ما 32 مطالعه را برای ورود به این مرور اخیر تشخیص دادیم. بیست مطالعه، پنج عامل بیولوژیک ضد-فاکتور نکروز دهنده تومور (آنتی-TNF) (آدالیموماب (adalimumab)، سرتولیزوماب (certolizumab)، اتانرسپت (etanercept)، گولیموماب (golimumab) و اینفلیکسیماب (infliximab)) را بررسی کرده بودند، و 12 مطالعه بر پنج عامل بیولوژیک غیر-آنتی-TNF (آباتاسپت (abatacept)، کاناکینوماب (canakinumab)، ریتوکسیماب (rituximab)، توسیلیزوماب (tocilizumab) و یک آنتی‌بادی مونوکلونال گاما آنتی-اینترفرون (anti-interferon gamma monoclonal antibody)) تمرکز داشتند. همه به جز دو مطالعه، از نوع کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده دوسو-کور کنترل شده با دارونما (placebo) بودند. در بعضی کارآزمایی‌ها، بیماران می‌توانستند همزمان داروهای ضد-روماتیسمی اصلاح کننده بیماری (disease-modifying anti-rheumatic drugs; DMARDs) دریافت کنند. این مطالعات یا عوامل بیولوژیک یا دارونما را به DMARDها اضافه کرده بودند. محققان دوز مورد دوم را از سطح پایه تغییر نداده بودند. در مجموع، این مطالعات شامل 9946 شرکت‌کننده در گروه‌های مداخله و 4682 شرکت‌کننده در گروه‌های کنترل بود. به طور کلی، کیفیت کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده متوسط تا پائین با خطر نامشخص سوگیری (bias) در گزارش پیامد خستگی بود. ما کیفیت مطالعات را از بالا به متوسط به دلیل سوگیری گزارش‌دهی بالقوه کاهش دادیم (مطالعات شامل تجزیه‌وتحلیل تعقیبی (post hoc) به نفع گزارش نتیجه مثبت بودند و همیشه شامل همه افراد تصادفی‌سازی شده نبودند). برخی از مطالعات فقط شرکت‌کنندگان را در مراحل اولیه بیماری در خود جای داده بودند. مطالعات مورد استفاده پنج ابزار مختلف را برای ارزیابی خستگی در این مطالعات به کار گرفته بودند: ارزیابی عملکردی دامنه خستگی درمان بیماری مزمن (Functional Assessment of Chronic Illness Therapy Fatigue Domain; FACIT-F)، فرم کوتاه ـ 36 آیتمی دامنه انرژی (Short Form-36 Vitality Domain; SF-36 VT)، مقیاس آنالوگ بصری (Visual Analogue Scale; VAS)؛ ( 0 تا 100 یا 0 تا 10) و مقیاس عددی نمره‌دهی (Numerical Rating Scale; NRS). تفاوت‌های میانگین (MD) استاندارد شده را برای داده‌های تجمیع شده در متاآنالیز محاسبه کردیم. درمان با عوامل بیولوژیک به‌طور کلی منجر به کاهش میزان خستگی با تفاوت میانگین استاندارد شده معادل 0.43- شد که دارای اهمیت آماری بود (95% فاصله اطمینان (CI): 0.38- تا 0.49-). این برابر با تفاوت 6.45 واحدی (95% CI؛ 5.7 تا 7.35) از نمره FACIT-F بود (بین 0 تا 52). هر دو نوع عوامل بیولوژیک سطح مشابهی را از بهبود به دست آوردند: برای عوامل آنتی-TNF، این میزان 0.42-؛ (95% CI؛ 0.35- تا 0.49-)، معادل با 6.3 واحد از نمره FACIT-F؛ (95% CI؛ 5.3 تا 7.4) بود، و برای عواملی غیر از عوامل آنتی-TNF، این میزان 0.46-؛ (95% CI؛ 0.39- تا 0.53-) معادل 6.9 واحد (95% CI؛ 5.85 تا 7.95) در نمره FACIT-F بود. در اغلب مطالعات، دوره دوسو-کور بودن 24 هفته یا کمتر بود. هیچ مطالعه‌ای تغییرات طولانی‌مدت را در خستگی ارزیابی نکرده بود.