سوال مطالعه مروری
ما به دنبال مطالعه مزایا و آسیب‌های استفاده از داروهای کاهنده فشار خون (آنتی-هیپرتانسیو) در بزرگسالان 18 تا 59 سال مبتلا به فشار خون بالا (هیپرتانسیون) بودیم.
به جست‌وجوی منابع علمی پزشکی موجود برای یافتن تمام کارآزمایی‌هایی پرداختیم که این سوال را ارزیابی کرده بودند. داده‌های وارد شده در این مرور تا ژانویه 2017 به‌روز است.
پیشینه
هیپرتانسیون خطر استروک، حملات قلبی و نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد؛ بنابراین، هدف اصلی درمان با داروهای آنتی-هیپرتانسیو کاهش این خطر است. شواهد قابل توجهی در مورد افراد بالای 60 سال وجود دارد که نشان می‌دهد درمان آنتی-هیپرتانسیو این پیامدها را کاهش می‌دهد.
ویژگی‌های مطالعه
هفت مطالعه را یافتیم که در آنها 17,327 فرد 18 تا 59 ساله مبتلا به هیپرتانسیون به گروه‌های درمانی داروهای آنتی-هیپرتانسیو یا دارونما (placebo) (درمان ساختگی)/عدم درمان به‌طور تصادفی اختصاص داده شدند. میانگین مدت درمان پنج سال بود. کلاس‌های دارویی در اکثر افراد مورد مطالعه شامل داروهایی به نام دیورتیک‌های تیازیدی یا بتا-بلاکرها بودند.
نتایج کلیدی
درمان در مقایسه با دارونما یا عدم درمان ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر مرگ‌ومیر به هر علتی داشته باشد (2.4% با کنترل در برابر 3.2% با درمان؛ شواهد با کیفیت پائین) و ممکن است تعداد افرادی را که دچار بیماری قلبی یا مرگ‌ومیر ناشی از بیماری قلبی می‌شوند، از 4.1% به 3.2% کاهش دهد (شواهد با کیفیت پائین). این امر ممکن است استروک را به میزان اندکی از 1.3% به 0.6% کاهش دهد (شواهد با کیفیت پائین). در مورد تاثیرات درمان بر تعداد افرادی که شریان مسدود شده داشتند مطمئن نیستیم (شواهد با کیفیت پائین). خروج از مطالعه به دلیل عوارض جانبی از 0.7% به 3.0% افزایش یافت اگرچه کیفیت شواهد به دست آمده برای این نتیجه بسیار پائین بود. تاثیرات این درمان بر فشار خون بین مطالعات متفاوت بود و در رابطه با اینکه به‌طور میانگین چه مقدار از درمان باعث ایجاد تفاوت می‌شود، نامطمئن هستیم.
نتیجه‌گیری‌ها
داروهای آنتی-هیپرتانسیو برای بزرگسالان 18 تا 59 ساله مبتلا به فشار خون بالا، تاثیر سودمند اندکی بر کاهش استروک دارد. با این حال، مرگ‌ومیر به هر علتی و حمله قلبی کاهش نیافت و خروج از مطالعه به علت عوارض جانبی افزایش یافت.
کیفیت شواهد
کیفیت کلی شواهد پائین یا بسیار پائین قضاوت شدند.
داروهای آنتی-هیپرتانسیو که عمدتا برای درمان بزرگسالان سالم 18 تا 59 ساله مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط استفاده می‌شود، به دلیل کاهش مورتالیتی و موربیدیتی سربروواسکولار، تاثیر مطلق اندکی بر کاهش مورتالیتی و موربیدیتی قلبی‌عروقی اولیه دارد. مورتالیتی به هر علتی و بیماری قلبی عروق کرونری کاهش نیافت. فقدان شواهد خوب در مورد خروج از مطالعه به دلیل حوادث جانبی وجود دارد. کارآزمایی‌های آینده در این گروه سنی باید حداقل 10 سال طول بکشد و گروه‌ها و استراتژی‌های مختلف داروهای خط اول را مقایسه کنند.
هیپرتانسیون یک عامل مهم خطر برای حوادث جانبی قلبی‌عروقی شامل استروک، انفارکتوس میوکارد، نارسایی قلبی و نارسایی کلیوی است. هدف اصلی درمان کاهش این عوارض است. مرور‌های سیستماتیک مزیت اثبات شده درمان با داروی آنتی-هیپرتانسیو را در کاهش موربیدیتی و مورتالیتی قلبی‌عروقی نشان داده‌اند، اما اکثر شواهد مربوط به افراد 60 ساله و بالاتر است. ما می‌خواستیم بدانیم که تاثیرات این درمان در افراد 18 تا 59 ساله چه هستند.
اندازه‌گیری تاثیرات داروی آنتی-هیپرتانسیو بر مورتالیتی به هر علتی در بزرگسالان 18 تا 59 ساله مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه. اندازه‌گیری تاثیرات بر مورتالیتی همراه با موربیدیتی قلبی‌عروقی (از جمله مورتالیتی همراه با موربیدیتی بیماری‌های سربروواسکولار و بیماری‌های قلبی عروق کرونری)، خروج از مطالعه به علت حوادث جانبی و تخمین اندازه تاثیر کاهش فشار خون سیستولیک (systolic blood pressure; SBP) و فشار خون دیاستولیک (diastolic blood pressure; DBP) طی یک سال.
متخصص اطلاعات گروه هیپرتانسیون در کاکرین بانک‌های اطلاعاتی زیر را برای یافتن کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده تا ژانویه 2017 جست‌وجو کرد: پایگاه ثبت تخصصی گروه هیپرتانسیون در کاکرین، پایگاه ثبت مرکزی کارآزمایی‌های کنترل شده کاکرین (CENTRAL)، MEDLINE (از 1946)، Embase (از 1974)، پلت‌فرم بین‌المللی پایگاه ثبت کارآزمایی‌های بالینی سازمان جهانی بهداشت، و ClinicalTrials.gov. با نویسندگان مقالات مرتبط برای یافتن کارهای منتشر شده و منتشر نشده بیشتر تماس گرفتیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی شده با مدت زمان حداقل یک سال که به مقایسه دارودرمانی آنتی-هیپرتانسیو با یک دارونما (placebo) یا عدم درمان در بزرگسالان 18 تا 59 سال مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه پرداختند که به صورت SBP 140 میلی‌متر جیوه یا بیشتر یا DBP 90 میلی‌متر جیوه یا بیشتر در خط پایه، یا هر دو، تعریف شد.
پیامدهای ارزیابی شده عبارت بودند از مورتالیتی به هر علتی، مورتالیتی به همراه موربیدیتی کلی قلبی‌عروقی (cardiovascular; CVS)، خروج از مطالعه به علت حوادث جانبی، و کاهش SBP و DBP. برای پیامدهای دو-حالتی، از خطر نسبی (RR) با 95% فاصله اطمینان (CI) و یک مدل اثر-ثابت استفاده کردیم تا پیامدهای حاصل از کارآزمایی‌ها را ترکیب کنیم. از آنجایی که ناهمگونی قابل توجهی وجود داشت، برای پیامدهای پیوسته، از تفاوت میانگین (MD) با 95% CI و یک مدل اثرات-تصادفی استفاده کردیم.
جمعیت هفت مطالعه وارد شده (17,327 شرکت‌کننده) عمدتا بزرگسالان سالم مبتلا به هیپرتانسیون خفیف تا متوسط اولیه بودند. کارآزمایی‌های شورای پژوهشی پزشکی درباره هیپرتانسیون خفیف (Medical Research Council Trial of Mild Hypertension)، از 14,541 فرد (84%) از کل شرکت‌کنندگان تصادفی‌سازی شده، با میانگین سنی 50 سال و میانگین فشار خون پایه 160/98 میلی‌متر جیوه و میانگین مدت زمان پیگیری پنج ساله تشکیل شد. درمان‌های مورد استفاده در این مطالعه عبارت بودند از بندروفلوزید (bendrofluazide) 10 میلی‌گرم در روز یا پروپرانولول (propranolol) 80 تا 240 میلی‌گرم در روز در صورت لزوم همراه با متیل‌دوپا (methyldopa). خطر سوگیری (bias) در این مطالعات در تعدادی از حوزه‌ها بالا یا نامشخص بود و باعث شد که کیفیت شواهد را برای تمام پیامدها کاهش دهیم.
بر اساس پنج مطالعه، درمان آنتی-هیپرتانسیو در مقایسه با کنترل شده با دارونما یا درمان نشده ممکن است تاثیری اندک یا عدم تاثیر بر مورتالیتی به هر علتی داشته باشد (2.4% با کنترل در برابر 3.2% با درمان؛ شواهد با کیفیت پائین؛ RR: 0.94؛ 95% CI؛ 0.77 تا 1.13). بر اساس 4 مطالعه، تاثیر بر بیماری‌های قلبی عروق کرونری به دلیل شواهد با کیفیت پائین، نامطمئن بود (RR: 0.99؛ 95% CI؛ 0.82 تا 1.19). شواهد با کیفیت پائین به دست آمده از شش مطالعه نشان داد که با توجه به کاهش مورتالیتی و موربیدیتی سربروواسکولار (1.3% با کنترل در برابر 0.6% با درمان؛ RR: 0.46؛ 95% CI؛ 0.34 تا 0.64)، دارودرمانی می‌تواند طی پنج سال، مورتالیتی و موربیدیتی قلبی‌عروقی را از 4.1% به 3.2% کاهش دهد (RR: 0.78؛ 95% CI؛ 0.67 تا 0.91). شواهد با کیفیت بسیار پائین به دست آمده از سه مطالعه نشان داد که خروج از مطالعه به علت حوادث جانبی با دارو درمانی از 0.7% تا 3.0% بالاتر بود (RR: 4.82؛ 95% CI؛ 1.67 تا 13.92). این تاثیرات بر فشار خون بین این مطالعات متفاوت بود و ما در مورد اینکه به‌طور میانگین درمان باعث ایجاد چه مقدار از تفاوت می‌شود، نامطمئن هستیم.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.