بیماری مک‌آردل (McArdle disease) یک بیماری نادر متابولیسم عضلانی است. افراد مبتلا نمی‌توانند از یک ماده نشاسته-مانند به نام گلیکوژن استفاده کنند که در ماهیچه‌ها ذخیره شده و برای تولید انرژی در شروع فعالیت و در طول تمرینات شدید استفاده می‌شود. تاثیرات این وضعیت، بروز خستگی و گرفتگی در عرض چند دقیقه پس از شروع یک فعالیت است، که به‌طور بالقوه می‌تواند منجر به آسیب حاد عضلانی شود. پس از حدود هفت یا هشت دقیقه انجام ورزش، عضله می‌تواند از منابع جایگزین انرژی از چربی‌ها و قندهای تامین‌شده از کبد استفاده کند و بنابراین نشانه‌ها کاهش می‌یابند. این پدیده «باد دوم (second wind)» نامیده می‌شود. در افراد سالم، تمرینات هوازی برای بهبود توانایی عضلانی در سوزاندن چربی برای تولید انرژی در طول ورزش شناخته شده است. بنابراین، در تئوری، تمرینات هوازی می‌توانند برای افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل مفید باشند، زیرا عضلات آن‌ها ممکن است برای استفاده زودتر و موثرتر از چربی‌ها در طول تمرین آموزش ببینند. هدف از این مرور، شناسایی کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده از تمرینات هوازی و ارزیابی تاثیرات آن‌ها در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل بود. هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای از بررسی تاثیرات تمرینات هوازی در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل به‌دست نیامد. بااین‌حال، سه مطالعه کنترل‌نشده کوچک وجود داشتند (بزرگترین آن‌ها شامل نه شرکت‌کننده بود). مطالعات نشان دادند که این امکان برای افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل وجود دارد که تحت تمرینات ورزشی قرار بگیرند و هیچ تاثیر مضری نداشته باشند. تعیین این موضوع که انجام این تمرینات برای افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل مفید است یا خیر، با انجام کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده شامل تعداد بیشتری از افراد مبتلا به این بیماری، نیاز به بررسی بیشتر دارد.
شواهد حاصل از مطالعات تصادفی‌سازی نشده با استفاده از تعداد کمی از بیماران نشان می‌دهد که انجام کارآزمایی‌های کنترل‌شده بزرگ‌تر از ورزش هوازی در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل بی‌خطر و ارزشمند است.
بیماری مک‌آردل (McArdle disease) یک میوپاتی متابولیک نادر است که به دلیل فقدان کامل آنزیم گلیکوژن فسفوریلاز عضلانی ایجاد می‌شود. افراد مبتلا در عرض چند دقیقه پس از ورزش نشانه‌های خستگی و گرفتگی عضلات را نشان داده و در معرض خطر آسیب عضلانی حاد (رابدومیولیز (rhabdomyolysis)) و نارسایی حاد کلیوی قرار دارند. اگر چند دقیقه نخست تمرین، سرعت داشته باشد، «باد دوم (second wind)» رخ می‌دهد که باعث می‌شود ورزش ادامه یابد. این وضعیت به دلیل تحرک‌بخشی و استفاده از سوبستراهای سوخت جایگزین است. به نظر می‌رسد تمرینات هوازی با افزایش آمادگی قلبی‌عروقی، ظرفیت کاری را بهبود می‌بخشد.
ارزیابی تاثیرات تمرینات هوازی در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل.
ما پایگاه ثبت تخصصی گروه بیماری‌های عصبی‌عضلانی در کاکرین (11 ژانویه 2011)، CENTRAL (2010، شماره 4)، MEDLINE (ژانویه 1966 تا ژانویه 2011) و EMBASE (ژانویه 1980 تا ژانویه 2011) را جست‌وجو کردیم.
همه مطالعات تصادفی‌سازی شده و شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در مورد تاثیر تمرینات ورزشی هوازی در درمان افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل در تمام سنین.
دو نویسنده مطالعات احتمالی را برای ورود شناسایی کرده و کیفیت روش‌شناسی (methodology) آن‌ها را ارزیابی کردند. اگر بیش‌از یک مطالعه با کیفیت روش‌شناسی کافی شناسایی شده بود، ما یک متاآنالیز را انجام می‌دادیم.
هیچ کارآزمایی تصادفی‌سازی یا شبه-تصادفی‌سازی و کنترل‌شده‌ای از بررسی تاثیر تمرینات هوازی در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل وجود نداشت. با این حال، سه مطالعه باز با استفاده از تعداد کمی از شرکت‌کنندگان، شواهدی را ارائه کردند که ورزش‌های هوازی، آمادگی جسمانی را بدون ایجاد عوارض جانبی در افراد مبتلا به بیماری مک‌آردل بهبود می‌بخشند.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.