دسترسی عروقی برای افراد تحت همودیالیز (haemodialysis) برای ارتباط با دستگاه دیالیز مورد نیاز است. اینکه فیستول‌های شریانی‌وریدی (فیستول (fistulas)) در مقایسه با دیگر انواع دسترسی عروقی، بهترین پیامدها را برای بیماران فراهم می‌کنند، به صورت گسترده پذیرفته شده زیرا احتمال عفونت و تشکیل لخته خونی کمتر می‌شود.
ممکن است زمان زیادی طول بکشد تا فیستول‌ها به اندازه کافی بالغ شوند تا مناسب دیالیز باشند و بسیاری از آنها با شکست مواجه می‌شوند. نقشه‌برداری از رگ‌های خونی با استفاده از فناوری‌های تصویربرداری پزشکی پیش از جراحی فیستول ممکن است به جراحان کمک کند تا با انتخاب بهترین رگ‌های خونی برای ایجاد فیستول، بهترین مکان فیستول را تعیین کنند. این کار ممکن است احتمال بالغ شدن فیستول‌ها و باز ماندن رگ‌ها و در دسترس ماندن فیستول‌ها را برای استفاده در دیالیز افزایش دهد («patency»).
برای این مرور، منابع علمی منتشر شده را تا اپریل 2015 جست‌وجو کرده و چهار مطالعه را شامل 450 شرکت‌کننده یافتیم که معیارهای ورود ما را داشتند. مطالعات وارد شده نسبتی را از فیستول‌ها مقایسه کردند که هنگام ارزیابی پیش از جراحی با استفاده از فناوری‌های تصویربرداری پزشکی در مقایسه با مراقبت استاندارد (بدون تصویربرداری) بالغ شدند.
آنالیز ما نشان داد که تصویربرداری رگ پیش از جراحی نرخ فیستول‌های بالغ را بهبود نمی‌بخشد. انجام پژوهش بیشتر در این زمینه که شامل شرکت‌کنندگان بیشتری باشد، ممکن است برای درک بهتر اینکه تصویربرداری پیش از جراحی می‌تواند به افزایش موفقیت فیستول برای افراد نیازمند به همودیالیز کمک کند یا خیر، مفید باشد.
بر اساس نتایج چهار مطالعه کوچک، تصویربرداری عروق پیش از جراحی پیامدهای فیستول را در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد بهبود نمی‌بخشد. برای پاسخ کامل به این سوال، انجام مطالعات آینده‌نگر با توان آزمون کافی مورد نیاز است.
درمان همودیالیز (haemodialysis) نیاز به دسترسی عروقی قابل اعتماد دارد. دسترسی بهینه از طریق فیستول شریانی‌وریدی عملکردی (فیستول (fistula)) فراهم می‌شود، که در مقایسه با دیگر اشکال دسترسی عروقی، باز ماندن طولانی-مدت برتر و بهتری را فراهم می‌کند، به مداخلات کمی نیاز دارد، نرخ ترومبوز و عفونت پائین، و نیز هزینه کمتری دارد. با این حال، تخمین زده شده که بین 20% و 60% از فیستول‌ها هرگز به اندازه کافی بالغ نمی‌شوند که امکان درمان همودیالیز را فراهم کنند. نقشه‌برداری از عروق خونی با استفاده از فناوری‌های تصویربرداری پیش از جراحی ممکن است عروقی را که برای ایجاد فیستول مناسب هستند، شناسایی کند.
تاثیر انجام ارزیابی تصویربرداری رادیولوژی روتین را برای ایجاد دسترسی عروقی پیش از جراحی با مراقبت استاندارد بدون تصویربرداری روتین عروق پیش از جراحی بر ایجاد و استفاده از فیستول مقایسه کردیم.
از طریق برقراری ارتباط با هماهنگ‌کننده جست‌وجوی کارآزمایی‌ها (Trials' Search Co-ordinator) و با جست‌وجوی واژگان مرتبط با این مرور، پایگاه ثبت تخصصی گروه کلیه و پیوند در کاکرین (Cochrane Kidney and Transplant Specialised Register) را تا تاریخ 14 اپریل 2015 جست‌وجو کردیم.
کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل شده (randomised controlled trials; RCTs) را شامل شرکت‌کنندگان بزرگسال (18 سال و بالاتر) مبتلا به بیماری مزمن یا پیشرفته کلیه (end-stage kidney disease; ESKD) و نیازمند به فیستول (هم پیش از دیالیز و هم پس از شروع دیالیز) وارد کردیم که نرخ بلوغ فیستول را در ارتباط با استفاده از فناوری‌های تصویربرداری برای نقشه‌برداری از رگ‌های خونی پیش از جراحی فیستول با مراقبت‌های استاندارد (بدون تصویربرداری) مقایسه کردند.
دو نویسنده کیفیت مطالعه را ارزیابی و داده‌ها را استخراج کردند. پیامدهای دو-حالتی، از جمله تشکیل فیستول، بلوغ و نیاز به کاتتر در شروع دیالیز، در قالب خطر نسبی (RR) با 95% فواصل اطمینان (CI) بیان شدند. پیامدهای پیوسته، مانند تعداد مداخلات مورد نیاز برای باز نگه داشتن عروق، به صورت تفاوت‌های میانگین (MD) بیان شدند. از مدل اثرات-تصادفی برای اندازه‌گیری میانگین تاثیرات استفاده کردیم.
چهار مطالعه با 450 شرکت‌کننده با معیارهای ورود ما مطابقت داشتند. خطر کلی سوگیری (bias) در یک مطالعه در سطح پائین، در دو مطالعه نامشخص و در یک مطالعه بالا در سطح ارزیابی شد.
تفاوت‌های معنی‌داری در تعداد فیستول‌هایی که با موفقیت ایجاد شدند (4 مطالعه، 433 بیمار: RR: 1.06؛ 95% CI؛ 0.95 تا 1.28؛ I² = 76%)؛ تعداد فیستول‌هایی که در شش ماه بالغ شدند (3 مطالعه، 356 شرکت‌کننده: RR: 1.11؛ 95% CI؛ 0.98 تا 1.25؛ I² = 0%)؛ تعداد فیستول‌هایی که با موفقیت برای دیالیز استفاده شدند (2 مطالعه، 286 شرکت‌کننده: RR: 1.12؛ 95% CI؛ 0.99 تا 1.28؛ I² = 0%)؛ تعداد بیمارانی که دیالیز را با کاتتر شروع می‌کنند (1 مطالعه، 214 بیمار: RR: 0.66؛ 95% CI؛ 0.42 تا 1.04)؛ و در نرخ مداخلات مورد نیاز برای باز نگه داشتن عروق (1 مطالعه، 70 بیمار: MD؛ 14.70 مداخله/1000 بیمار-روز؛ 95% CI؛ 7.51- تا 36.91) میان استفاده از فناوری‌های تصویربرداری پیش از جراحی در مقایسه با مراقبت‌های استاندارد (بدون تصویربرداری) وجود نداشت.
این متن توسط مرکز کاکرین ایران به فارسی ترجمه شده است.