد کردیم، که 241 نفر از آنها تحت درمان دیالیز بودند. سطح خطر سوگیری در شش مطالعه بالا، و در 16 مطالعه باقی‌مانده نامشخص ارزیابی شد. کیفیت مطالعه در مجموع در سطح پائین ارزیابی شد.
پیامدهای اولیه تعیین‌شده، یعنی زمان لازم تا نیاز به درمان جایگزینی کلیه (renal replacement therapy; RRT) یا شروع دیالیز و مورتالیتی به هر علتی (all-cause mortality)، در هیچ یک از مطالعات واردشده گزارش نشدند.
نتایج مربوط به تاثیرات آستراگالوس بر عملکرد کلیه متناقض بودند. آستراگالوس به‌طور قابل توجهی CrCl را در پایان درمان افزایش داد (4 مطالعه، 306 شرکت‌کننده: MD؛ 5.75 میلی‌لیتر/دقیقه، 95% CI؛ 3.16 تا 8.34؛ I² = 0%)؛ SCr را کاهش داد (13 مطالعه، 775 شرکت‌کننده: MD؛ 21.39- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 34.78- تا 8-؛ I² = 70%)، به ویژه در کسانی که SCr پایه آنها به‌طور خاص < 133 میکرومول/لیتر بود (3 مطالعه، 187 شرکت‌کننده: MD؛ 2.52- میکرومول/لیتر؛ 95% CI؛ 8.47- تا 3.42؛ I² = 0%). آستراگالوس به‌طور قابل توجهی پروتئینوری 24 ساعته را در پایان درمان کاهش داد (10 مطالعه، 640 شرکت‌کننده؛ MD؛ 0.53- گرم/24 ساعت؛ 95% CI؛ 0.79- تا 0.26-؛ I² = 90%)؛ به‌طور قابل توجهی سطح هموگلوبین را به‌طور کلی افزایش داد (4 مطالعه، 222 شرکت‌کننده: MD؛ 9.51 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 4.90 تا 14.11؛ I² = 0%)، به ویژه در بیماران تحت همودیالیز (3 مطالعه، 142 شرکت‌کننده: MD؛ 11.20 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 5.81 تا 16.59؛ I² = 0%). آستراگالوس به‌طور قابل توجهی آلبومین سرم را افزایش داد (9 مطالعه، 522 شرکت‌کننده: MD؛ 3.55 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 2.33 تا 4.78؛ I² = 65%). این افزایش قابل توجه در هر دو نوع دیالیز (3 مطالعه، 152 شرکت‌کننده: MD؛ 4.04 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 1.91 تا 6.16؛ I² = 72%) و بیماران غیردیالیزی (6 مطالعه، 370 شرکت‌کننده: MD؛ 3.24 گرم/لیتر؛ 95% CI؛ 1.70 تا 4.77؛ I² = 61%) مشاهده شد. آستراگالوس به‌طور قابل توجهی فشار خون سیستولیک (2 مطالعه، 77 شرکت‌کننده: MD؛ 16.65- میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 28.83- تا 4.47-؛ I² = 50%)، و فشار خون دیاستولیک (2 مطالعه، 77 شرکت‌کننده: MD؛ 6.02- میلی‌متر جیوه؛ 95% CI؛ 10.59- تا 1.46-؛ I² = 0%) را کاهش داد.
شش مورد از 22 مطالعه واردشده عوارض جانبی را مشاهده نکردند؛ در حالی که 16 مطالعه باقی‌مانده عوارض جانبی را گزارش نکردند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.