14 مورد RCT را با 2213 شرکت‌کننده با تشخیص انواع مختلفی از سرطان وارد مرور کردیم. چهار مطالعه فقط استراتژی‌های آموزشی «دادن اطلاعات» را به کار بردند، در حالی که بقیه عمدتا از استراتژی‌های دادن اطلاعات همراه با بعضی روش‌های حل مسئله، تکنیک‌های تقویت (reinforcement) یا حمایت (support) بهره بردند. مداخلات در روش‌های ارائه متفاوت بودند از جمله: روش ارائه (چهره‌به‌چهره، مبتنی بر وب، نوار صوتی، تلفن)، مداخلات گروهی یا فردی، تعداد جلسات برگزار شده (از 2 تا 12 جلسه)، و زمان مداخله در ارتباط با تکمیل فرآیند درمان سرطان (در طول دوره یا پس از اتمام آن). بیشتر کارآزمایی‌ها مداخلات آموزشی را با مراقبت معمول مقایسه کرده بودند، متاآنالیزها نیز مداخلات آموزشی را با مراقبت معمول یا کنترل توجه مقایسه کرده بودند. مسائل روش‌شناسی که باعث افزایش خطر سوگیری (bias) شدند واضح و روشن بودند، از جمله: فقدان کورسازی ارزیابان پیامد، پنهان‏‌سازی تخصیص نامشخص در بیش از نیمی از مطالعات و به طور کلی حجم کوچک نمونه‌ها. با استفاده از رویکرد GRADE، کیفیت شواهد را از بسیار پائین تا متوسط ارزیابی کردیم، کاهش سطح کیفیت، عمدتا به علت خطر سوگیری بالا، ناهمگونی بدون توضیح و عدم-دقت بود.

در متاآنالیز هشت مطالعه که به مقایسه مداخلات آموزشی با مراقبت معمول یا کنترل توجه پرداخته بودند، شواهد با کیفیت متوسط مبنی بر کاهش اندک در شدت خستگی وجود داشت (1524 شرکت‌کننده، تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD): 0.28-؛ 95% فاصله اطمینان (CI): 0.52- تا 0.04-). شواهد با کیفیت پائین از دوازده مطالعه (1711 شرکت‌کننده) نشان دادند که مداخلات آموزشی در مقایسه با مراقبت معمول یا کنترل توجه تاثیر اندکی بر خستگی عمومی/کلی دارند (SMD: -0.27؛ 95% CI؛ 0.51- تا 0.04-). شواهد با کیفیت پائین از سه مطالعه (622 شرکت‌کننده) حاکی از اندازه متوسط تاثیر مداخلات آموزشی برای کاهش دیسترس خستگی (SMD: -0.57؛ 95% CI؛ 1.09- تا 0.05-) در مقایسه با مراقبت معمول داشتند، و این می‌تواند به لحاظ بالینی معنی‌دار باشد. داده‌های تجمیع شده از چهار مطالعه (439 شرکت‌کننده) کاهش اندکی در تداخل خستگی با زندگی روزانه (SMD: -0.35؛ 95% CI؛ 0.54- تا 0.16-؛ شواهد با کیفیت متوسط) را نشان داد. تاثیرات مشخصی روی خستگی در ارتباط با نوع درمان سرطان یا زمان مداخله در ارتباط با تکمیل فرآیند درمان سرطان مشاهده نشد و داده‌های کافی در دسترس برای تعیین تاثیر مداخلات آموزشی روی خستگی بر اساس مرحله بیماری، نوع یا گروه تومور در برابر مداخله فردی وجود نداشت.

سه مطالعه (571 شرکت‌ کننده)، برای کاهش اضطراب به نفع گروه مداخله (تفاوت میانگین (MD): 1.47-؛ 95% CI؛ 2.76- تا 0.18-) شواهد با کیفیت پائین ارائه کردند که برای بعضی از آنها از نظر بالینی معنادار خواهد بود. دو مطالعه بیشتر که در متاآنالیز وجود نداشتند نیز بهبود اضطراب به نفع مداخله آموزشی را گزارش دادند که دارای اهمیت آماری بود در حالی که در مطالعه سوم این نتیجه مشاهده نشد. در مقایسه با مراقبت معمول یا کنترل توجه، در مداخلات آموزشی کاهش معنی‌داری در نشانه‌های افسردگی مشاهده شد (چهار مطالعه، 881 شرکت‌کننده، SMD: -0.12؛ 95% CI؛ 0.47- تا 0.23؛ شواهد با کیفیت بسیار پائین). در سه کارآزمایی اضافی که در متاآنالیز گنجانده نشده‌اند، تفاوت‌هایی در نشانه‌های افسردگی بین گروه‌ها دیده نشد. هیچ تفاوتی در ظرفیت فعالیت‌های زندگی روزمره یا عملکرد فیزیکی در مقایسه مداخلات آموزشی با مراقبت معمول مشاهده نشد (4 مطالعه، 773 شرکت‌کننده، SMD: 0.33؛ 95% CI؛ 0.10- تا 0.75) مشخص نشد و کیفیت شواهد پائین بود. شواهد تجمعی با کیفیت پائین حاصل از دو مورد از سه مطالعه با بررسی تاثیر مداخلات آموزشی در مقایسه با مراقبت معمول، بهبود کیفیت کلی زندگی را در مقیاس 100-0 (MD: 11.47؛ 95% CI؛ 1.29 تا 21.65) برآورد کرده‌اند، این موضوع از نظر بالینی برای برخی زمینه‌ها معنادار است.

بروز حوادث جانبی در هیچ یک از مطالعات گزارش نشد.